Bijles. #Herschrijvend!

Hoofdstuk 27

Herschreven versie.

Hoofdstuk 27

Ik ontwaakte bij het horen van gestommel beneden. Kreunend opende ik een voor een mijn ogen, en zocht naar de wekker. Half acht. Een diepe zucht verliet mijn lippen, waarna ik mijn kussen onder mijn hoofd vandaan trok, en die over mijn gezicht heen legde – iets wat ik al van kinds af aan deed, zonder dat het ook maar een reden had. Begrepen mijn ouders dan niet dat het zaterdagochtend was, en ik graag uit wilde slapen? Maar helaas was dat nu mooi verpest. Ik gooide het kussen naast mij neer en hees mijzelf overeind. Net voordat ik op wilde staan, viel mij een gestalte op. Naast mij. In mijn bed. Ik drukte een hand voor mijn mond om een klein gilletje binnen te houden. Voorzichtig trok ik de dekens een stukje weg, en zag dat het Finn was. Finn? Mijn hersenen begonnen te kraken, maar ik had geen idee hoe hij hier in mijn bed terecht kwam. Ik schudde aan zijn schouders om hem te wekken, toen mijn nog iets vreemds opviel. Mijn wekker was knalroze. Deze wekker was matzwart. Ik staakte het schudde even, waarna ik de kamer beter in mij opnam. Grijze muren, wandposters van Fast and the Furious, en een kikker. Ik was niet in mijn eigen kamer. Opnieuw schudde ik aan Finn' schouders. 'Wat doe ik hier?' vroeg ik hem meteen toen hij zijn ogen geopend had. Finn wreef vermoeid in zijn ogen en keek mij slaperig aan. 'Je bleef bij mij slapen, we zijn gisteravond uit geweest.'

Waren we dat? Oh. Oh ja. We waren samen naar de film geweest. Beelden van afgelopen avond speelden zich af in mijn hoofd. 'Ja ik weet het weer. Mijn hersenen werkte nog niet optimaal denk ik.' Wanneer wel, dacht een cynisch stemmetje in mijn hoofd. Denkbeeldig sloeg ik haar weg. Finn kon een lachje niet binnen houden. 'Ja dat zal vast wel.' Zijn blik gleed af naar de klok en hij fronste. 'Ik ga nog even slapen, als je het niet erg vindt. Ik hoef pas om twee uur op mijn werk te zijn. Ik knikte ter goedkeuring, gezien ik hetzelfde plan had.

Twee uur later ontwaakte ik opnieuw. Ditmaal werd ik gewekt door een intense hitte die over mijn lichaam heen kroop. Ik baadde haast in het zweet. En nu ik mijn ogen geopend had, kon ik duidelijk zien waardoor. Ik had mijn hoofd ten rustte gelegd op Finn's borstkas, die regelmatig op en neer deinde. Zijn armen had hij beschermend om mij heen geslagen. Finn was op dit moment een levende kachel. De gedachten dat Rowan en ik ook weleens zo lagen, verdrong ik snel. Helaas had ik de gedachte niet op tijd weten te verbannen. Een traan rolde soepel over mijn wang heen naar beneden.

'Waarom huil je?'

Een lachje vormde zich rondom mijn lippen. 'Ik heb het altijd al gedacht, jij kan gedachten lezen Finn. Ik zweer het je', zei ik plagend. Ik krabbelde iets overeind zodat ik hem aan kon kijken.

'Of ik ben hoogbegaafd en voel zulke dingen aan', zei hij heel serieus.

'Echt?'

'Nee', zei Finn en moest lachen. Zijn lach verdween al snel en maakte weer plaats voor zijn serieuze uitdrukking. 'Maar waarom huil je nou?' Zijn stem was niets meer dan een fluistering. Ik streelde zijn borst en voelde iets nats. Betrapt. 'Aha. Ik heb je onder gehuild vandaar dat je mij door had', zei ik triomfantelijk.

Een diepe zucht rolde over zijn lippen heen, waarna hij een verdwaalde traan wegstreek. 'En jij ontwijkt de vraag.'

'Oké oké. Ik mis Rowan', gaf ik met moeite toe. Ik was nu samen met Finn, officieel, soort van. En dan dacht ik nog steeds aan mijn ex. Dat kon niet. Dat hoorde niet.

'Dat is logisch. Maar hé, wij hoeven nog niet samen te zijn als je niet wil?' Hij speelde met de plukjes van mijn haren. Meteen schudde ik mijn hoofd. 'Dat is het niet hoor. Ik wil met jou samen zijn, maar dit doet mij aan hem denken', fluisterde ik zacht en keek hem aan.