Μια φορά κι'ενα μπορω

🌼

Έβγαλε με αργές κινήσεις τα κλειδιά από την τσέπη του σκισμένου τζιν του και άνοιξε την βαριά κόκκινη πόρτα του πατρικού του.

Η οικεία οσμή φρέσκου ψωμιού και κανέλας δεν άργησε να τον καταβάλλει από τα πρώτα κιόλας βήματα.

Ανοιγοκλεισε βιαστικά τα βλέφαρα του για να διώξει το υγρό πέπλο που τα καλυψε στιγμιαία και προχώρησε προς το εσωτερικό του παλιού σπιτιού.

Παρά την άσχημη κατάσταση των ξύλινων επίπλων και την υγρασία που κάλυπτε κάθε χιλιοστό του σπιτιού, όλα είχαν παραμείνει όπως τα θυμόταν.

-Κάλι..? απορρησε με την λεπτή φωνή του που με κόπο βγήκε.

Βαριά, βιαστικά βήματα ακούστηκαν και αμέσως μπροστά του εμφανίστηκε ο μόνος άνθρωπος για τον οποίο νοιαζόταν με όλη του την καρδιά.

Ο μόνος άνθρωπος που ένιωθε οικογένεια του.

Ο μόνος άνθρωπος που του είχε απομείνει.

Η ηλικιωμένη μα καλά διατηρημένη γυναίκα κάλυψε το στόμα της με την λεπτή παλάμη της και ξεκίνησε να δακρύζει.

Της χαμογέλασε γλυκά - είχε καιρό να χαμογελάσει έτσι, τόσο πολύ που αναρωτήθηκε αν το έκανε σωστά.

Εκείνη έχοντας πλέον συνέλθει από το σοκ του ερχομού του έτρεξε κοντά του και τον αγκάλιασε με όλη της την δυναμη.

Ανταποκρίθηκε στην γεμάτη αγάπη χειρονομία της και βύθισε το πρόσωπο του στα απαλά της μαλλιά.

-Πως είσαι γλυκέ μου? την άκουσε να τον ρωτά.

Σκέφτηκε την ερώτηση της για λίγο...
Άραγε πως ήταν;

Προσπαθούσε αυτό ήταν το μόνο σίγουρο..αλλά πόσο μπορεί κάποιος να αντέξει;

Της χάρισε ένα μικρό χαμόγελο γεμάτο πόνο και λύπη που όσο και αν προσπαθούσε να κρύψει δεν τα κατάφερε.

Ευχαριστώ για όλα ήθελε να της πει, συγνώμη που σε ξέχασα συγνώμη που χάθηκα συγνώμη που σε απογοήτευσα ξανά.

- Θα είμαι μέσα για λίγο..της απάντησε αντί για όλα αυτά.

Εκείνη, η μόνη μητέρα που έτυχε να γνωρίσει ποτέ, ο μόνος άνθρωπος που τον μεγάλωσε σαν δικό του παιδί, του χάρισε ένα βλέμμα γεμάτο συμπόνια και του χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο γνεφοντας καταφατικά.

[...]

Σήκωσε στο ύψος των ματιών του την μικρή ασημένια κορνίζα και κάθισε αργά στο παλιό του κρεβάτι παρατηρώντας την.