Εξομολόγησεις, Λόγια Που Γίνονται Ποιήματα

Εξομολόγηση 3/?

Μετά το καλοκαίρι, έφτασε η στιγμή που έτρεμα, αλλά ταυτόχρονα περίμενα πως και πως, να έρθει ο Σεπτέμβριος να παω στο νεο σχολείο, στο γυμνάσιο.

Τρέμοντας σαν 1η δημοτικού, περπάτησα δειλά τον χώρο βλέποντας ενα τελείως διαφορετικό μερος, με πάρα πολλά άτομα και κτήρια.
Εκεί είδα και κάποιους από τους φίλους μου, χωριστηκαμε σε τμήματα, και αρχίσαμε να γνωρίζουμε ο ένας τον αλλον με τις μέρες ντροπαλά.

Είχα αρχικά τυπική σχέση με όλους, ένα "γεια" ήταν αρκετό μέχρι που απέκτησα μια σταθερή παρέα.. Ήμασταν 3 άτομα, η Βάσια, η Νεφέλη και εγώ. (Φυσικά και τα ονόματα δεν είναι τα κανονικά τους)
Όπως και όλοι στο γυμνάσιο είχαμε την πρωτη μας αίσθηση αγάπης και έτσι, μιλάγαμε σχετικά συχνά μέχρι που εμφανίστηκαν οι φίλοι του και με γνώρισαν. Ήταν ο Σπύρος, ο Παντελής και ο Πάνος, οι 3 φίλοι του Νίκου του οποίου μου άρεσε.
Αυτοί οι 3 καθημερινά χωρις ο Νίκος να το ξέρει, μου μιλούσαν, όχι την απλή κουβέντα, αλλα την κουβέντα που δεν νομίζω κανείς να την προτιμούσε. Η κουβέντα που ολοι αποφεύγουμε, αυτή για τα ελαττώματα μας. Καθημερινά άκουγα,

-Πως είσαι έτσι?
-Δεν Βλέπεσαι
-Δεν θελει κανεις να εισαι εδω
-Εισαι οτχ,πουτάνα, άχρηστη και ενα σορό τετοια
- πήγαινε να αυτοκτονήσεις, κανεις δεν σε χρειάζεται..
Κάθε μερα τα λογια τους ηταν περισσότερα και πιο επώδυνα. Η επιρροή που μου ασκούσαν ήταν μεγάλη.
Μεγαλη σε σημείο να κρύβομαι στο ιδιο μου το σχολείο να μην με δουν. Ο Νίκος λιγο καιρο μετα το έμαθε και τους μίλησε αλλά φυσικά και δεν σταμάτησε όλο αυτό. Συχνά άκουγα σχόλια και απο άκυρα άτομα, που δεν γνώριζα καν. Καιρό μετά όλο αυτό σταδιακά μειωνόταν και μειωνόταν, μέχρι που σταμάτησε. Επιτέλους! Αλλά σχόλια ακούγονταν ακόμα και απο συμμαθητές μου.
Η πρώτη γυμνασίου για μενα ήταν εφιάλτης. Το μόνο που ήθελα ήταν μια καινούργια αρχή, ώστε να αφήσω πίσω μου τους φόβους μου, το παρελθόν και όσα με κρατάν εκει να κάνω στάχτη.

Η 2α γυμνασίου κύλησε αρκετά γρήγορα, άλλαξαν πολλά. Ήρθαν και έφυγαν άτομα κάτι που ακομα δεν ειχα συνηθίσει. Γνώρισα ένα άτομο, εντελώς τυχαία, που αυτό το άτομο έχει γίνει αδερφή ψυχή μου, μιλάμε έναν χρόνο τώρα, έχουμε βρεθεί άπειρες φορές, έχουμε γίνει από φίλες, αδερφές.

Άλλο ένα άτομο που γνώρισα τυχαία επίσης εξ αποστάσεως το οποίο ακόμα δεν εχω δει, ένα άτομο που μου άλλαξε τη ζωή και ήταν και ειναι ενας λόγος που προχωρώ με την στήριξη και την αγάπη του, ένα άτομο που απλά μου εχει ολοκληρώσει οτι χρειάστηκα ένα άτομο που είναι πλέον μέρος της ζωης μου.

Έφτασαν και οι απο τις πρώτες μου σχέσεις. Ένα άτομο που διένυσε απόσταση να έρθει εδω να με δει. Δεν κράτησε πολύ, σχεδόν ενα μήνα, λόγω απόστασης, ακόμα και τώρα έχουμε καλές σχέσεις, αλλά να λέγεται αλήθεια πήρε καποιον καιρό να συνηθίσω την απουσία του.

Υπήρξαν και αλλες σχέσεις, αλλά μια συγκεκριμένη, μία με σημάδεψε. Τον γνώρισα από ενα στορυ στο Ινσταγκραμ. Μου έστειλε να με ρωτήσει κάτι και αφού του απάντησα, πιάσαμε κουβέντα. Έμενε 20 λεπτά μακριά οπότε ηταν εύκολο να συναντηθούμε. Μιλάγαμε κάθε μέρα, κλήσεις και μηνύματα, ώσπου έφτασε η μέρα να ειδωθούμε επιτέλους...