'ဆရာ ညေနၾကစားေသာက္ပြဲရွိတယ္ေနာ္ အေစာႀကီးမျပန္နဲ႔အုံး ဒီတခါေတာ့လိုက္ရမွာေနာ္ မျငင္းရဘူးေနာ္....'
သူနာျပဳဆရာမေလးကျပဳံးစစနဲ႔ေျပာကာ .....
ဟုတ္ပါတယ္တယ္ေလ က်ေနာ္ဆိုသည္မွာေဆး႐ုံကအေပါင္းသင္းဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ညစာတူတူမစားတာၾကာေပါ့ ဘယ္ကတည္းကလဲဆို စရကတည္းက....
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ျငင္းၿပီး အိမ္ကိုေစာေစာျပန္အနားယူတယ္ ဒီအခ်ိနိေလးဘဲကိုယ့္မွာအျပည့္ဝနားရတာ...
ကိုယ္ကအေရးေပၚဘက္မွာ တာဝန္က်ေတာ့ အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိနိေတြကသိပ္မရွိ နားရက္လဲတေနကုန္နား ေဆး႐ုံကဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္သိပ္မလိုက္ လူစည္ရင္သိပ္မသြားခ်င္ဘူး ေခါင္းကိုက္လို႔....
ဒီတခါေတာ့သြားလိုက္အုန္းမယ္ ေတာ္ၾကာအကုန္လုံဒကဇီဇာေၾကာင္ဆရာဝန္ေပါက္စဆိုၿပီး စေနၾကမွာကိူမလိုလားေတာ့ဘူး.....
စားပြဲေပၚကေဘာပင္ကိုကိုင္ၿပီး......
ပတ္ခ်န္းေယာလ္ အဆင္ေျပရဲ႔လား လက္မွာပြန္းပဲ့ရာေတြနဲ႔ အဆင္ေျပပါ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးကေခါင္းထဲျဖတ္ကနဲ....
ကိုယ္ေခါင္းကိုယ္တခ်က္ေလာက္႐ိုက္ၿပီး ေသခ်င္ေစပါ့ေလေစ ငါကဘာလို႔စိတ္ပူေနတာလဲ အိုဆယ္ဟြန္း မင္းကအမွတ္တညာမရွိတာလား....
သက္ျပင္းခ်ၿပီး လက္ထဲကေဘာပင္ကိူခ်ၿပီး
အေရးေပၚအခန္းသာျပန္ထြက္လာေတာ့သည္ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္မွ အဲ့လူအေၾကာင္းမေတြးျဖစ္မွာမလား.....
.
.
.
.
.
'အသားကင္ဒယ္ျပားေလး လဲေပးပါအုန္း.....'
'ဟုတ္ကဲ့ ခဏေလးပါ.....'
မနက္ကဆိုင္ကယ္လဲထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြက နာလိုက္တာဆိုတာေလ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုေဆးပလာစတာကပ္ထားရတယ္ အရမ္းႀကီးမနာေပမယ့္ မသက္သာေပ......
'ခ်န္းေယာလ္ေရ ဟိုဘက္ဝိုင္းေလးရွင္းေပးအုန္း.....'
'ဟုတ္ကဲ့......'
'ဒီကိုအသားကင္ေတြထပ္ခ်ေပးပါအုန္း.....'
'လာပါၿပီး ခဏေလးပါေနာ္.....'
.
.
.
.
ခ်ႊင္....
.
.
'ႂကြပါခဗ်ာ့ ေအာ္ဒါယူထားလား....'
'ဟုတ္တယ္ယူထားတယ္ ဆယ္ေယာက္ဝိုင္း....'
'ဪ ဟုတ္ကဲ့ ဒီဘက္ကို ႂကြပါေနာ္.....'
ထိုလူေတြကိုေနရာခ်ေပးၿပီ ျပန္မယ္အလုပ္...
'ဆယ္ဟြန္းေရ ငါတို႔ဒီမွာ...'
