Το καλύτερο πράγμα που συμβαίνει όταν λες την αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να θυμάσαι τι έχεις πει. Σταματάς το μυαλουδάκι σου και βιώνεις Παράδεισο κάθε μέρα!
~The best thing about telling the truth is that you don't have to remember what you s...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ξημέρωσε Τρίτη. Ο καιρός ήταν καλός, πήρα τη φωτογραφική μου μηχανή με σκοπό να επισκεφτώ την Ερέτρια, ένα πολύ όμορφο μέρος λίγο έξω από την Χαλκίδα και να ξετρυπώσω τις ομορφιές της. Λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζω, έχω την πολυτέλεια, στην Ελλάδα του σήμερα, να πάρω αναρρωτική άδεια από την εργασία μου. Είμαι δασκάλα και δεν εργάζομαι εδώ κι έναν χρόνο. Οι εξορμήσεις αυτές μου δίνουν τη θετική ενέργεια που χρειάζομαι μέχρι να λυθεί το πρόβλημα της υγείας μου.
Πήρα το λεωφορείο Κτελ Νομού Ευβοίας και ξεκίνησα με χαρά το μικρό μου ταξίδι. Στον δρόμο μας είδαμε από τα παράθυρά μας ένα τροχαίο που μόλις είχε συμβεί. Έπιασα κουβέντα με τον οδηγό. Έτσι έμαθα και μια νέα είδηση. Η σχολική τροχονόμος, η οποία φροντίζει κάθε πρωί να περνούν με ασφάλεια οι μαθητές του σχολείου μου τη διάβαση, είχε ένα ατύχημα. Όντας πάνω στη διάβαση, την παρέσυρε μια μπετονιέρα και τώρα, μετά από ένα χειρουργείο, οι γιατροί προσπαθούν να σώσουν το πόδι της.
Φτάνοντας στην Ερέτρια δεν είχα διάθεση πια να φωτογραφίσω τίποτα. Ο πόνος μου ήταν τεράστιος. Ήθελα να κλάψω. Έκατσα σε μια καφετέρια, πλάι στην αγαπημένη μου θάλασσα. Το τραπέζι είχε πάνω τυπωμένο τον αριθμό 14. Στις 14 Ιουλίου είχε γενέθλια η αδερφή μου που έχασα από τροχαίο. Μετά από λίγες ώρες πήγα στη στάση να πάρω το λεωφορείο του γυρισμού.
Ανεβαίνω στο λεωφορείο και βλέπω με μεγάλη μου θλίψη πως ο διάδρομος είναι γεμάτος με όρθιους επιβάτες. Μια παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Μίλησα στον ελεγκτή και του κατήγγειλα πως αυτό που συμβαίνει είναι παράνομο. Δεν ήξερε τι να μου πει. Έφτασα Χαλκίδα, κατέβηκα από το λεωφορείο και τηλεφώνησα στην τροχαία να καταγγείλω το συμβάν. Μου εξήγησαν πως έπρεπε να κάνω την καταγγελία όσο ήμουν μέσα στο λεωφορείο, ώστε να μπορέσουν να δράσουν. Μου σύστησαν να κάνω έγγραφη καταγγελία εναντίων των Κτελ στον Διοικητή της Τροχαίας.
Έτυχε εκείνη τη στιγμή να βρίσκεται δίπλα μου ο σταθμάρχης των Κτελ. Του εξηγώ την παραβίαση και μου απαντάει με θράσος : «Και τι να κάνουμε, να μην τους πάρουμε τους επιβάτες, να τους αφήσουμε απ'έξω;» και του απαντώ αγανακτισμένη: «Ναι, να τους αφήσετε απ'έξω. Αν συμβεί ένα δυστύχημα με το συγκεκριμένο λεωφορείο, πιθανόν να κινδυνέψουν οι ζωές των ανθρώπων.». Γυρνάει ξανά με θράσος και μου λέει να του κάνω μήνυση. Ρώτησα ποιος είναι ο ανώτερός του για να καταγγείλω και σε αυτόν αυτό που έγινε. Μου είπε να τους τηλεφωνήσω το επόμενο πρωί, και θα το κάνω.
Πριν από αυτό, όμως, θα καταγγείλω εγγράφως, με ονοματεπώνυμο την παραβίαση αυτή στον Διοικητή της Τροχαίας.
Εάν την επόμενη φορά που μπω σε λεωφορείο και έρθω αντιμέτωπη με την ίδια παραβίαση του νόμου για μένα σημαίνει πως κανένας από όλους αυτούς στους οποίους απευθύνθηκα δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Τότε σειρά έχει η καταγγελία μου στην τοπική εφημερίδα. Ως πολίτης έδρασα και θα δράσω με όποιον τρόπο μπορώ.
Αυτά ήταν τα γεγονότα.
Αυτό που συμβαίνει τώρα που γράφω είναι ότι η ψυχή μου έχει μαυρίσει. Πονάω. Κλαίω.
Οδηγοί που βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους, οδηγοί που βιάζονται να διευθετήσουν τις καθημερινές υποχρεώσεις, οδηγοί που βιάζονται και κερδοσκοπούν εις βάρος της ζωής των επιβατών τους. Όλοι βιάζονται, βιάζονται, βιάζονται...Μια κοινωνία που μονίμως βιάζεται να προλάβει, ευτελίζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Φταίμε όλοι. Φταίνε αυτοί, φταίω εγώ, φταις κι εσύ.
Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο. Κάνω μόνο μια προσευχή στην αδερφή μου, τον Άγγελο μου εκεί ψηλά, να σώσει το πόδι της σχολικής τροχονόμου.
