Εξομολόγησεις, Λόγια Που Γίνονται Ποιήματα

Εξομολόγηση 6/?

Και το μονο που έμεινε από αυτήν την σχέση, οι αναμνήσεις μας. Ακόμα θυμάμαι, τα πάντα
Την πρώτη φορά που μιλήσαμε από μύνημα, από κλήση, την πρώτη αγκαλιά, πρώτη βόλτα, πρώτο φιλί, τα μηνύματα μας, τους τσακωμούς και τα κλάματα μας...και τι δεν θα κάνα έστω και για να τσακωνόμαστε? Το κόκκινο φούτερ μας.
Οι αναμνήσεις που σε καίνε αργά και σου αφήνουν τα απωθημένα.
Οι πιο υπέροχες αναμνήσεις που είχα ζήσει έως τώρα,
Και όποτε θέλω όμως το θέμα θα θέτω μονόπλευρο..

Και εκείνην την μέρα που έκλαιγε σε μένα πως είναι μόνος? Εγώ ήμουν εκεί..
Σκούπισε τα μάτια σου αγάπη μου μην κλαίς..
Δεν φεύγω από δίπλα σου για εκατό ζωές άμα θες..

Ήταν περίοδος προ καλοκαιριού μήνα περίπου Ιούνιο που ήταν όλα μαύρα. Δεν με πονούσε τόσο ο θυμός, η λύπη και η νοσταλγία αλλά η απογοητευση.
Η απογοητευση του γεγονότος πως έδωσα τα πάντα για κείνο το άτομο και έφυγε σχετικά εύκολα και ας έδωσα μέρος του εαυτού μου να μείνει.

Πούλα με τόσο φθηνά αν τόσα αξίζω...

Είχα δώσει σε αυτό το άτομο την προσοχή, την αγάπη, την ευτυχία και την φροντίδα που έπρεπε να είχε από το σπίτι του αλλά λόγω οικογενειακών προβλημάτων η φάση κατέληξε να τον στηρίξω καλύτερα από γονέα και συγκεκριμένα τους γονείς του. Είχα κάνει ότι περνούσε απο το χέρι μου αυτό το παιδί να νιώσει αγαπητό και αποδεκτό. Και αυτό με απογοήτευσε πολύ. Δεν λεω πως δεν έκανε και αυτός πράγματα για μένα, έκανε, και μάλιστα πολλά, αλλα εύκολα ήρθε, δύσκολα έμεινε, εύκολα έφυγε.

Και πες μου όμως

Σε πόσους ανθρώπους χρωστάς ευτυχία?
Καθε χαμόγελο πόσο πληρώνεται?

Εδώ στα μέρη μας, οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε συχνά πλέον..

Και επειδή τους αγαπάς δίνεις τον εαυτό σου να γελάνε αυτοί και ας πεθαίνεις εσωτερικά

Κάποιες μέρες μετά τον χωρισμό μας με τον Μάνο, η κολλητή μου που είναι εδω και 3 χρόνια τώρα, η Νεφέλη, του την ψηλο έπεφτε. Έβγαινε συνεχώς μαζί του, μίλαγε με καρδιές, κομπλιμέντα, αγκαλιές κλπ. Ώσπου εκείνος ήθελε εκείνη και αυτή δεν ηταν σίγουρη αν τον θέλει. Της έκοψα τον αέρα και της είπα να μην το σκέφτεται καν αν ειναι όντως κολλ μου. Έτσι και έγινε. Σχεδόν.

Η φάση μας όμως δεν τελείωσε εκεί μετά τον χωρισμό, σχεδόν δύο μήνες μετά, Τέλη Ιουλίου προς αρχές Αυγούστου, αρχίσαμε να μιλάμε εντελώς τυχαία, και όλο αυτό πήρε μια αρχή...
Μια αρχή που δεν έχει τέλος.
Ξανά βγήκαμε ξανά και ξανά, ήταν σαν τις παλιές μέρες, μονο που πάλι δεν ήμασταν σε σχέση. Όμως είχαν αλλάξει πολλά. Δεν ένιωθε ΜΟΝΟ για μενα όπως εγω μονο για κεινον. Δεν έστελνε κάθε μέρα οπως εγώ σε κεινον. Μέχρι που κατάλαβα πως υπάρχουν άλλες τόσες, εγω? Εγώ είμαι για εκμετάλλευση. Για τις στιγμές που δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Να με θυμάται τα βράδια που άλλη δεν τον αγαπά..
Εγώ το λάμβανα ως αγάπη, εκείνος το έδινε ως εκμετάλλευση..
Έγιναν πολλά σε όλο αυτό, κάθε φορά που ήμουν έτοιμη να προχωρήσω, γυρνούσε. Είχε πάντα τον τρόπο του να του λέω ναι, και αυτό το εκμεταλλεύτηκε..
Δεν θα μπω σε αυτήν την ιστορία, δεν είμαι και έτοιμη να μοιραστώ όλα αυτά.

