Once Again [Lauren McGill _ Cyborg]

Kabanata 8 : Dinaramdam

Everyone in the court fell silent. The Lauren McGill actually called Sean - his unofficial nemesis - by his last name for the first time. Not "dog," not "mongrel" or not "hoy." Okay, addressing one with his last name was a bit formal, but still, coming from Lauren . . . It was something.

They were probably too shocked to comment. Samantalang si Elaine naman ay lihim na napangiti. Natutuwa siyang makita na nagsisikap at seryoso talaga si Lauren na maging

"okay." And when he said "okay," alam niyang ang ibig nitong sabihin ay susubukan nitong maging "mabait." Pinipigilan na lang niya ang matawa dahil sa pagkalukot ng mukha ni Lauren ngayon - his face was full of disgust after he called Sean by his last name. Pagkatapos nilang magkasundo, pakiramdam niya ay nawala na ang pader sa pagitan nila.

Lalo na ng magkuwento ito sa kanya tungkol sa isyu ng pamilya nito. May alam na rin naman siya kahit papaano sa pamilya ni Lauren dahil naikuwento na iyon ni Tita Yesha sa kanya. Pero ang marinig iyon mula mismo sa bibig ng binata, nakakataba ng puso. Nakahanda siyang tulungan itong magbago.

Heck, she was even prepared to announce to the whole world that she was his fiancee. Oo, wala na siyang pakialam kung may makaalam sa relasyon nila. Kanina nga nu'ng kinukulit siya ng mga taga-FM kung ano talaga ang koneksyon nila ni Lauren habang papunta sila sa tennis court ay muntikan na niyang ipagtapat sa mga ito ang katotohanan. Narinig lang niya ang sinabing iyon ni Lauren.

"Hindi ko kilala ang babaeng 'yon. Inako ko lang ang responsibilidad sa aksidenteng ginawa niyo bilang captain ng team. Kahit sino pa ang naging biktima, gano'n din ang gagawin ko." Aaminin niya, nasaktan siya sa sinabi nito. Pero anong karapatan niyang mag-inarte? Siya naman ang may gustong ilihim ang relasyon nila sa lahat. Ouch.

"What?" angil ni Lauren sa lahat. Niyakap ni Sean ang sarili.

"Eeww Lauren. You acting normal is . . . Not normal!" Nagtawanan ang lahat na tila naka-recover na sa pagkagulat. Tumikhim ng malakas si Kaye.

"Okay. Simulan na natin ang pag-i-interview. Sean, tayo kay McGill." Binalingan siya nito.

"Ikaw, Elaine ang sa vice-captain na si Vishnu at sa iba pang miyembro ng Harielune Wolves. 'Yong ibang naki-tsismis lang, bumalik na sa opisina at tapusin ang mga trabaho niyo."

"Yes, boss," sabay-sabay na sagot nilang mga taga-FM.

"Ate Kaye, sorry I'm late!" pasigaw na sabi ni Hanna habang tumatakbo papunta sa direksyon nila. Impit na napasigaw na lang ang iba sa kanila nang matalisod si Hanna. Agad nilang nilapitan ito.

"Aray . . ." Daing ni Hanna habang hinihilot ang paa nito.

"Na-sprain yata ang paa mo, Hanna," nag-aalalang sabi niya rito.

"Captain, she injured herself inside our premises," sabi ng isang miyembro ng Harieline Wolves. 'Sam' yata ang pangalan nito. Napatingin siya kay Lauren. Nakahalukipkip lang ito at tila nababagot habang ang lahat ng miyembro ng tennis team ay nakatingin dito - they were looking at him expectantly. Napansin din iyon ng binata dahil biglang bumakas ang inis sa mukha nito.

And much to her surprise, Lauren walked towards her - and carried Hanna like a princess. Then, he started to walk away. For the second time, the crowd fell silent. At sa pagkakataong iyon ay kasama na siya sa mga natigilan. Kakaiba ang pagkislap ng mga mata ni Hanna habang titig na titig sa guwapong mukha ni Lauren.

And by that time, she could already name the emotion in Hanna's eyes. Love. Habang nagta-type sa kanyang laptop ay panaka-nakang sumisilip si Elaine sa salaming bintana ng locker room ng Harieline Wolves. Kasalukuyang kapanayam nina Ate Kaye at Sean si Lauren. Siya naman ay tapos na rin interview-in ang ibang miyembro ng team. Kaya heto siya at isinusulat na ang kanyang article.