Nathan became busier as he ever was before dahil palagi syang nasa labas at inaasikaso ang lahat ng maari nyang maiwan dito sa Pilipinas dahil sa napipinto naming pag alis.
Naniniwala akong hindi na magbabago pa ang kanyang pasya at katulad padin ng dati wala akong magagawa doon kahit na kung isipin ko palang ay halos ikamatay ko na, ayaw ko mang umalis at mawalay sa pamilya ko pero kung susumahin ay parehas lang naman iyon dahil kahit andito kame sa Pinas ni anino naman nila ay di ko nakikita o mas hindi ko pwedeng makita, kahit na nga ba ang itopic pa sila kay Nathan ay hindi din pupwede. Mentioning about them will just turn his mood sour and I will be just ending up crying and beaten kaya mas mabuti pang sa akin lamang iyon.
Days passed and I am getting sadder and worried everytime he would remind me of our coming trip. Why does it feels like we are not coming back in here anymore? It seems like we will be living there for good. God wag naman sana!
Kung saan saan na lumipad ang aking pag iisip ng bukas ang pinto . Nathan is now bringing me food for lunch at sa dami non alam kong dito na din sya kakain.
We ate our food silently at tanging tunog lamang ng mga kubyertos ang maririnig mula sa amin, ayaw ko na din magsalita baka pagnagkataon ay hindi nya pa magustuhan ang mga sasabihin ko at masaktan nya na naman ako ng wala sa oras.
Pinapanood ko lamang syang maglinis habang nakaupo sa kama, ganito palagi ang eksena. He would do all the chores and all I have to do is watch him and nothing else until he'll finish it then he would go out and sometimes he would return but several times not at all.
Katatapos ko lamang mag banyo at magsipilyo ng pumasok syang muli. Usually ay gabi na sya ulit papasok pag katapos naming mananghalian pero iba ngayon.
" All is well and done. Maybe tonight we can already go. " he said as he entered the room.
Inasahan ko na ito pero hindi pa pala ako handa. Tinambol ng kaba ang dibdib ko sa mga sinabi nya. Masyado naman yatang mabilis ang lahat !.
" Uh . . Nate bakit naman agad agad?" nakayuko kong tanong.
"Why? Ano pa ba ang kailangan nating hintayin o gawin to prolong this? Besides I know that you're also excited about this, don't you? "
He said it like it has another meaning , I sensed danger about it. And when I looked at him he only smirked like he knew it very well.
"Nate . Please tell me honestly, are we just gonna have our vacation o doon na talaga tayo maninirahan? " I smiled hesistantly kailangan nyang makita na okey lang sa akin na doon kami tuluyang tumira o alinman sa dalawa para lang sabihin nya sa akin ang totoo.
"You can say." parang wala lang na sagot nito.
Tumulo ang luha ko kaya nagkunwari akong may pinupulot sa sahig para hindi nya iyon makita . Wala na atang mas sasama pa sa lalakeng ito . Pinagsisihan kong nagustuhan at naging pangarap ko ito noon. Kung hindi ko sana ito minahal at pinakasalan marahil ay wala ako sa sitwasyong ito ngayon.
Nakatalikod sya sa akin at binusisi ang mga kakailanganin namin sa aming pag alis kaya hindi nya pansin ang panay tulo ng aking mga luha.
" I can see no reason for us to not stay there for good, we can just visit Mom And Dad here anytime if we want." Nakatalikod nya pa ding tugon na tila ba alam nya ang aking tinatagong hinaing .
" We can start a new life there, plus if you will become extra obedient to me I might consider you finishing your unfinish studies."
Shocked by the news he just drop caused my mouth to open in awe. So confirmed na talagang dun na kami maninirahan. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang aking maramdaman. Im happy because finally matatapos ko na din ang kursong Business Ad. Na kinuha ko dati kahit pa kasal na kami ni Nathan na nahinto dahil lamang sa nangyari nga sa amin nila Hector.
