Μια φορά κι'ενα μπορω

🌼

“Τόσο διαφορετικοί, μα συνάμα τόσο ίδιοι...”, σκεφτόταν η νεαρή Louise καθώς παρατηρούσε σκεπτική τους αμέτρητους πίνακες μπροστά της.

Δύο ώρες είχαν περάσει από την στιγμή που έφτασε στο τοπικό μουσείο.
Δύο ώρες από όταν αντίκρισε την ωραιότερη αίθουσα που είχε δει ποτέ της.
Δύο ώρες από τότε που έκανε δύο βήματα και έμεινε μαγεμένη από τα έργα τέχνης γύρω της.
Δύο ώρες και δύο βήματα χρειαζόταν για να φωτιστεί το μικρό ενθουσιασμένο της πρόσωπο.

Είχε βολευτεί στο παλιό ξύλινο παγκάκι ακριβώς απέναντι από τον ολότελα στολισμένο τοίχο που τόσο την συνάρπαζε.
Δίχως να χάσει λεπτό είχε βγάλει το μικρό ταλαιπωρημένο τετραδιάκι που χρησιμοποιούσε για να καταγράφει τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις ιδέες τις που αργότερα θα κοινοποιούσε στο μπλογκ της.

Η Louise ήταν συγγραφέας βλέπεις.
Ή αυτό στόχευε να γίνει.
Προσπαθούσε και πάλευε για το όνειρο της και αυτό της ήταν αρκετό.
Ακόμη και αν δεν είχε όση ανταπόκριση περίμενε. Ακόμη και αν αυτά που έγραφε άρεσαν σε δύο τρεις, εκείνη ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει να τα γράφει.

Λάτρεψε τους πίνακες από την πρώτη ματιά που τους έριξε.
Κοίταξε τον καθένα τους πολύ προσεκτικά.
Παρατήρησε τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου που απεικονιζόταν.
Τα διάφορα πρόσωπα, τις εκφράσεις, τις κινήσεις τους...
ΔΕΝ πρόσεξε τα μαλλιά, τα χείλη και τα ζυγωματικά τους.
Έστρεψε το βλέμμα της στα αποτυπωμένα πάνω στα κάδρα μάτια τους.
Προσπάθησε να κοιτάξει καθαρά και απευθείας μέσα τους και να δει τι μαρτυρούσαν, τι ξεδήπλωναν.
ΔΕΝ πρόσεξε το χρώμα, την φυλή και τα όμορφα ή οχι ρούχα τους.

“Τοσο διαφορετικοί”, έγραφε,“δεν έχουν όλοι την ίδια αφετηρία στην ζωή, τα ίδια προσόντα, δεν τους δίνονται τα ίδια αγαθά και δεν το εχουν επιλέξει καν.”

Άλλη μια εξονυχιστική ματιά στους πίνακες.

“Ο καθένας γνωρίζει διαφορετικό πρόσωπο της ζωής, άλλος πιο σκληρό, άλλος πιο ευνοϊκό” συνέχιζε ακάθεκτη, “ κι'όμως κάτι έχουν κοινό..μπορεί η ταυτότητα του ενός να διαφοροποιείται από του άλλου στο χρώμα, την φυλή, το φύλο, την θρησκεία, τις προτιμήσεις...είναι όμως όλοι άνθρωποι δεν είναι; ”

Πόσες φορές έγραψε και ξαναεγραψε την τελευταία φράση!
Πόσες φορές αναρωτήθηκε αν όντως το πιστεύει αυτό..αν όντως θέλει να συγκαταλέγεται στην "ανθρώπινη φυλή" με "ανθρώπους" που έχουν διαπράξει τόσο φριχτά εγκλήματα.
Πόσες φορές ανέσυρε στην μνήμη της τέτοια γεγονότα, ξεκινώντας από την γέννηση των παππούδων της και φτάνοντας στο "θαυμαστό" σήμερα.