Πέρα από όλο αυτό, που ήταν ένας κύριος λόγος το καλοκαίρι μου να κυλήσει σχετικά χάλια, άλλος λόγος ήταν η νύχτα. Ναι φοβόμουν τα βράδια αφού καθόμουν και βασανίζομουν απο τις περίπου 12-1 τα ξημερώματα μέχρι τις 7 το πρωί καθώς άγνωστες σκέψεις που δεν έκανα ακριβώς εγώ με σκότωναν σταδιακά.
Μίλησα σε κάποια άτομα για την κατάσταση μου όταν έφτασε στα όρια της κατάρρευσης.
Ήταν σκέψεις που δεν τις έκανα εγω, απλα υπήρχαν, υπήρχε ενα σκότος στο μυαλό μου που δεν ήξερα τι ηταν, τι έλεγε, τι σήμαινε, και τι ήθελε.
Αλλά ήξερα πως με έφτανε στα όρια της τρέλας.
Ένας φίλος μου, μου είπε να ζωγραφίσω ή να γράφω τις σκέψεις αυτές, έτσι και έκανα.
Το αποτέλεσμα, δεν γνωρίζω πως να το περιγράψω, φρικιαστικό? Ακατανόητο? Τρομαχτικό? Δεν ξέρω. Ήταν κάτι που δεν είχα τον έλεγχο την ώρα που το σχεδίαζα, κάτι που δεν ηξερα τι είναι, απλά με φοβηζε και με έκανε να τρέμω μόνο στην σκέψη της εικόνας.
Αλλος παράγοντας της απαίσιας φάσης του καλοκαιριού ήταν θέματα με τους γονείς μου.
Τσακωνόμασταν αρκετά συχνά ειδικά με τον πατέρα μου, τον οποίο δεν τα πηγαίναμε πάντα και πολύ καλά.

Ένιωθα γενικά μόνη. Είχα μόνο 2-3 άτομα που ένιωθα οικία, την κολλητή μου την Νεφέλη, την κολλητή μου από το ίντερνετ, Ελίνα και τον Κωνσταντίνο ο οποίος επίσης ήταν απο ίντερνετ.

Η Νεφέλη δεν έμοιαζε να νιώθει αρκετά από οσα προσπαθούσα να πω, η Ελίνα προσπαθούσε οσο μπορούσε να με βοηθήσει και ο Κωνσταντίνος, ήταν ο μόνος που με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα.

Ήταν Αύγουστος προς Σεπτέμβριο.

Το σχολείο άρχιζε σε λίγο καιρό...πωωω.. πάλι τα ίδια άτομα, ίδια σχόλια, πίεση. Με μένα να τα βάζω ακόμα μια πικραμένη χρόνια.
Κάπου να με χάνω και κάπου πιο κάτω να με βρίσκω ξανά.

Η φάση με τον Μάνο είχε ευτυχώς λήξει, πλέον δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και ας έχω πάντα μια θέση για κείνον που θα χει προτεραιότητα. 

Θυμάμαι, Σάββατο τέλη Αυγούστου, είχα βγεί με μία φίλη μου, την Μαίρη.
Περιμέναμε λεωφορείο για να πάμε στην δίπλα πόλη που ειναι 20 λεπτά δρόμος.
Στο λεωφορείο, γνωρίσαμε μια παρέα αγοριών που μας έκαναν πλάκες και μας μιλούσαν, οι ηλικίες τους ηταν από 15 εως 17.
Εκεί γνωρίσαμε τον Γιάννη, τον Πάολο, και τον Σωτήρη.
Δέθηκα ιδιαίτερα με τον Γιάννη και τον Σωτήρη, μόνο που με τον Σωτήρη ήταν φιλική η φάση.
Εγώ είχα ψηλό κόλλημα με τον Γιάννη και απο ότι φάνηκε και εκείνος μαζί μου, το ίδιο και ο Σωτήρης...

Μα τι κάνω? Τι σκέφτομαι?
Είπα απο μέσα μου.
Ερωτεύομαι εναν άγνωστο?
.....