Suicide | MYG

12- Sonsuzluk mu yanlış anlayandı bizi

'Kalbim parçalara ayrılmış yere dökülüyor ve sen görmezden gelerek üzerinden geçiyorsun. Neden sana gelmeye çalıştıkça beni kendi ellerinle itiyorsun?'

🌼

"N-ne?" dedim fısıltıyla. "Yanılıyor olamaz mısın Seokjin?"

"Neden bu kadar şaşırdın ki? Bunlar gayet normal şeyler değil mi, Hera?" Başını önündeki kağıtlardan kaldırıp bana baktı sorar gözlerle. Defalarca kez mutluluktan gözlerim dolmuş olsa da bu seferki çok farklıydı. Kalbim göğüs kafesimi döver gibi çırpınıyordu içeride. Şaşkın ve her an ağlayabilecek gibi hissediyordum kendimi. En son böyle hissettiğimde evlendiğimi hatırlıyorum.

Ne diyeceğimi, nasıl tepki vereceğimi ya da nasıl hareket edeceğimi bilmiyordum. Yeni bir duyguyu tecrübe ediyor gibiydim, ki öyleydi de.

İlk kez böyle bir şey geliyordu başıma. İlk kez böyle bir şey geliyordu başımıza, değil mi?

"Bu haberi en kısa sürede Yoongi'ye vermelisin. Duyunca eminim ki çok sevinecektir." dediğinde sen düştün birden aklıma. Sahi, ne tepki verirdin? Duyunca sevinir miydin sen de benim gibi?

Nasıl demeliydim sana?

Söze nasıl başlayacaktım ilk olarak?

"Böyle bir şeyi beklemiyor gibisin? Sürpriz mi oldu?" Seokjin'in sözleriyle dalmış olduğum düşüncelerden sıyrıldım.

"B-ben, şey..."

"Bu tarz tepkiler vermen çok normal. İlk kez bu duyguyu yaşıyorsun çünkü."

Titreyen ellerim karnımın üzerine gittiğinde masum bir tebessüm kapladı dudaklarımı. Şüphe ettiğim ama kesinliğinden emin olmadığım bebeğim hemen ellerimin altındaydı.

Benim bebeğimdi.

Bizim bebeğimizdi ellerimin altında can bulan.

"Sana söylediklerime uyman yeterli olacaktır. Bir de ilk aylar tehlikeli ve sen henüz ikinci ayına yeni girmek üzeresin. Fazla stres yapmamaya çalış, seni üzecek her şeyden de kaçın. Kendini fazla yormamaya da dikkat et. Ki zaten bu konuda bebeğin babasının da sana destek olacağından hiç şüphem yok." Dedi samimiyetle gülümseyerek.