Bijles. #Herschrijvend!

Hoofdstuk 18

Herschreven versie.

Weten jullie nog wel wat het betekent als Finn een meisje zoent? ;)

En hier boven zien we Eva :P

--------------------

Hoofdstuk 18

De telefoon was al een aantal keer door mijn handen heen gegaan. Het was maandagochtend en ik stond op het punt de huisarts te bellen – bijna op het punt. Een zucht rolde over mijn lippen heen. Nog steeds bleef ik om de paar minuten naar het toilet lopen, en daarnaast had ik ook nog pijn bij het urineren. Nogmaals verliet een zucht mijn lippen en toetste ik met mijn vingers het juiste nummer in. Pijn bij het plassen kon nooit een goed teken zijn. Ik beet op mijn lip, terwijl ik geduldig afwachtte totdat er iemand opnam.

'Met Bianca Verhoef, huisarts assistente, waarmee kan ik u van dienst zijn?'

'Met Eva van Haaren, ik heb last van pijn bij het plassen en ik moet best vaak op een dag', gooide ik er in een keer uit. Mijn wangen voelden rood aan.

'Mmm, heeft u last van koorts, of misselijkheid?'

'Nee.' Tenminste, niet dat ik wist. Onbewust gleed mijn vrije hand naar mijn voorhoofd toe, die gelukkig koel aanvoelde. Ik schudde mijn hoofd, maar dat kon zij natuurlijk niet via de telefoon waarnemen.

'Hoe ziet de plas eruit?'

Mijn wenkbrauwen schoten naar elkaar toe. Wat deed dat er toe? Ik had geen idee wat ik moest antwoorden. Naar mijn weten zag het er gewoon normaal uit. In hoeverre plas er normaal uit kon zien. 'Normaal', antwoordde ik daarom ook maar.

'Dit kan duiden op een blaasontsteking. Om het zeker te weten moet u thuis in een potje plassen en het binnen twee uur naar de praktijk brengen. Dan gaan wij het voor u onderzoeken, en krijgt u dezelfde dag nog de uitslag.'

In een potje plassen? Meende ze dit nou? Ik drukte een hand voor mijn mond om een lachje tegen te houden. Het was logisch dat ze het wilde onderzoeken, maar ik had geen idee hoe ik mijn plas op moest vangen. 'Oké bedankt', zei ik gehaast toen ik mijzelf erop betrapte dat ik nog geen antwoord geven had. De assistente wenste mij nog een prettige dag, en ik hing vervolgens op. Oké. Ik moest mijn plas opvangen. Hoe? Ik trok een keukenkastje open en zag daar een jam pot staan. 'Het moet maar', mompelde ik. Een beter alternatief was er volgens mij niet. Ik pakte het potje en liep ermee naar het toilet. Ik draaide het volgende moment het dekseltje er stevig op en stopte het potje vervolgens in een plastic zak. Niemand hoefde dat te zien. Met een diepe zucht pakte ik mijn schooltas beet. Ik moest meteen na de huisarts door naar school, wilde ik niet te laat komen. En te laat komen leek mij in mijn geval geen strak plan.

Op school kon ik mijzelf maar moeilijk concentreren. Ik hoopte zo dat ik geen blaasontsteking had. Ergens schaamde ik mij daarvoor. Hoe kon ik in godsnaam een blaasontsteking oplopen? En natuurlijk moest zoiets met medicijnen opgelost worden, kon ik die dingen ook nog eens gaan slikken. Het was al een wonder dat ik elke dag braaf de pil innam, rond hetzelfde tijdstip. Ik was nooit een ster geweest in dingen onthouden Een diepe zucht rolde over mijn lippen heen.

