Εξομολόγησεις, Λόγια Που Γίνονται Ποιήματα

Εξομολόγηση 7/?

Ναι, ήταν αλήθεια, και όμως ερωτεύτηκα έναν άγνωστο που δεν ήξερα αν πρόκειται να ξανά δω!

Αργά το βράδυ, καθόμασταν σε μια παιδική χαρά όλοι μαζί, μιλάγαμε και ανταλλάσσαμε τηλέφωνα και Ινσταγκραμ για να έχουμε μια επικοινωνία.

Είχα κάτσει σε ενα μέρος μαζί με τον Γιάννη, δεν λέγαμε κάτι απλά περιμέναμε να έρθει η ώρα για να φύγω ο ένας δίπλα στον άλλο σχεδόν.

Λίγο πριν φύγω και δω μια τελευταία φορά αυτό τι άτομο που απο την πρώτη στιγμή που έκλεψε κάθε ματιά για οποιαδήποτε άλλο άτομο, χαιρέτησα πρώτα όλα τα άλλα παιδιά και μετά εκείνον.
Στην αρχή απλα του ειπα
"Θα τα ξανά πουμε..λογικα.."

Και μου έδωσε το χέρι του όπως και εγω αντιστοίχως.
Τότε απότομα με έπιασε από το χέρι χαμογέλασε και με τράβηξε πάνω στην αγκαλιά του. Δεν είχα νιώσει τόσο όμορφα καιρό τώρα και ξεκάθαρα τον αγκάλιασα με οσο πιο πολύ αγαπη και στοργή μπορούσα. Με θλίψη, είπαμε αντίο, δεν στεναχωρήθηκα αλλα ούτε και χάρηκα, με σιγουριά όμως μπορώ να πω πως θα μου έλειπε.

Εκείνη την νύχτα μιλήσαμε απο μυνήματα, κάπως έτσι την επόμενη μέρα ξανά ήμασταν μαζί,
Αυτός,εγω, ο Σωτήρης και η Νάντια μια ακόμα φιλη μου.

Ο Γιάννης με τράβηξε λίγο πιο πέρα σε σημείο να μην μας βλέπουν οι φίλοι μας και μου είπε πως νιώθει κάτι για μένα, και πήγε να κάνει κίνηση για να προχωρήσει η φάση. Δεν ήταν πως δεν ήθελα φυσικά και ήθελα.. απλά σκαλωσα. Τον ήξερα μόλις 2 μέρες.
Του είπα πως θέλω να σε γνωρίσω λίγο αλλά δεν αλλάζει το ότι και εγω έχω αισθήματα για σένα. Είπαμε 2-3 κουβέντες πάνω σε αυτό και μετά το ψηλό σπάσαμε. Πριν φύγω με πήρε μια αγκαλιά που φάνταζε αντίο. Μια αγκαλιά ξεκάθαρης θλίψης και ξενερας αλλα και πάλι αγάπης.

Εκανα το σωστό?

Δεν είχα επιλογή παρά μόνο η να κάνω κάτι μαζι του και να ρισκάρω στην τελική να γίνω εκμετάλλευση η να πληγωθώ, η να δείξω χαρακτήρα και να σεβαστώ τον εαυτό μου...

Έκανα όντως το σωστό βήμα?

Εκείνο το βράδυ με έτρωγαν οι τύψεις μου, οι ανασφάλειες και οι σκέψεις μου.. δεν ήξερα τι να πρώτο σκεφτώ.

Την επόμενη μέρα του έστειλα μήνυμα για να απολογηθω για το συμβάν και μου έδωσε ως απάντηση, πως, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή
Ακριβώς λίγα λεπτά μετά έμαθα πως ο πατέρας του είχε φύγει απο την ζωή.. ένιωσα απαίσια και του ειπα πως θα είμαι δίπλα του αλλα το ειδε και δεν έδωσε ποτέ απάντηση.
Λιγες μέρες μετα ξανά έστειλα "γεια" εκείνη την ώρα το είδε αμέσως αλλά δεν απάντησε.

Είχα κολλήσει μαζί του και δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά.

Στο σχολείο? Δεν περνούσα επίσης καλά.

Τα προβλήματα μου με έπνιγαν.

Ενα απόγευμα που βγήκα με τον Σωτήρη, με βάζει κάτω και μου λεει
Μίλα μου...
Απο την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε φαίνεται πως, κάτι θες απελπισμένα να πεις, φαίνεται στα πονεμένα μάτια σου.. δεν σου υπόσχομαι πως θα σε βγάλω από την κόλαση, θα βγάλω την κόλαση από μέσα σου όμως.. σου υπόσχομαι πως ο κύκλος θα αρχίσει να σπάει εδώ, δεν θα σου φερθώ όπως εκείνοι..

Δεν καταλαβαίνω, δεν πίστευα πως ο χάρτης που επέλεξα να κάνει τέτοια λάθη αφού τον έγραψα εγω για να αφήσω πίσω μου τους εφιάλτες μου στο παρελθόν κι ότι με κρατάει εκεί να κάνω στάχτη
Απάντησα δειλά..

Και σιγά σιγά μετά από αρκετά δάκρυα ξεσπάσματος και άγχους κάπως έτσι προσπάθησα και είπα οσα έχω γράψει και εδώ τώρα.
Δεν μου έμαθαν να εκφράζομαι,
δεν έμαθα να λέω αυτό που θέλω να πω ούτε το πώς νιώθω,
πάντα απέφευγα ερωτήσεις τύπου

Είσαι καλα?
Πως παει το σχολείο/η ζωή γενικότερα?
Πως είσαι?
Όλα εντάξει?

Και είναι δύσκολο για μενα να μιλήσω για μένα
καθώς πάντα αντιδρώ αγχωμενα στην πρώτη επαφή
Προτιμούσα πάντα να είμαι στην άκρη με την μικρή ελπίδα πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί
Να με ρωτήσει αν το βρήκα στο σχολείο εύκολα και πως περνάω να με ρωτήσει τι κάνω και να απαντήσω τα ίδια να μου ζητήσει να παίξουμε αλήθεια ή θάρρος και να το απέρριπτα γιατί δεν είχα το θάρρος να πω την αλήθεια. Απο μικρή πίστευα πως οι λέξεις χαραμίζονταν σε συζητήσεις μικρές και επιφανειακές και πως τα πάντα μπορούσες να τα διαβάσεις από τα μάτια.

Όλες οι ανασφάλειες μου τότε ηταν γυμνές.

Και τότε εκείνος μου είπε

Οι πριγκίπισσες δεν δακρύζουν γιατί κλαίς?

Μου εξήγησε πως αυτούς που ποζάρουν ζ μαγκιά πουλάνε και νιώθουν κουλ, εκείνος απο μέσα του λίγο τους ειρωνευόταν, πόσο εφήμερα είναι αυτά που νιώθουνε και Υλαγιαλή αγάπη μου μεταξύ τους πόσο διαφέρουμε...

Δεν είναι κουλ να κάνεις οτι κάνουν οι άλλοι
Δεν είναι κουλ να κάνεις οτι η μόδα σου επιβάλει
Γιατί σου λέει αφομοιώσου η απομονώσου

Και ξες κάτι?.. δεν εισαι κουλ άμα δεν είσαι ο εαυτός σου..

Μετά απο σχεδόν 2 ώρες κουβέντας, φτύνοντας όλες τις εξομολογήσεις που δεν έχω πει έως τώρα, ένιωσα αρκετά καλύτερα, έστω και για λίγο, μέχρι που απο την στιγμή που έφυγε το ενα βάρος... επέστρεψε περισσότερο...