Suicide | MYG

7- Yaşamak istiyorum

'Yaralı ruhun, ölümü kalbinde taşıyan bir bedene hapsolmuş senin.'

🌼

Duyduklarım, gördüklerim, hissettiklerim... Hepsi çıkışı olmayan ve ucunda ayrılık barındıran bir yola doğru sürüklerken bizi, biz ise susarak kül ettik birbirimizi. Bizim en büyük hatamız buydu. Hayat bizi rüzgâr misali nereye sürüklerse sürüklesin, ellerimiz ayrıyken ve kalbimiz kırıkken kapıldık sessizliğe.

Benim yolumu bilinmezlik dolu şüpheler kaplarken senin kalbine sığdırdığın ölümün sessizliği seninle birlikte beni, bizimle birlikte ise sonsuzluğumuzu hazin bir sona çevirdi.

Gözlerimi araladığımda elim direkt yanımdaki soğuk boşluğu bulmuştu, sonrasında da ruhsuzca yataktan ayrılıp yalnız başıma kahvaltı etmeye çalıştım. Hiçbir şeye elimin gitmediğini ve gitmeyeceğini anlamış olacağım ki hazırladığım her şeyi olduğu gibi masadan kaldırdım. Ne tadım ne de tuzum vardı son zamanlarda ama soframdan da hiç eksik olmadı acı.

Üzerime siyah hırkamı geçirip dört duvarı da üzerime üzerime gelen evden kendimi dışarı atıp bahçeye çıktım. Ne tesadüf ki hava da güneşliydi o gün.

Dün gece nöbet günündü senin, büyük ihtimalle birazdan evde olurdun. Ben ise seni gördüğümde son bir aydır olduğu gibi sadece kaçar ve ağzından çıkan her şeye kısa cevaplar verip geciştirirdim seni. Sonra sessizliğe bürünürdük ikimiz de.

Bahçedeki çınar ağacının hemen altındaki salıncağa kurulup gözlerimi kapattım. Düşünmeliydim yine, son zamanlarda sıkça yaptığım gibi.

Ben, çınar ağacının rüzgâr eşliğinde sallanıp hoş hışırtılar çıkaran yaprakları, çevreden gelen ama kulaklarımı kapattığım anlamsız sesler vardı bir de.

Derin bir nefesi çaldım ciğerlerimin en kuytu köşesine kadar umut kokan. Lakin umutsuzdu benim her zamanım, biraz da ruhsuz.

Bahçe kapısından gelen gıcırtıyla gözlerimi aralamak zorunda kaldığımda seni buldu bakışlarım. Eve yorgun geleceğini biliyordum fakat o anki görüntün yorgunluktan daha fazlasıydı, emindim. Başını öne eğmiştin. Düşünceli görünüyordun. Yavaşça adım attın evimize doğru.