it's been a while | reddie

Rozdział I - Chcesz pograć?

ZANIM ZACZNIESZ!

Nie chce za dużo pisać, ale niestety muszę. W tym fanfiction będą znajdować się spoilery do "To: rozdział II". To po pierwsze. Po drugie niektóre sceny tutaj pomieszałam więc nie wszystko jest podobne do scen z filmu, niektóre sceny są z czymś połączone, wymieszane, zmienione. Więc nie myślcie że hmm coś tu nie pasuje. Wszystko pasuje, po prostu ja pozmieniałam. Nie chciałam dużo pisać, a wyszła wielka rozprawka. Nieważne.
To tyle. Miłego czytania! x

×××

13 sierpnia 1989

– Bill. - zaczęła mówić Beverly. - Pozwoliłbyś na słowo? - ta, gdy zapytała, Bill niepewny kiwnął głową i poszedł za nią powolnym krokiem. Stanleya nie było dzisiaj. Mike... nie wiadomo co z nim.

Ben spojrzał na mnie i na Eddiego. Podrapał się po głowie i zaczął podnosić swój plecak, w którym trzyma pełno artykułów o Pennywisie.

– Idziesz już? - odezwał się Eddie.

– Tak. Chciałbym jeszcze trochę poczytać, no wiesz... - nie wiemy. Ale nieważne.

– Uh, okej... w takim razie miłego czytania?

Gdy chłopak wyszedł usiadłem się tylko na kanapę i patrzyłem bezcelowo na ścianę. Obok mnie dosiadł się Kaspbrak.

– Zagadali się.

– Zauważyłem. - odpowiedziałem spokojnie.

Brunet westchnął głośno, a ja się na niego spojrzałem.
– Zmywam się. Idziesz? - zapytałem go wstając z kanapy jednocześnie.

– Yup. Gdzie chcesz iść? - zapytał jednocześnie wychodząc z budynku.

Ruszyłem w stronę salonu gier. Eddie dotrzymywał mi kroku. Gdy stanąłem przed drzwiami do wspaniałego świata animowanych postaci, którymi możesz sterować spojrzałem na niego.

– Do salonu gier.

Nim weszliśmy matka przyjaciela nas zatrzymała.

– Eddie, jedziemy do domu.

– Ale mamo... jestem teraz z Richie'm.

– A ja jestem z samochodem. Wsiadaj i nie gadaj.

Stałem w milczeniu, gdy chłopak spojrzał na mnie lekko kiwnąłem głową i pożegnałem się po czym poszedłem do środka. Spotkałem jakiegoś blondyna coś w moim wieku.

– Hej. - odezwałem się. - Chcesz pograć?

Chłopak rozejrzał się po wnętrzu i uśmiechnął się. - Chętnie.

Gdy minęło trochę czasu po zakończonej dopiero grze zabrałem żeton i pokazałem go.

*– Dawaj, jeszcze jedną rundę i dam ci spokój. - powiedziałem i w tym czasie wszedł Henry. Bowers. Blondyn, z którym spędziłem połowę dnia spojrzał się za swoje plecy i ujrzał Henrego wrócił wzrokiem na mnie i zrobił skwaszoną minę.

– Typie... dlaczego jesteś taki dziwny? Nie jestem twoim pierdolonym chłopakiem.

– Co... ja nie—

– Co się tutaj dzieje?

– Nie mówiłeś mi, że kręcą się tu takie dupki.

– Richie Pieprzony Tozier. Czekaj... czy ty próbowałeś gwizdnąć mojego młodszego kuzyna?

Nie odzywałem się. Nie wiedziałem co powiedzieć. W zbyt wielkim szoku byłem.

– Wypierdalaj stąd, pedale!

Odwrociłem głowę w stronę wyjścia i cofnąłem się. Wróciłem wzrokiem na Bowersa.

– Wypierdalaj!

