L.O.V.E. - Love... Our Very End

10

"Irene dito muna kayo. May aasikasuhin lang ako"

"San ka pupunta?"

"Sa school love. Kailangan ko magpaalam, para na rin aware sila sa nangyayare tapos kukuha na din ako ng gamit sa bahay"

"Kelan ka babalik?"

"Just take a rest mamaya maya lang andito na ko ulit okay?"

"Hindi ka naman mawawala di ba? Hindi ka na aalis di ba?"

"Hay nako. Opo love. Babalik ako."

"Salamat Nikko... Irene... salamat sa inyo"

"Hep!! Saka ka magpasalamat pag gumaling ka na. Ikaw talaga magpapasaway ka na naman pala nakoooo"

"Irene sorry"

"Gumaling ka okay na yun as apology. Okay? Pahinga na. Andito lang kami"

"Sleep for now love. I'll be back" he said before he kissed my forehead and went out

Nikko's PoV

Pagkalabas ko ng kwarto niya bumagsak na naman ang luha ko.

"Salamat po. Salamat ginusto na niyang lumaban"

Weeks passed. Halinhinan kame sa pagbabantay ni Irene kay Tin. Walang ibang gagawa nun kundi kami lang. Nakakapagod pero kakayanin ko para sa kanya.

I always make sure na pag may gagawin kay Tin andun ako sa tabi niya. Kailangan andun ako. Kahit simpleng pagsasalin lang ng dugo. Ako ang lakas niya hindi pwedeng wala ako sa tabi niya.

"How do you feel?"

She just smiled at me.

"Feeling better?"

"Basta andito ka, okay ako Nikko" i went near her and kissed her forehead.

"Salamat ha? Salamat sa inyo. Alam ko nakakapagod ako alagaan Nikko..." she was about to cry again

"Sshh. I won't ever get tired of you love. Never. Magpagaling ka na ha?"

"Sinusubukan ko Nikko. Kinakaya ko..."

"Very good love. Dapat magpagaling ka na ha? Madami pa tayo gagalaing lugar. Magmmodel ka pa"

"Posible pa ba yun? Makakalbo na ko Nikko. Papanget na ko di na ko bagay dun"

"Ano ka ba? May mga kalbo kayang model! Saka may buhok ka man o wala maganda ka okay?"

"Talaga?"

"Oo naman! Ako pa ba tanungin mo. Ehh ako pa nga lang gandang ganda na sayo ehh"

"Kahit ganto na itsura ko?"

"Kahit ano pang itsura mo. Ikaw pa rin si Tin. Ikaw pa rin yung taong mahal na mahal ko"

"Mahal din kita Nikko"

Treatments, chemotherapy, transplant. Lahat yun ginawa kay Tin. And gladly the cancer is getting weaker and weaker each time.

Alam ko nahihirapan siya pero nakikita kong totoong lumalaban na siya sa sakit niya. Ngayon namin malalaman whether the cancer stage has gone down or not.

Tin's PoV

Sa totoo lang. Pagod na ko. Ramdam ko sa sarili ko hindi ko na kaya. Pero hindi ko hinahayaang makita ni Nikko at Irene yun. They've fought with me. Pero I don't think I can still fight this. Ramdam ko sa sarili ko na hindi na ko tatagal. Even with all the treatments done. Minsan dumadating dito si ate Lei na pinsan ni Nikko. Pag hindi makakapagstay yung dalawa siya yung kasa kasama ako and apparently sa kanya ako nagbreakdown.

"Ate... pagod na ko." I said crying.

"Kaya mo yan Tin. Please fight for us, please"

"I am. Lumalaban ako ate... pero hindi ko na kaya..."

Pumasok na yung doktor at sa itsura pa lang niya, alam ko na. Lumalala na lalo ang sakit ko.

"Dok kamusta? Nawala na ba yung cancer kay Tin dok?" Nikko

Nikko's PoV

Nakita ko sa itsura ng doktor na naging seryoso siya

"Dok?" Pagtawag ko sa kanya.

"The cancer has gone worse . Sorry..."

"P-po?! Pero bakit?! Haven't we done anything na makakapagpatay sa cancer cells?!"

"We did, pero kumalat na yung cancer iho"

"Bakit?! Bakit?! Kumalat?! Are you sure you did everything?! May kulang pa ba?!"

"Nikko... tama na"

"No!!"

"Dok. Salamat. Mag-uusap muna kami" Tin

"Ok. We still have more tests to do. We're doing everything we can, we promise you"

"Salamat dok" Tin