~Sweet Vampires~

hoofdstuk 18: waarom?!

hey iedereen :) hier is het nieuwe hoofdstuk. ik denk wel dat jullie het leuk gaan vinden, tenminste, dat HOOP ik! ;s ik heb hier echt mijn best op gedaan :p

<<<< vid on the side>>>>

Xxx

_________________________________

hoofdstuk 18 

-Avery-

ik voel een knallende hoofdpijn opkomen waarneer ik rechtop ga zitten in bed. ik grijp gelijk naar mijn hoofd en knijp mijn ogen dicht door de pijn. what the hell is er met mij gebeurt? ik keek de kamer rond maar zag niks speciaals, behalve de gordijnen die dicht zitten en wat licht door heen komt. de wekker gaf de cijfers 16:32 aan. welke dag is het? urg, het boeit me niet meer zoveel. 

ik deed een zwarte joggingbroek aan en een donkergroene sweater. ik hoor een vreemde stem wanneer ik naar beneden te trap af loop. verbaasd steek ik mijn hoofd om het hoekje van de woonkamer en zie drie verbaasde, eerder verraste, gezichten naar me staren. eentje van Joseph, eentje van William en een onbekende jonge vrouw met karamel blond, bruin haar.

'hey, je bent wakker.' zegt William met een opgeluchte toon in zijn stem. ik loop verder en ga naast Joseph op de bank zitten waarna het meisje een vriendelijke hand naar me uitsteekt. aan haar rode ogen en bleke huid te zien zie ik dat ze een vampier is.

'ik ben Kathelijne. een vriendin van William uit België.' voor een dreigend uitziende vampier heeft ze een warme stem. ik glimlach en pak de hand van haar aan.

'Avery. aangenaam.' zeg ik beleefd. ik voel de ogen van William en Joseph tegen me aan branden. 'waarom kijken jullie me steeds aan?' vraag ik licht geïrriteerd. ze kijken me onbegrijpelijk aan.

'weet je niks meer van gister avond?' vraagt Joseph en kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. ik schud mijn hoofd wat voor een pijnlijk gevoel zorgde. ik greep weer naar mijn hoofd en voelde langzaam de pijn een beetje wegtrekken.

'nee, wat is er gebeurt dan?' vraag ik verwart door hun vraag. Joseph en William kijken elkaar bezorgt aan. 'heb ik iets verkeerds gezegd?' vraag ik aan hen. 

ze schudden hun hoofd. 'je was gisteren aangevallen door een vampier. hij had zoveel bloed leeggezogen dat je bijna dood kon zijn.' vertelt William mij op een manier alsof ik een klein kind ben. ik ga rechtop zitten en leun naar voren van verbaasdheid. 

'wat?! waar heb je het over?!' vraag ik totaal van de kaart gebracht. William keek naar beneden alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. hij nam diep adem en begon te vertellen.

'jij bent, laten we zo zeggen, een soort van uitverkorenen. er zijn maar weinig mensen met een gave zoals jij. als je in een vampier zou veranderen zou je zoveel kracht hebben, dat je het misschien zelf niet eens aan kan. daarom willen we ook wachten tot je van school af bent, waarneer je wat sterker bent van jezelf. ' legt William rustig uit. ik zie Kathelijne naast hem knikken.

'Kathelijne is net zo iemand als jij. we hebben haar hulp ingeroepen voor het geval dat we je in een vampier zouden moeten veranderen als je het niet zou redden.' ging William verder. jammer, nog geen vampier dus.

'daarom verbaasd het ons ook omdat je eigenlijk het niet zou moeten halen.' zegt Joseph voorzichtig, alsof ik dood had kunnen zijn. misschien had ik dat ook. 'en degene die jouw ouders heeft vermoord, is opzoek naar jou. omdat jij met je speciale gave de hele wereld in jouw macht kan hebben. hij wilt je bij zijn team.' zei Kathelijne langzaam zodat ik elk woord zal begrijpen. slim van haar, als ik iets niet snap hoor ik het half.

ik slikte de brok in mijn keel weg wanneer ik aan mijn ouders dacht. ik mis hen echt, al heb ik ze nooit echt gekend en heb ik alleen maar herinneringen wanneer mam en ik pap van zijn werk gingen ophalen.