Εξομολόγησεις, Λόγια Που Γίνονται Ποιήματα

Εξομολόγηση 4/?

Και ήρθε τελικά η στιγμή να ειδωθούμε, είχα αγχωθει γάμα τα πολύ, για σχόλια οπως

Δες τι φοράει
Δες το μαλλί της πετάει
Πάλι κάτι σκέφτεται
Και πάλι δεν μιλάει
Τι είναι αυτα που ακούει?
Οταν την κοιτάς άλλου κοιτάει.

Νομίζω όλων ο φόβος μας είναι κατι τέτοιο πάνω κάτω,
Να αποφεύγουμε να δείχνουμε τον εαυτό μας και να γινόμαστε ότι απεχθανόμαστε για να ταιριάζουμε με κάποιους είτε να αρέσουμε, για να αποφύγουμε την κριτική.

Πέρασε η ώρα, γνωριστήκαμε άρχισα να ανοιγομαι στο συγκεκριμένο άτομο μιας και περιέργως ένιωσα την άνεση να το κανω και να εκδηλωθεί ενα μέρος του εαυτού μου, έτσι και αυτός..

Σε μια φάση καθόμασταν αυτός, η κολλητή μου, ένας φίλος μας και εγω,
Χύσαμε καταλάθος τον καθε του στο φούτερ του, οπότε αναγκαστικά με πήρε και πήγαμε σπίτι του να αλλάξει.
Γνώρισα τους γονείς του, πολλοί καλοί άνθρωποι, κοινωνικοί, ευγενικοί, γενναιόδωροι και σε κάνουν να νιώθεις σαν το σπίτι σου. Μιλούσαμε για αρκετή ώρα σε σημείο που είχαμε αφήσει τον Μάνο (ας τον πούμε έτσι) στην απέξω μέχρι που με τράβηξε για να φύγουμε με ενα άβολο πρόσωπο που μου μιλούσαν οι γονείς του.
Πήγαμε έξω προς τα παιδιά, όσο περπατούσαμε ο ενας κολλητά στον άλλο είπαμε πολλά πράγματα ο καθε ενας για την ζωή του και αρκετά στοιχεία μας κτλ. Με λίγα λόγια γνωριστήκαμε αρκετά καλά και πανω κατω γνωρίζαμε τους χαρακτήρες μας. Ήμασταν ολόκληρη παρέα έξω, για λίγο εκείνος έφυγε με τον κολλητό μου και μίλαγαν αρκετή ώρα όπου με πήρε ο κολλητός μου, ο Νίκος, και μου μίλησε για τον Μάνο λέγοντας μου πως εχει αισθήματα για μένα και να πάμε μια βόλτα να μιλήσω με τον Μάνο, έτσι και έγινε. Πήγαμε και κάτσαμε σε μια μικρή πλατεία έξω απο ενα γυμνάσιο, ήταν μοναχικά, λιγο σκοτεινά και έκανε αρκετό κρύο, (μήνας Απρίλιος).
Παρατήρησε πως κρύωνα και μου δώσε το φούτερ του. Κατάμαυρο, ζεστό και βολικό, αυτός έμεινε με το κοντομανικο αφότου δεν μπορούσα να του αλλαξω την γνώμη να το κρατήσει για να μην κρυώσει.
Είχαμε κάτσει απλα αγκαλιά, μιλούσαμε για άσχετα θέματα, μέχρι που ξαφνικά ησυχία, δεν μιλούσε κανείς μας.
Με πλησίασε και απαλά απλά ακούμπησε τα χείλη του στα δικά μου και μετά νομίζω η συνέχεια περιττή και αυτονόητη.

Μετά απο αυτό άλλαξαν παρά πολλά μέσα μου, συναισθήματα, τα χρώματα που έβλεπα τα πράγματα, η ζωή γενικά. Με τον καιρό είχαμε έρθει αρκετά κοντά, βγαίναμε κάθε μέρα, ήμασταν μαζί αλλά δεν ήμασταν σε σχέση, αλλα ουτε και ξεπετα.
Κατι παραπάνω απο απλα φαση κατι λιγότερο απο σχέση. Εκείνη την περίοδο είχαμε και οι 2 αρκετά προβλήματα, εκείνος με τους γονείς του, εγώ υγείας και κάποια με τους δικους μου. (Φυσικά και δεν θα αναφερθώ στα προβλήματα του εφόσον ηταν κατι εμπιστευτικό και προσωπικό).

Είχαμε περάσει αρκετά δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα ήμασταν ο ένας δίπλα στον αλλο κ στηρίζαμε ο ένας τον αλλο. Κλάματα, γέλια, θυμό, φόβο, αγάπη, σε όλα αυτά ήμασταν μαζί. 

Θυμάμαι όμως μια μερα που και οι 2 βρικαμε δεύτερο άτομο, μεταξύ μας μπήκαν και οι εγωισμοι, για αυτό και είχε κανείς καιρό να μας δει.

Αλλά έφτασε στο σημείο να μην αντέχεται άλλο και να ξανά μιλάμε λέγοντας Δεν πάει άλλο και αυτό πονταραμε μαζί και μαζί θα συνεχίζουμε.

Και έτσι τα ξανά βρικαμε, λίγο καιρό μετα, τελικά κάναμε σχέση, τον ειχα προειδοποιήσει πως, δεν θα καταλήξει σε καλό αποτέλεσμα, τοτε με αγκάλιασε και είπε ότι το όνειρο είναι κοντά, ενώ χωρίς να το ξέρουμε το τέλος του ονείρου είχε μόλις αρχίσει...