Άγγελος και Δαίμονας [ολόκληρωμενη].

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 16

Αντώνης pov
Εκεί που έβλεπα τηλεόραση, άκουσα βήματα προς το μέρος μου. Ήξερα ότι ήταν η Λυδία και γύρισα το κεφάλι μιυ για να την κοιτάξω. Καθόταν εκεί και δεν μιλούσε οπότε πήρα το λόγο να μιλήσω. Λυδία, πάνω από όλα θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για πριν. Επισεις συγνώμη που σε έκανα να καταλάβεις κάτι διαφορετικό από τις  πράξεις μου. Θέλω από δω και πέρα να είμαι μόνο ο φύλακας σου και ο δάσκαλο σού. Ελπίζω να κατάλαβενεις την θέση μού.

Λυδία pov
Καθόμουνα και άκουγα αυτά που μου έλεγε. Ώστε η φιλία μάς ωε εδώ ήταν. Εντάξει κύριε Αντώνη αν το θέλεις θα έχουμε μόνο σχέσεις δασκάλου και μαθήτριας.
Αντώνης:Ναι αυτό θέλω.
Λυδία:Πολύ ωραία. Συγνώμη τώρα πάω για ύπνο.
Αντώνης:Ναι, πήγενε.

Λυδία pov
Πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι αλλά δεν κοιμήθηκα. Τι ήθελε να πει ότι κατάλαβα κάτι διαφορετικό από τις πράξεις του. Δηλαδή θέλει να πει ότι δεν έχει αισθήματα για μένα?Οι ώρες πέρασαν και ήρθε η αυγή. Σηκώθηκα πήρα το μπουρνούζι και τα ρούχα μου και πήγα για μπάνιο. Γέμισα την μπανιέρα με νερό και αφρόλουτρο. Μπήκα μέσα για να ηρεμήσω εγώ και το σώμα μου. Όταν τελείωσα σηκώθηκα σκουπίστηκα και ντύθηκα με μια φόρμα, το παντελόνι μαύρο και το φούτερ άσπρο. Έπιασα τα μαλλιά μου πλεκτή πλάγια κοτσίδα που έπεφτε στο δεξί ώμο μού. Πήγα στην κουζίνα να εκεί συνάντησα τον Αντώνη να τρώει το πρωινό του.
Αντώνης:Καλημέρα. Μόλις φας έλα στο δάσος εκεί που κάναμε εξάσκηση.
Λυδία:δεν θέλω να φάω δεν έχω όρεξη.
Αντώνης:Εντάξει. Τότε πάμε για μάθημα.
Λυδία:Ναι.

Λυδία pov
Ξεκινήσαμε για το δάσος. Στο δρόμο κανένας δεν μιλούσε. Είχαμε και οι δύο μια αμηχανία που ακόμα και από τούς ήχους των ζώων ηχούσε σε όλο το δάσος. Όταν φτάσαμε στην λίμνη γύρισε στο μέρος μου και μου είπε με αυστηρό και σοβαρό ύφος. Ας ξεκινήσουμε. Σήμερα θα κάνουμε πάλι σώματος. Προσπάθησε να με ρίξεις κάτω.
Λυδία:Πολύ ωραία.

Λυδία pov
Θα ξεσπάσω όλα τα νεύρα και το θυμό μου. Ξεκίνησα τρέχοντας και έριξα μια γροθιά προς το πρόσωπό τού τότε εκείνος μεταμορφωθηκε και πέταξε τότε έκανα και εγώ το ίδια. Αρχίσαμε να πολεμάμε στον αέρα. Σε μια στιγμή με έπιασε απροετοιμάστη και μου έδωσε μια γροθιά στην κοιλιά και τότε εγω έπεσα στο έδαφος και τα φτερά μου διάπλατα. Τότε ήρθε από πάνω μου και μου είπε δεν πρέπει να σε κυριεύει ο θυμός.
Λυδία:Που το ξέρεις ότι έχω θυμό?
Αντώνης:Από τα πορτοκαλί ματιά σού.
Λυδία:Δηλαδή όταν θυμωνο έχω πορτοκαλί χρώμα. Δεν μου είπες τίποτα για αυτό.
Αντώνης:Δεν σου είπα γιατί εγώ και οι όμοιοι μου δεν το έχουμε.
Ρίκο:Εμείς το έχουμε όμως.