Druga część "Narzeczona na chwilę".
Dalsze losy Leny i Nathana. Czy spotkają się kiedyś ponowie? Jeśli tak to, czy będą ze sobą? A przede wszystkim, czy Lena powie Nathanowi o dziecku? Jaki los ich czeka? A może znajdą sobie kogoś innego, bez kog...
-Moi kochani, chcielibyśmy wam bardzo serdecznie pogratulować! - powiedziałam.
-Tak, niedługo będzie czuć to samo, co my.- zaśmiał się Nathan.
-Zobaczymy, zobaczymy. Jestem dobrej myśli, że będziemy mieć mniej przygód od was!- zaśmiał się Matt.- Was to chyba nikt nie przebije!
-Pogadamy za 9 miesięcy Matt.- powiedziałam.- Kochana, tak strasznie się cieszę! Mówiłam, że wszystko będzie dobrze! Rodzina niedługo będzie w komplecie, tak jak nasza.- uśmiechnęłam się.
-Dziękuję ci. Niepotrzebnie panikowałam. Miałaś rację, skoro Matt bierze ze mną ślub, to musi mnie kochać i powinien zaakceptować, że będziemy mieć dziecko. Mam nadzieję, że mi pomożesz. Średnio widzę się w roli matki.
-Nie martw się. Na pewno będziesz dla swojego dziecka najlepszą mamą na świecie. Trzymam za ciebie mocno kciuki. Wszystko będzie dobrze. Masz przy sobie Matta, na mnie i Nathana też będziesz mogła liczyć.-zapewniłam dziewczynę.
-Dziękuję! Moi rodzice bardzo się cieszą, zresztą Matt'a też.-powiedziała uradowana.
-My też się bardzo cieszymy. Będziemy mieć dzieciaki prawie w tym samym wieku! Będzie cudownie, a wy na pewno będziecie wspaniałymi rodzicami.
-Z pewnością, chyba w to nie wątpisz.-zaśmiał się Matt.
-Tak, też myślę, że będziecie dobrymi rodzicami. Ale z pewnością nie tak dobrymi, jak my.- zaśmiał się.
-Oh, Nathan już cicho bądź. Daj im się nacieszyć. Chodź pójdziemy się przejść.- powiedziałam i uśmiechnęłam się do ukochanego.
-Dobrze, poczekaj, przyniosę ci płaszcz.- powiedział i tyle go widziałam, bo już pobiegł po moje nakrycie.
Ja postanowiłam poczekać koło szatni, gdzie mieliśmy kurtki. Oczywiście nie obyło się bez pomagania mi się ubrać i zakładania mi szalika, no bo nie mogę się przeziębić. Tutaj akurat muszę się z nim zgodzić, co czasem przychodzi mi z trudem, ale po prostu nie miałam innego wyjścia.
-No już dobrze, jestem ciepło ubrana. Chodź już.
-Okej, okej. Nie denerwuj się. Idźmy już, tylko nie odchodzimy daleko okej? Niedługo będzie tort, chyba nie chcesz tego przegapić?
-No chyba śnisz, że przegapię taki coś.- zaśmiałam się.- Nigdy w życiu.
-Hahahaha wiedziałem, że nie odpuścisz sobie takiej okazji.
-Co?! Czy ty właśnie powiedziałeś, że jestem żarłokiem?- zaśmiałam się.
-Nie, no co ty... w twoim stanie to chyba normalne, prawda?
-Myślę, że tak. Ty się tylko módl, żeby mi tak później nie zostało.- zaśmiałam się ponownie.
-Oj modlę się cały czas kochanie. Uwierz.- powiedział i pocałował mnie w czoło.
Chodziliśmy tak jeszcze kilka minut, aż w końcu postanowiliśmy wrócić do budynku, gdzie goście już czekali na wprowadzenie tortu. Zdjęliśmy nasze odzienie i dołączyliśmy do reszty gości.
Kilka minut później mogliśmy podziwiać przepiękny tort. Był kilkupiętrowy i powiem szczerze, bardzo ładnie się prezentował, nawet mimo tego, że nie był w moim stylu. Wiem, że najważniejsze to, żeby podobał się państwu młodym, bo przecież to ich dzień.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
