Wattpad Original
Mayroong 3 pang mga libreng parte

Chapter 7

135K 4K 647
                                    

Ang isang araw na pagsasabay namin ni Death sa pagkain ay nagtuloy-tuloy. It was confusing at first, especially when he offered that he will cook for our food. I even asked if he'll cook for my portion when he said "our".

Noong una ay tumanggi talaga ako. I have my money. I can't cook but I can still eat on the restaurant. Iwas hugasin pa.

But Death insisted that I should let him cook for me. He reasoned out that since we're neighbors and both living alone, we should help each other. Ayaw nya rin daw mag-aksaya ng gas kung sya lang din naman ang kakain. At kung minsan ay may naitatapon daw syang pagkain dahil napaparami ang luto nya.

Hindi ba sya marunong magtantyang magluto na para sa sarili nya lang?

I found myself accepting his request in the end. Nagtaka pa nga ako kung bakit ang bilis kong pumayag sa mga offer nya? Was it because of his eyes? Gustong gusto ko kasi talagang titigan ang mga mata nya. Those were the best definition of being perfectly imperfect.

I was still uncomfortable around him the second time he ate dinner in my house. Pinapanood ko pa rin ang mga kilos nya. At yung paglalakad nya, talagang walang tunog. Nagugulat na lang ako na nasa likod ko na pala sya. That was the first reason why I doubted him back then.

Whether he knows how to stealth walk or that's how he really walks, I'm not sure. But it's been five days already since the day he offered that he'll cook for me. And here I am, still alive and kicking. Wala pa rin nangyayari sa aking masama.

That's when I concluded that Death is just a friendly human. Na wala talaga syang balak na masama sa akin. Kasi kung mayroon, he can easily kill me without anyone knowing. Pero hindi nya pa din ginagawa, which made me glad.

I am starting to like Death's company. Madali at masaya syang ka-kwentuhan. Halos hindi kami nauubusan ng mapag-uusapan. Kung dati ay umuuwi na agad sya pagkakain nya, ngayon ay nagtatagal pa sya dahil kumakain pa kami ng desert habang nanonood ng tv.

"Didn't know you're a fan of Supernatural?" I asked. Halos hindi na kasi sya kumukurap sa panonood.

We're here in my living room and watching Supernatural. I like the show too pero hindi ako ganoong ka-updated sa panonood. Yung huling nood ko yata ay season nine pa lang ako. Unlike Death here, nasa season thirteen na sya. Malapit na daw kasing ilabas ang huling season kaya naghahabol sya.

"I like Dean's personality." sagot nya na hindi man lang inalis ang tingin sa tv. "And the show never gets boring."

I just shrugged my shoulders and decided to refill my cup of ice cream. Naubos na kasi. Tumayo ako at pumunta kung nasaan ang ref para kumuha pa.

Pagbalik ko ay hindi na muna ako kaagad na naupo. Tumigil ako sa paglalakad ilang metro ang layo kay Death para pagmasdan sya.

He looks so comfortable while sitting on my sofa. Seryosong seryoso ang mukha nya habang nakatitig sa may tv. His brows were furrowed meaning that he's giving his full concentration on the show. I pursed my lips to stop myself from smiling. Mukha kasi syang batang hindi mo maiistorbo sa panonood.

Pero hanggang doon lang 'yon. Everything about Death is so manly. The room even looked and felt so small with his presence. Kaya naman kapag wala sya dito sa bahay ay pansin na pansin ang pagkawala nya. Nasasanay na rin kasi ako na nandito sya.

I smiled when he looked my way. Siguro ay naramdaman nya ang titig ko sa kanya. Itinuloy ko na lang ang paglalakad ko at muling umupo sa tabi nya.

"I'm sorry. Don't you like the show?"

I frowned when I saw uncertainty in his eyes. Iniisip nya ba na nababagot ako dahil hindi agad ako lumapit sa kanya?

"I like it. I'm a fan too." sabi ko na lang at nagpakita na naman ang ngiti nyang nakakasilaw.

Engagement ChaosTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon