Suicide | MYG

13- Eylül ayının hüzün yağmuru

'Birbirimize geç kalmışız biz. Şimdi çığlıklarımı duy ve kaldır beni düştüğüm yerden. Canım çok fazla yanıyor anlasana beni, kalbime kül basıyorlar gibi.'

🥀

Tüm kapılar kapandı, koca bir gün bitti, ışığım söndü ve ben eve geldim. Aklımda sana soracağım, yüzüne haykıracağım onlarca soru vardı yanıt bekleyen ama sorularıma cevap aldığımı düşünüyordum.

Kapıyı açıp içeri girdiğimde direkt üst kata çıkan merdivenlere yöneldim. Her basamağı ağır adımlarla çıkıp artık odamız bile diyemeyeceğim dört duvarın önüne ulaştığımda ruhsuzca kapıyı aralayıp girdim içeri. İlk dikkatimi çeken şey yatağın üzerindeki kutu oldu.

Yatağın yanına kadar ilerledim yavaşça. Her şey yavaştı bugün. Zaman yavaşça akıyordu mesela. Hareketlerim yavaştı. Nefes alışlarım, kalp atışlarım yavaştı. Sana olan aşkım yavaşça kaybolmaya yüz tutmuş gibiydi.

Ağlamıyordum.

Sadece ağlayamayacak kadar yorgundum ama bu iyi olduğum anlamına da gelmiyordu.

Bugün sana söylemek istediğim çok şey vardı. Söylemek için heyecanlandığım, belki de duyunca sevineceğini düşündüğüm çok şey. Boğazıma dizildi hepsi. Boğazıma dizdin sen her şeyi.

Yatağın üzerindeki kutuyu açıp kapağını kenara bıraktığımda içindeki beyaz elbiseyle karşılaştım.

Benimle dalga mı geçiyordun bilmiyorum ama ilk defa aptal olduğumu orada kabul ettim.

Elbiseyi hiç özen göstermeden çıkardım kutusundan. Yere bir not düştü. Eğilip yerdeki beyaz kağıdı aldım ve kendi el yazınla işlediğin satırları defalarca okudum.

'Her şeyin başladığı o yerde bana tekrar beni sevdiğini söyler misin, eylül ayının umut yağmuru? Seni orada bekliyor olacağım.'

Bugün olanlardan sonra sana seni sevdiğimi söyleyeceğimi falan düşünüyorsan yanılıyordun. Her şeyin başladığı o deniz kenarına gelmemin tek nedeni, sana olan öfkemi yüzüne karşı haykırmak olurdu ancak.

Dizlerimin hemen altında biten dökümlü, beyaz elbiseye baktım bir süre.

Giymeli miydim?