Trip - Larry

19 Eerste ontdekking

Enkele weken later staan er drie koffers en één zak voor een vreemd huis. Louis' ogen zijn onrustig opzoek naar het lange gestalte van Harry. Tijdens de vlucht hebben ze allebei wat gedut terwijl hun lichamen steeds dichter naar elkaar toe zakten, nu heeft de krullenbol Louis alleen achtergelaten voor het nieuwe huis. Harry's ouders openen met een vertrouwde klik de deur van hun blokhut en slaken een opgeluchte zucht.
"Sorry, ik ben er! Verdomde sleutel ook..." Harry's hese stem doet Louis terug gerust glimlachen. Harry had heus wel gezien dat zijn vriend zich enorm ongemakkelijk voelt wanneer hij alleen gelaten wordt met zijn ouders. Het is wel begrijpelijk, denkt hij dan. Zijn lange vingers prutsen onhandig met het onbekende slot. Louis onderdrukt duidelijk een grijns; het lijkt Harry echter niet te deren wanneer hij eindelijk de deur kan openduwen en de tassen op de keukentafel kan gooien. "En? Kan je hier een week blijven?" Louis glimlacht niet terwijl zijn ogen de woonkamer en keuken verkennen. Uiteindelijk vinden Harry's groene ogen toch de bevestiging in de blauwe.
"Zeker. Het is een chique blokhut."
"En er is een heel leuke slaapkamer." De manier waarop Harry fluistert doet Louis lachen. Hij slaat handig zijn armen rond het beweeglijke lichaam van zijn vriend en kust hem zachtjes.
"Dat is zeker niet onbelangrijk." Harry grijnst nu ook terwijl hun lippen elkaar uitdagen; kusjes stelen en ook weer niet. "Hoe geluidsdicht is het hier?" Nu krullen de krullenbols mondmoeken zich omhoog tot een geamuseerde grijns. Het spel is begonnen.
"Ik denk dat we dat enkel kunnen uitproberen?"
"Goed, ik zal buiten gaan luisteren. Jij kiest je dame al maar uit." Louis' droge opmerking doet Harry beledigd zijn hoofd schudden. Hij maakt het echter snel uit door Harry zachtjes te zoenen. "Grapje. Niemand raakt dat mooie lichaam van je aan."
"Dankje." Louis lacht om Harry's opmerking.
"Trek je schoenen maar aan; ik heb een berg gezien."
"Zolang het niet in mijn broek is, is het..." Een of ander kussen belandt tegen de krullenbols achterhoofd waardoor hij stopt met praten en met een rood hoofd en aders in zijn nek een blik werpt op zijn geliefde Louis.
"Ik blijf de beste beklimmer van ons beiden." Niemand weet of dat letterlijk of...anders bedoeld was. Uiteindelijk trekken ze allebei toch andere schoenen aan en vertrekken ze met een licht gepakt rugzakje een van de prachtige bergen op.
"Ken je het hier?" Louis' hoge stem klinkt nog hoger in de holtes van het landschap. Deze keer is er wel een duidelijke weg om de volgen.
"Ik ben een keer tot halverwege gelopen. Daar woont een aardige opa; verder, neen." Louis mondhoeken gaan omhoog bij die eerlijke repliek en grijpt kort naar de riemen bij zijn schouders om die wat strakker te zetten.
"Oké, spannend dan."
"De opa woont hier." Na wat overleg over wanneer ze zouden stoppen om wat te drinken, staan ze voor een oud maar luxueus berghuisje. Harry's hese stem klinkt iets benepen door de hogere ademhaling na de inspanning.
"Klop jij aan?" Blauwe ogen verkennen de omgeving. De man is niet zeker of het wel leuk is om een oude opa lastig te vallen. Hij wil nog graag tot aan de top gaan, ook al is het al tamelijk laat.
"Hallo?" De oude opa heeft een verrassend goed Brits accent. Hij ziet er zelfs Brits uit, vindt Louis. "Harry, mijn goede vriend! Ik verwachtte je." Nu valt het lichaam van de nieuwe man pas op in de grijze ogen. "Ik ben Jack, kom binnen." Zelfs een Britse naam... Louis volgt het vertrouwde lichaam van Harry tot in de luxueuze hut die dus werkelijk netjes ingericht is.
"Ik ben Louis. Bent u ook Brits?" De oude man begint te lachen en knikt als hij op een houten stoel zit.
"Zeker. Toen ik vijftig jaar werd, ben ik naar hier verhuisd. Mijn vrouw was al gestorven en the UK had me niets meer te bieden." Louis knikt. Op een of andere manier lijken de mannen dezelfde gedachten te delen. "Wat is je achternaam? Misschien ken ik wel familie van je." Zowel Louis als Harry slikken even bij die vraag. Jack kan er echter ook niets aandoen dat hij niet denkt aan mogelijke weeskinderen en meer.
"Tomlinson." Dat is wel Louis' originele achternaam. Jack lijkt even na te denken door met een vinger over zijn slaap te wrijven en kijkt dan weer voor zich uit.
"Ik heb een Will Tomlinson gekend. Hij woonde vlakbij Londen. Aardige kerel. Is dat toevallig geen familie?" Hoe langer de oude man tegen de twee Britten praat, hoe zwaarder zijn Londens accent terugkomt.
"Ik zou het niet weten." Louis glimlacht en haalt beleefd zijn schouders op terwijl zijn ogen onrustig opzoek gaan naar die van Harry. "Zo veel Tomlinsons zijn er wel niet. Hij was een juwelier, een rijke kerel." Louis trekt zijn ogen open en ademt een keer dieper in. Die actie ontgaat Harry niet. Wat is er met hem aan de hand? Vanwaar die angstige ogen en onrustige handen?
"Had hij een specifiek eigen logo?"
"Ja, een grote 't' in een cirkel." Louis ademt twee keer diep in en uit. Ook Jack wordt ongerust nu. "Gaat het jongen? Je hebt geen gekke ontdekking gedaan?" Louis schudt kort zijn hoofd, maar Harry merkt dat hij dat enkel doet om van de vragen af te zijn.
"Nee, alles is goed. Het zou kunnen dat hij familie is, dat weet ik niet." Een neppe glimlach verschijnt rond Louis' lippen. Hij is dan ook tevreden wanneer de man over het weer begint zodat Louis even terug tot rust kan komen. Harry's groene ogen kijken wel naar Jack, maar ook half naar zijn geliefde die stil en gespannen is.

Wat is er met Louis?