Szybko wybiegłem z salonu gier. Pobiegłem tylko do ławek i usiadłem się na jednej z nich. Zdjąłem swoje okulary i nie mogąc wytrzymać tej presji po prostu zacząłem płakać. Czułem się słaby.

– Znam Twój sekret, Richie. Twój mały, brudny sekret. Chcesz żebym powiedział go innym?

Przetarłem szybko oczy i założyłem okulary. Zauważyłem, że postaci Drwala nie ma na swoim miejscu. Okręciłem głowę lekko w prawo. Praktycznie zostałem zaatakowany przez To ale w formie tego przeklętego Drwala. Dosłownie. Zeskoczyłem z ławki i upadłem na trawę. Prawie zostałem nadziany na jakieś ostre gówno. Odetchnąłem ciężko i otworzyłem ponownie oczy. Postać zniknęła.* Wstałem oddychając szybko i otrzepałem się.

Wolnym krokiem nadal myśląc o tym co się wydarzyło poszedłem na most. Ukucnąłem i popatrzyłem na wszystkie wpisy.

“Znam Twój sekret, Richie. Twój mały, brudny sekret...”

Zawahałem się, ale po chwili wyciągnąłem swój scyzoryk i napisałem dwie litery.

Przetarłem je dłonią i wstałem uśmiechnięty.

Wsiadłem na swój rower i ruszyłem nad klif. Potem przyjechał Bill z Beverly, Ben, Mike i Stanley. Nie było Eddiego. Zastanawia mnie, dlaczego jego matka kazała mu iść.

– To kto pierwszy? - zapytał Ben.

Nie mówiąc nic po prostu wskoczyłem do wody. Mogłem wyobrazić sobie ich miny.

– O kurwa. - powiedziała Bev.

– No dalej! Wskakujcie! Woda jest zajebista. - krzyczałem do nich z dołu.

Jak powiedziałem, tak zrobili. Wskoczyli. Po chwili każdy z nas pływał i pryskał się nawzajem wodą.

– Tozier, jestem w szoku, że taka pizda jak ty wskoczyła pierwsza do wody. - Stanley się odezwał.

– Czemu miałbym nie wskoczyć?

– Nie chodziło o to, po prostu... - nie było dane mu skończyć, bo ktoś, a mianowicie Eddie wydarł się na całą pizdę skacząc jednocześnie z klifu.

– O kurwa mać ja pierdolę do chuja kurwa! - rzucał przekleństwami spadając do wody.

– Czego drzesz tę cipę, Eds? - tym razem odezwałem się ja. Wiedziałem, że nie lubi, jak go tak nazywam.

– Nie nazywaj mnie Eds ty kurwo niewidząca! - wskoczył na mnie i próbował mnie utopić. Cały rozbawiony sytuacją tak jak reszta Frajerów ponownie się odezwałem.

– Eds, nie obrażaj się... - zaśmiałem się lekko.

– Nienawidzę cię. - ochlapał mnie wodą.

– Skoro tak mówisz...Eds...

Gdy zrobiło się już chłodniej, ubraliśmy się do końca, wsiedliśmy na swoje rowery i pojechaliśmy w swoje strony. Ja jechałem natomiast z Kaspbrakiem.

– Eddie? - odezwałem się niepewnie.

– Co tam, Tozier?

– Nadal zastanawia mnie... Co odjebało Twojej mamie, że cię nagle odebrała spod salonu gier?

– Nic takiego, naprawdę.

– Jesteś pewny?

– Tysiąc procent. - uśmiechnąłem się na jego słowa lekko. Tysiąc procent. To dużo. - Spadam, skręcam teraz, do jutra.

– Do jutra. - powiedziałem cicho i spojrzałem się chwilę na niego po czym pojechałem dalej.

Gdy byłem już w domu po prostu rzuciłem się na łóżko i myślałem o dzisiejszym dniu, po krótkim czasie po prostu zasnąłem. I tak w kółko.