Trip - Larry

16 Waarheid

Het komt er met horten en stoten uit, maar hij heeft het dan toch gezegd en kijkt Harry nu volledig aan. De invloed van zijn kalmerende handen lijkt groot te zijn. Harry probeert niet te fronsen of hem maar een of andere beoordelende blik te geven; het is moeilijk. Louis merkt dat zijn gezicht verschillende poses aanneemt om dan weer te gaan naar een lichte frons.
"Ik wil niet dat je jezelf gedwongen voelt om bepaalde dingen te doen die jij niet wilt doen...ook al hebben we een bepaalde relatie." De laatste twee woorden rollen als muzieknoten uit zijn mond; ze worden aangenaam ontvangen door Louis' oren. Louis prutst wat met Harry's zachte hemd waarna hij zijn hoofd schudt.
"Nee, zo is het niet." Zijn stem klinkt zacht en kwetsbaar waardoor Harry hem al het zwijgen wil opleggen, maar de ijsblauwe ogen doen hem verstarren. Er zit een bepaalde koppig- en trotsheid in Louis en die wil hij niet schenden. "Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen..." Dat maakt Harry niets uit. Terwijl Louis' ogen zoekend over de unieke patronen van Harry's hemd gaan, wacht hij geduldig af en bespeurt hij de verschillende kleine zenuwtrekken die Louis begint te vertonen. "Het weeshuis... Er is een reden dat ik daar vrijwilligerswerk doe. Naast alle humanitaire redenen." Het is duidelijk dat dit geen vlot en fijn verhaaltje zal zijn. Harry probeert stil te blijven zitten en Louis niet te onderbreken; dat zou hem enkel storen. "Ik ben daar vroeger zelf als vierjarige binnengebracht." Het eerste wat Louis ziet, is de omhooggaande beweging van Harry's adamsappel terwijl hij zijn grote handen voelt verstrakken en zijn pupillen ziet vernauwen.
"Dat..." De hese stem lijkt niet te weten wat zij moet antwoorden. "Ik wil je niet beoordelen om...dat. Het verklaart de passie, deels." Harry hoopt dat zijn eerlijke maar voorzichtige reactie Louis kan bekoren. Doordat Louis' linker mondhoek omhoog gaat en zijn handen plotseling in de zijne liggen, beseft hij dat het een goede keuze was.
"Je moet niets zeggen. Laat mij alles zeggen en reageer dan." Harry knikt traag, nog steeds een beetje verbaasd en misschien verward. Louis onderdrukt de neiging om hem te sussen en te kussen. "Het is geen leuk verhaal, voor mij toch niet. Leven in een weeshuis is naast het gebrek aan liefde en aandacht sowieso nooit top. Wanneer er ook nog pestende 'vriendjes' en mishandeling voorkomt, wordt alles nog erger." Met een blik legt hij Harry het zwijgen op. "Ik heb me jaren verstopt en geschaamd door 'vriendjes'. Daarenboven is er een kamer die ik niet kan betreden. Er was...een mannelijke verpleger. Hij had stinkende sigaretten en dronk...veel." De trieste blik van Louis doet Harry's hart gewoon pijnlijk ineen krimpen. Dit is inderdaad geen mooi verhaal. Hij wil hem doen stoppen, maar dat kan niet. Hij kan dit verhaal niet ongedaan maken, enkel het einde veranderen. "Wij moesten wekelijks op 'controle' bij hem. Voor onze intellectuele inzichten en...fysieke toestand." Nu is het moment waarop de kleinere man zijn hoofd wegdraait. Zijn ogen zijn vochtig, ze weten beiden niet wanneer het breekpunt van de tranen gaat komen. "Terwijl hij ons intellectueel bijschaafde, vond hij het leuk om ons te slaan. Zijn peuken op ons uit te duwen. Ons uit te kleden en uit te schelden. Dingen naar ons te gooien. Te schoppen..." Louis stem kan niet veel verder. Hij moet stoppen door de waterval aan tranen die hij te koppig probeert door te slikken. Harry kan hem niet geruststellen, het verhaal verafschuwt hem. Hij zit stijf en geschokt met de gepijnigde man op zijn schoot. "Hij deed het bij ons allemaal... Maar ik was zwak. Uitverkoren om extra sessies en extra pestbeurten te krijgen. Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik eindelijk geadopteerd werd op mijn twaalf. Ik moest net naar de middelbare...school. Een roodharige dame van in de vijftig die me aandacht gaf. Aandacht...ik ben er bang van geworden. Ik heb een lange tijd iedereen gewantrouwd. Inclusief Annie. Na drie weken reageerde ik voor het eerst op haar. Zeven jaar later stierf ze aan longkanker. Eigenlijk ben ik opnieuw wees." Louis lacht met zijn eigen verdriet terwijl er natte tranen over zijn wangen tot langs zijn kin druppen en lopen. Harry heeft uit een van zijn broekzakken een zakdoek tevoorschijn getoverd en veegt heel voorzichtig de verse tranen af terwijl hij zelf zijn neus ophaalt en een traan loslaat.
"Sorry...Ik ben gevoelig. Zeker aan..." Hij krijgt niet veel meer gezegd door een brok in zijn keel en een trillende onderlip. Misschien begrijpt hij Liams bezorgdheid wel. Louis is delicaat. Er zijn veel verkeerde dingen in zijn leven gebeurd. Hij weet nog maar een fractie. Louis moet glimlachen om de geëmotioneerde Harry.
"Dat is mijn schuld. Sorry, ik wil dat je het weet."
"Je..." Harry is serieus aangedaan. De woorden lijken maar niet door zijn hese gebroken stem uitgesproken te worden. "Je hebt iets vreselijks heel beperkt uitgelegd. Ik wil me niet voorstellen wat ze met je gedaan hebben." Met die woorden verstrakt hij zijn grip rond Louis middel. Het is in zo'n mate dat Louis dichter tegen Harry geduwd wordt en dan zijn hoofd maar op diens schouder neerlegt. Ze troosten elkaar voor lange zwijgzame minuten. Ineens wordt hun intieme moment verstoord door gekras aan een deur. Louis schrikt en doorbreekt een beetje de omhelzing terwijl hij naar de onbekende deur kijkt.

Een tipje van de sluier...