RELOAD

Chapter twenty-one

COURAGE

May tatlong katok sa kuwarto ko, sa sobrang paranoid ko bigla kong naaalala ang panaginip ko ngayong araw. Umayos ka nga Courage, panaginip lang 'yan, hindi 'yan totoo.

Inaantay ko nga siyang tawagin ako, gaya ng sa panaginip ko. Ngunit kumatok lang siya ulit ng tatlong beses. Bago pa ako sumilip sa butas sa pinto ay bigla-bigla niya akong tinawag sa palayaw na ibinahagi sa amin ni MC na nakilala ko naman agad kung sino.

Huminga muna ako nang malalim bago siya pagbuksan ng pinto. I have no idea kung bakit ako nagbigay ng ngiti pagkasalubong sa kaniya pero ginawa ko pa rin. Sa kabaliktaran, ang mukha niya ay mukhang nag-aalala; sa totoo lang ibang-iba ang tingin ko sa kaniya noong una ko siyang nakita sa ngayon. Siya ba talaga iyon? Dapat na ba akong kabahan?

"President—"

"O-okay ka lang ba?" Tanong niya. Yinakap niya ako na parang close kami. Napakunot ako ng noo habang hindi pa rin siya kumakalas sa yakap, nayelo ako sa puwesto ko at 'di ko manlang siya mayakap pabalik sa gulat at pagtataka.

Sa wakas, kumalas na siya sa yakap dahil mukhang natauhan na siya sa ginawa niya. Inayos niya ang lalamunan niya at sinara na ang pinto na parang siya ang may ari ng kuwartong ito. Sinundan ng mga mata ko ang pagpasok niya sa kuwarto papunta sa higaan ko. Umupo na siya roon at nagdequatro.

"You have to tell me everything that happened." She demanded as if she didn't make me risk my own life trying to get there.

Hindi na ako magtataka kung malaman ko lang na may sakit siya sa utak, I mean, lahat ng estudyante rito maliban sa akin. Hindi na talaga ako magtataka. Gosh, their behaviors really confuse me! One day, they're really kind, then the next day parang pinapatay ka na nila sa isipan nila. I guess this is what MC's influence seems like. If there are good and bad influences, there is an MC influence which is worse than bad.

"First of all, what is wrong with you?" It sounded like I was trying to pick a fight, but I said it as softly as I can.

She didn't seem to be surprised at all, just, confused. "What do you mean? Wait, does that mean you really saw something?"

Her eyes dilated, hindi ko alam kung dahil nalaman niyang may nalaman ako o dahil nasa isip niya na mapagkakatiwalaan ko na siya. Para sa akin, napaka-suspicious din niya.

I raised both my brows as I lick my dry lips. "Tell me."

"Huh?"

"Tell me everything you saw then I'll tell you everything I saw. How's that for a deal?"

"How would I know you'll tell everything?" That's what I thought she would say, but I was wrong.

"Okay!" I felt a sense of truthfulness in her, or maybe she's just doing a great job of fooling the out of me.

"'Di ba nga alam ko na kung sino 'yong spy? From the day I eavesdropped the phone conversation between them, I only focused on him the whole day. Yesterday, while you were gone, I noticed something unusual with him— as if he was making sure no one sees him go to the stairs. Turns out, I was correct. So sinundan ko siya going upstairs. Kinakabahan nga ako e, I know he's got good wits. But I know I'm better."

There was a pause, hindi ko nalang binigyan nang pansin 'yong last statement niya. I gave a face that asks her to continue to lessen the awkwardness.