Trip - Larry

14 Uitdaging

Het heeft lang geduurd voordat Louis kon beslissen wat hij zou aandoen. Na een korte training in het bos is hij in de douche gesprongen. Met extra veel lekker ruikende zeep en extra warm water probeerde hij zichzelf klaar te krijgen voor hun afspraakje. Toch is de twijfel duidelijk wanneer hij aan een tafeltje op het terras van Joe's House gaat zitten. Het lijkt alsof hij in gedachten verzonken is; ook de serveuse merkt het op en glimlacht extra lief naar hem. Hij geeft er niet veel om; enkel Harry is belangrijk nu. De man arriveert met grote passen en wilde krullen. Dat helpt zeker niet om lekker ontspannen te zijn. Met een hoge ademhaling zet Harry zich tegenover Louis neer en glimlacht hij schuldig.
"Sorry, ik zat vast in het verkeer." Louis haalt één mondhoek omhoog, hij kan er zich wel iets bij voorstellen. Een boze, geagiteerde maar vreselijk mooie Harry.
"Dat kan gebeuren." Nu glimlachen ze beiden naar elkaar, alsof ze elkaar perfect begrijpen. Dat is net het probleem: dat doen ze niet. Louis heeft nog iets uit te leggen en hij weet niet eens hoe. De stilte wordt doorbroken door dezelfde serveuse die Harry's bestelling noteert en het drankje gaat halen. "Ik wist niet dat je van milkshakes hield." Harry kijkt neutraal, maar zijn ogen schitteren lichtjes.
"Wie houdt er nu niet van milkshakes?" Harry's luchtigheid doet Louis lachen en zijn hoofd schudden. Kon hij alles maar zo luchtig en speels vertellen als de luchtige krullen van Harry. Harry bemerkt de zenuwachtige blik in Louis' ogen, hij kan er niet helemaal onbezorgd over lachen. "Waarom ben je zenuwachtig?" Zijn hese stem is heel diep en beneemt Louis kort de adem. Harry is zich van geen kwaad bewust wanneer hij Louis blik vastgrijpt en hem aankijkt. Zonder dat hij het beseft raken hun vingertoppen elkaar over de houten tafel.
"Omdat ik niet weet hoe ik mijn gedrag moet gaan verklaren." Louis blik schiet onrustig van links naar rechts terwijl zijn adamsappel omhoog gaat als teken dat hij slikt. De terugkomst van de serveuse doet Harry's bovenlichaam terug tegen de stoelleuning gaan. Hij glimlacht beleefd en zet zijn drankje op een veilige afstand van zijn lange armen. Ondertussen is hij gaan fronsen. Louis weet nooit of dat goed is of niet. Misschien denkt hij gewoon...
"Mensen negeren nooit zomaar andere mensen. Toch niet mensen waar ze veel om geven." Harry's stem snijdt doorheen de lucht rondom de twee mannen. Louis beseft dat hij gelijk heeft, heel veel gelijk. Hoe gaat hij zichzelf hieruit praten?
"Ik ben bang." Die drie woorden draaien de spannende sfeer weer om naar de andere kant. Een gevoelige en medelevende sfeer.
"Toch niet van mij?" Harry merkt zelf op dat hij een beetje gekwetst klinkt daardoor. Louis heeft een reden om Harry te vrezen.
"Nee...samen zijn. Ik heb problemen met...vertrouwen, binden. Al dat soort dingen." Ondanks Harry's groene ogen die strak op Louis' mooie gezicht gericht zijn, negeert Louis nu ook die blik en staart hij naar het tafelblad, zijn prutsende vingers, zijn thee... Dan kijkt hij omhoog. Harry zwijgt en opnieuw weet Louis niet of dat goed is of niet. Wat is er nog goed aan dit gesprek buiten de onduidelijkheid proberen iets minder onduidelijk te maken?
"Oh..." Harry's gelaatstrekken staan niet boos, maar zacht. Hij probeert het te begrijpen, maar zijn ogen verraden dat hij geen idee heeft wat dat inhoudt. "Hoe kan ik...je daarbij helpen?" Het klinkt heel beleefd en voorzichtig. Zo beleefd dat Harry zich afvraagt waarom zijn mooie maar verdrietige Louis ineens glimlacht. Nu ja...zijn. Blijkbaar wil Louis niet graag van iemand zijn of zich laten verzorgen door iemand.
"Geen idee..." Nu grijnzen ze kort allebei. Harry durft voor het eerst van zijn lekkere drankje te drinken, Louis doet hetzelfde om zijn rauwe keel te verzachten. "Ik denk dat je me gewoon moet tonen dat ik je kan vertrouwen?" Louis' stem schiet omhoog als Harry in de lach schiet. Enerzijds vindt hij het zelf heel ongepast, anderzijds voelt hij dat hij weer adem krijgt. De bedrukkende sfeer is een beetje doorbroken.
"Euhm...ja. Hoe doe ik dat? Ik denk dat ik je al getoond heb dat ik je graag mag, Louis." En nu ziet hij de man tegenover hem langzaam roder kleuren. Rood, de kleur van de liefde...en van ongemakkelijkheid.
"Dat weet ik... Daarom dat ik ook niet weet hoe ik dit moet uitleggen. Je komt steeds dichterbij en dat gevoel...beangstigt me. Niet jij, dat gevoel..."
"Dat heet liefde, Lou. Liefde. Iets wederzijds waarbij je elkaar verrijkt en beschermd. Dat is niets om bang van te zijn." Harry's groene ogen benamen hem de adem al, maar nu deze woorden... Louis weet niet meer waar te kijken, hoe hij moet kijken of zelfs hoe hij moet ademen. Harry merkt dan ook de verbaasde blik en de vastgehouden adem. "Ontspan." Hij grijnst opnieuw en drinkt van zijn witte drankje.
"Jij bent echt een poëet, geen zakenman."
"En jij bent Louis, zoals je het het liefste hoort?" Zonder benoemingen. Misschien is dat nu ook het probleem, Louis durft hun band en relatie niet te benoemen. "Luister, Lou." Hij zet zijn drankje weer neer en likt kort over zijn roze lippen. "Ik ben bi. Ik heb relaties met meisjes en met jongens en nu ben ik verliefd op jou. Ik zal je nooit pijn doen of willen teleurstellen." Misschien heeft Louis gewoon bevestiging nodig. Hij ademt trillerig en is duidelijk niet helemaal op zijn gemak; misschien komt dat wel door die lieve woorden.
"Dat klinkt heel goed." Toch voegt hij er niets aan toe, maar dat heeft Harry ook niet nodig. Hij zal wel vertrouwen hebben in de man, zonder benoemingen en verwachtingen. Hij zal hem koesteren als een parel. "Zullen we weer normaal doen dan?" Harry glimlacht al voordat hij iets kan zeggen.
"Kan jij dat dan?" Nu valt Louis onderkaak naar beneden en begint Harry hees te lachen. Hij weet wel hoe hij de sfeer moet verluchten. Louis voelt terug verse lucht binnenstromen en ontspant.
"Wie het zegt...Meneertje willekeurig. Nu draag ik een pak, en nu zit ik met meisjes en een los hemd in een nachtclub. Nu val ik op meisje, en dan op jongens. Nu drink ik sterke koffie, dan een zachte milkshake..." Louis begint te lachen als hij Harry's blik ziet. Die jongen is zo onleesbaar als aangenaam.
"Wel...Niet dat jij veel eenvoudiger bent om in te schatten."
"Wat een uitdaging!" Opnieuw lachen ze allebei met de moeilijkheden die ze ervaren.

Ze zijn weer cute :D