'Waarom zucht je?' vroeg Cecilia die naast mij zat. Cecilia was ook blijven zitten en nu was zij degene met wie ik optrok. De rest van mijn klasgenoten waren wel oké, maar ik voelde geen klik met ze. Cecilia daarentegen was ontzettend grappig en ook nog eens lief. Haar bruine haren had ze vastgebonden in een knot, die slordig bovenop haar hoofd zat. Haar wimpers waren dik opgemaakt met mascara, waardoor haar parelblauwe ogen goed uitkwamen. Ze was knap. Maar niet het knap dat zij het wist. Misschien was knap dan ook niet het juiste woord. Ze was mooi. Een kleine glimlach vond mijn lippen toen ik mijzelf betrapte over hoe ik over haar dacht. 'Niets. Ik baal dat de dag nog zolang duurt', loog ik.

'Ja ik weet het, echt ellende dit.

Ik moest lachen om haar woordkeuze. De bel weerklonk in het klaslokaal, en de leerlingen sprongen gelijk op. Arm in arm liepen Cecilia en ik naar de aula.

'Ik voel me echt oud', zei ze terwijl ze op een stoel neer plofte. Ze pakte een appel uit haar tas en nam er gulzig een hap van. Ik pakte een cracker uit mijn tas en nam ook een hap.

'Ja ik ook wel', zei ik toen ik een stukje cracker had doorgeslikt. Ik bekeek alle overige leerlingen in de aula en concludeerde al snel dat we ook een van de oudste waren. Een zucht rolde over mijn lippen heen.

Precies om vijf uur begon de telefoon te rammelen. Mijn moeder was als eerste bij de telefoon, waardoor zij hem ook opnam. Bedachtzaam luisterde ze, waarna ze de telefoon in mijn trillende handen drukte. 'Huisarts', mimede ze. Nu stegen de zenuwen pas echt naar zijn hoogtepunt. Ik beet op mijn lip, alvorens ik sprak. 'Met Eva', zei ik.

'Hallo Eva, met Bianca. De urinetest is positief, dat betekent dat je een blaasontsteking hebt. De arts heeft antibiotica voorgeschreven, die je morgenvroeg op kan halen. Ik raad je aan om die ook meteen op te halen en er meteen mee te beginnen.'

'Oké, bedankt', zei ik. Ik had alleen geen idee waarvoor ik haar bedankte.

'Heb je nog vragen?' vroeg ze vriendelijk.

'Nee.'

Opnieuw wenste ze mij nog een fijne dag en hing vervolgens op. In stilte legde ik de huistelefoon weg. Mijn moeder stond al die tijd nog naast mij. 'Wat zei de huisarts?' vroeg ze het volgende moment nieuwsgierig.

'Dat ik een blaasontsteking heb. En morgen antibiotica op moet halen. Morgenvroeg meteen', zei ik met een diepe zucht.

'Moet je het eerste uur op school zijn?'

Ik knikte. Ik kon het zelf pas in de middag ophalen.

'Ik haal het wel voor je op', zei mijn moeder. 'Ik denk wel dat ik het mee krijg.'

Dankbaar keek ik haar aan en knuffelde haar vervolgens.

'Je hebt Nitrofurantoïne gekregen. Die moet je vijf dagen slikken, elke dag twee tabletten van 100 mg', citeerde mijn moeder van een briefje dat ze gekregen had. Ze drukte het witte briefje in mijn handen en ik scande de tekst nog even vluchtig over. 'Bedankt voor het ophalen mam.'

'Neem nu maar gelijk een tablet en dan een voor het slapen gaan.'

Ik knikte en bracht mijn benen in beweging, richting de badkamer. Mijn moeder hield mij echter staande met woorden. 'Oh en Eva...antibiotica en de pil gaan niet samen, dat je het even weet', zei ze en ze gaf mij een knipoog.

Mijn ogen maakten een rollende beweging. Ik had niet eens seks. Niet meer. Ik had voor Rowan gekozen. En dat betekende geen seks. En dat kon mij geen bal schelen. Pas als hij er klaar voor was zouden we eraan beginnen.

De zenuwen gierden door mijn lichaam heen toen ik woensdagochtend aan de ontbijttafel zat. Een kom muesli stond onaangeroerd voor mijn neus. Mijn moeder had niets door en werkte haar boterham in stilte naar binnen. Sinds het weekend had ik Finn niet meer gezien of gesproken. Zou hij überhaupt wel komen opdagen?