Telefonun sesine kalkmıştım. Kendimi zorlayarak telefona uzandım. Saat 03.21'di. Arayan kişiye baktığımda bir anda ayıldım. Arayan ''Kömür Gözlüm''dü. Hızlıca açtım;
''Alo?'' dedim uykulu bir sesle.
''Fatih, Fatih lütfen gel, lütfen'' derken ağlıyor ve sesi titriyordu.
''Melisa iyi misin? Melisa orada mısın?'' Sesi gelmiyordu. Bir süre sadece hışıltı vardı. Arkadan bir adam sesi yükseldi;
''Ver o telefonu!'' Bir anda çığlık sesleri yükseldi ve telefon kapandı.Melisa tehlikedeydi. Birileri vardı, kimdi onlar. Bir şey düşünecek zamanım yoktu. Sadece telefonumu aldım ve pijamalarla Melisa'nın evine koştum. Aklım hiç boş kalmıyordu. Sürekli bir şey oldu mu diye kendi kendime deliriyordum. Sokaklarda bağırıyordum. Kimileri rahatsız oluyor arkamdan sövüyordu.Eve vardığımda kapı ardına kadar açıktı;
''Melisa! Orada mısın? Melisa!'' ses gelmiyordu. Kömür gözlüm karşılık vermiyordu. Son gücümle;
''Sıra arkadaşım orada mısın?'' dedim ve dizlerimin üstüne çöktüm.O'na ne olmuştu? İyi miydi? İyi olacak mıydı? O adam ona iyi bakacak mıydı? Bilmiyordum. Göz yaşlarımı tutamadım. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Ama ağlamaya vaktim yoktu. Her geçen saniye canımdan can gidiyordu. Hızlıca ayağa kalktım ama gözlerim karardı ve şiddetli bir şekilde yere düşüp kafamı vurdum.Gözlerimi açtığımda güneş açmıştı. Nerede olduğumu bilmiyordum. Tek bildiğim başım şiddetli bir biçimde ağrıyordu. Ellerim, ayaklarım ve ağzım bağlıydı. Biraz sonra omzumda bir baş hissettim. Kafamı çevirdiğimde, o hep kokusunu aldığım koku geldi burnuma, kömür gözlümün kokusu geldi. Hafif bir ağlama sesi çıkarıyordu. Başımı, başının üstüne koydum ve başına, ağzım kapalı olsa da bir öpücük kondurdum.
Neden buradayız? Ne kadar süre burada kalacağız. Hiç bir fikrim yok...
