Sabah annemin seslerine uyandım. Bir şeyler söylüyordu fakat uyku sersemi olduğum için tam olarak hatırlamıyorum. Hatırladığım ilk şey, ''Artık bıktım!'' dı. Zaten bu sözden sonra ayıldım. Annemi hiç bu kadar üzgün gördüğümü hatırlamıyorum. Ona ne olduğunu sorup sormamak arasında kaldım. Doğruldum ve yastığı dikleştirip yaslandım. Annem biraz sustuktan sonra konuşmaya devam etti;''Anlamıyorum... İnadına mı yapıyorsun, daha doğrusu yapıyorsunuz. Hayat zaten zor bir de siz zorluyorsunuz. Ama artık yeter gidiyorum buralardan, ben sizden, siz de benden kurtuluyorsunuz'' dedi. Şaka yapıyor olmalıydı. O güçlü bir kadındı. Hemen bırakıp gidemezdi. Ama ayağa kalkıp hızlıca kapıya doğru yöneldiğinde ciddi olduğunu anlamıştım. Hemen kalktım ve kolundan tuttum;
''Anne nereye gidiyorsun? Ne yapacaksın be...ben sensiz ne ya...'' derken sözümü kesti ''Umrumda bile değilsiniz. Ben kendi başımın çaresine bakarım'' dedi. Elim gevşedi ve bıraktım. Giderken geriye doğru bakar diye bekledim. Ama bakmadı...
Babam eve geldi biraz sonra ''Nerede bu? Nereye gitti?'' diye çıkışmaya başladı. Anlaşılan yine içkiliydi. ''Gitti bizi bıraktı baba. Onun için değerimiz yokmuş.'' dedim. Babam boğazımı sıktı ve yukarı kaldırdı. Parmak uçlarımda duruyordum. ''Ne demek gitti? Sen de izin verdin ha?'' dedi ve bıraktı. Biraz sonra çok ağır bir tokat yedim. Gözlerim karardı. Sonrasını hatırlamıyorum. Kalktığımda babam yoktu. Her yer dağınıktı. Nasıl olurdu bu? Ailem...Ailemiz nasıl dağılmıştı. Artık tektim. Bu hayatta tek başıma savaşmam gerekiyordu.
