~Sweet Vampires~

hoofdstuk 8: Ik hou van haar.

LOOK!!!!!, IT'S KEVIN!!!!!!!!!!!!!!!! sorry, het was absoluut noodzakelijk om dat te typen.....

hey my little monsters!!!! ik dacht, laat ik eens uploaden :) ik had het verhaal zelf is doorgelezen en ik moet toegeven. waarom zijn jullie zo lief!??!! het is super saai... dus vanaf nu komt er meer ''love'' i think…

dus stem!!! (als je een nieuw hoofdstuk wilt :p)

αντίο xxxx

_______________________

hoofdstuk 8

het is maandag. de beste dag van de week op dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag na. ik had geen puf meer om op te staan dus staarde ik maar levenloos naar het plafond. waarom kon het leven niet gewoon simpeler? ik kan er niet tegen als mensen zeggen dat hun leven veelst te saai is. ze zouden eens moeten weten. ik kan het gewoon niet ontkennen, ik mis Daniel. ik wil zo graag dat hij terug komt. het lijkt alsof er een enorm gat in me is geslagen en zich langzaam groter maakt door me op te vreten.

Yeah, life is a bitch.

na tien minuten besloot ik toch maar om m'n bed uit te komen en me aan te kleden. het liefst was ik in bed gebleven maar ik was sinds woensdag niet op school geweest, en het leek me dan wel netjes om m'n gezicht even te laten zien. kuch kuch.

ik pakte een zwarte joggingbroek uit de kast met daarop een T-shirt en een rood vest. mijn haar bond ik in een hoge staart. ik opende de gordijnen, ik was bijna blind door het felle licht. nooit gedacht dat het in dit dorpje de zon een keer kon schijnen. maar misschien word ik ooit nog vrolijk door het beetje zonnestralen die af en toe dit dorpje binnen komen.

ik sleurde m'n tas mee naar beneden en ging naar de keuken om een broodje te maken. ik maate drie boterhammen met kaas. het verbaasde me dat ik opeens zoveel at. ik was eindelijk wakker en vroeg me af waar William en Joseph kunnen zijn. misschien zijn wel aan 't ontbijten. plosteling voelde ik twee koude handen voor me ogen.

''ik hoop dat je je handen hebt gewassen toen je klaar was met ontbijten?'' vroeg ik. de handen van William of Joseph lieten gelijk los.

''ja, natuurlijk.'' zei Joseph. ik lachte en at weer door. het was Joseph dus. hij trok de kast open en sloot hem weer, daarna de koelkast.

''ik ga maar even boodschappen doen vanmiddag.'' zei hij beschamend. ik keek hem met een blik aan van; goh, meen je dat? ik schudde m'n hoofd. ik at snel de laatste boterham op en deed 'm in de vaatwasser.

''moet ik je brengen?'' ik knikte. hoe moet ik anders op school komen? ik pakte mijn tas op en deed mijn blauwe jas aan.

''come on, girl!'' riep hij buiten. ik haatte het als hij zo snel was. ik voelde me een slak vergeleken met William, Joseph en Daniel. ik haastte me naar buiten en sprong op Joseph's rug. hij rende gelijk vooruit het woud uit richting school. ik moest nog aan vorige keer denken dat Joseph opeens via de grond ging in plaats van de bomen. nog steeds heb ik geen idee wat er in hemels naam aan de hand was.

''hey Joseph, is het heel erg als ik vanmiddag alleen naar huis loop?'' vroeg ik met een lief, voorzichtig stemmetje. ik hoorde Joseph flink nadenken. maar kom op, ik ben zestien!

''heb je je mobiel bij je?'' vroeg hij zuchtend. hij wist zelf ook wel dat als hij dit toelaat hij problemen krijgt met William.

''ja. dus, het mag?'' vroeg ik nog steeds héél lief. ik voelde me wel schuldig maar het is wel de druppel, dat iemand van zestien niet zelfstandig kan zijn.

''weet je het zeker? het is zeker drie kwartier lopen.'' hij probeerde me over te halen, dat wist ik gewoon maar ik wil gewoon een keer zelf naar huis gaan. ik weet de weg.