RELOAD

Chapter two

COURAGE

Aray. Gago. Sakit.

Nakahiga ako ngayon sa hindi malamang lugar dahil nasisilaw ng liwanag ang mga mata ko. Kaya pikit akong lumingon sa ibang direksyon kasi direkta talaga sa mata ko 'yung ilaw. Ramdam ko rin ang bigat sa aking kaliwang kamay na para bang may nakadagan.

Hindi ko maigalaw ang katawan ko kaya hindi ko malaman kung sino o ano ang nakadagan saakin. All I can ever do right now is to observe what I can see.

However, in this current state it's almost impossible dahil sa nanghihinang nerves ng mata ko. I can't even shout for help at para akong napipi sa mga oras na 'to. I tried my best to stand, dahil may mabigat na nakadagan sa aking kaliwang kamay, I used my strength sa right hand ko para tulungan akong makatayo. Now I'm on my knees, not knowing what's infront of me.

Nung nadilat ko na ang mga mata ko, laking gulat nalang nang malaman kong tao pala ang nakadagan sa kaliwa kong kamay. And... and... the body looks like a dead body. Sana hindi naman. Oh, please.

I tried my best na i-angat ang katawan ng babae para maialis na ang nagmamanhid kong kaliwang kamay, which I did, however napadapa ko naman ang katawan niya. I didn't care whether na subsob ko ang mukha niya sa floor kasi kimikirot na sa sakit 'yong kaliwa kong kamay!

Napangiwi ako sa sakit. Tumayo na ako nang dahan-dahan para malibot ang lugar na 'to. Hindi ko na ininda 'yong pangingirot. I don't remember anything. Wala akong matandaan na pumunta ako rito. All I can remember is...

Pilit kong inalala kung ano nga ba ang mga ginawa ko. But heck, sumakit lang ulo ko, muntik na nga akong matumba.

This place is so familiar. From the smell and to the corners of this place. Malawak siya at parang gymnasium sa isang school. No, isa ngang gymnasium! There are two floors at tinuunan ko lang ng pansin ang first floor ng lugar na 'to. May mga pinto sa first floor na pinalilibutan ng makakapal na chains. Pero base sa nakikita ko ang Clinic at ang Dining Area lang ang walang kandado. Sa kaliwang banda ang Clinic habang nasa kanan naman ang Dining Area.

Wala akong makitang mga pintuan palabas o bintana manlang at iyon ang nakapagtataka. It's plain, and boring. The colours of the wall are Brown and Beige. The colour of the floor is Maroon at madulas siya. The things I can name here are that there are iron plates on the wall, as if they are trying to lock us up, though I am sure that those are windows covered in iron plates; there is also a huge screen sa dulo na nakagitna ng lugar na 'to. I noticed that we are in the middle, and kaya pala may ilaw sa taas, ayon ang nagsilbing spotlight saamin.

May nakita rin akong cameras sa mga hidden areas. Like picture frames and corners. Though hindi ko pinahalata na nakita ko sila. Some one is probably watching us. I can't count them with my fingers, gano'n sila karami. What more pa kaya sa mga rooms dito na naka-lock ngayon. Both floors mayroon. What the hell is this place?

Maglalakad pa sana ako paharap nang may maramdaman akong kakaiba sa inaapakan ko. Kunot-noo ko siyang tinignan pababa at nanlaki ang mga mata ko nang malaman kong nakaapak na pala ako ng tao. Worse, naapakan ko 'yung mukha niya. Umatras ako agad. Now, his face has my shoes sole design.

Napatigil ako sa kinatatayuan ko at umikot sa puwesto ko. Inilibot ko ang tingin ko muna sa ibaba dahil inisip ko na baka may iba pang mga tao.

Hindi nga ako nagkakamali, marami pang tao ang nakahandusay sa lapag. Bagsak silang lahat. At first, akala ko patay na sila, but then I checked the pulse of the people near me— luckily— buhay pa naman. I tried waking some up, but they all just mumbled inaudible words. As if I'm their mom waking them up for breakfast.

They all wore the same coloured uniforms. Red and black. It took me seconds to realize that we are all from the same school. I was too preoccupied with the situation.