Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❁
Γυρνάω το βλέμμα μου στη πόρτα και μπρόστα μου στέκεται η Στέλλα κουρασμένη . Παρατηρώ πως κάνει δειλά βήματα προς το μέρος μου και τη κοιτάζω προβληματισμένος " γιατί δεν είσαι στο νοσοκομείο δεν κάνει " με κοιτάζει σοβαρή και κάθεται στο κρεβάτι " έλα κάθισε δίπλα μου " και μς ρο χέρι της χτυπάει απαλά τα σκεπάσματα " εξαλλού δεν έχω τίποτα γρατζουνιές " και το χαμογέλο της επιδρά πάνω μου . Κάθομαι δίπλα της και οι δύο κοιτάζουμε τη ντουλάπα απέναντι μας χωρίς να μιλάμε
Νίωθω δειλά δειλά το χέρι της πάνω στο δικό μου και γυρνάω και τη κοιτάζω " ήμουν απότομη πριν δεν έπρεπε " και τα μάτια της εστιάζουν ξανά στη ντουλάπα " εγώ φταίω για αυτή τη κατάσταση Στέλλα και το ξέρουμε και οι δύο " γυρναει και με κοιτάει στα μάτια " όλα αυτά Γίωργο ανήκουν στο παρελθόν , και εμένα με νοίαζει το παρόν το οποίο το θέλω μαζί σου " κανω τη κίνηση να της απαντήσω μα με σταματά " σςς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα " και πλησιάζει το πρόσωπο της κόντα στο δικό μου . Τη κοιτάζω στα μάτια σαν να μην υπάρχει τίποτα αλλό και χώρις καμία προειδοποίηση σφραγίζω τα χείλη μας σε ένα φιλί που έχουν ανάγκη και οι δύο. Ενώνουμε και οι δύο τα μέτωπα μας χαμογελώντας πραγματικά ο ένας στον άλλο " πάνε οι δυσκολίες πέρασαν " και μου χαμογελά
________________________
Κουνάω το κεφάλι μου και γυρνάω προς τη μερία της πόρτας όπου δεν υπάρχει κανένας και συγκεκρίμενα δεν υπάρχει η Στέλλα. Κοιτάζω για μια τελευταία φορά το δωμάτιο και φτάνω στη πόρτα. Βρίσκεται σε πλήρη σύγχηση όπως και εγώ. Πατάω το διακόπτη για να κλείσω το φως και να αποχωρήσω απο το δώματιο μας. Κλείνω με δύναμη τη πόρτα του σπιτίου μας και κατευθύνομαι προς το αυτοκινήτο μου με προορισμό το νοσοκομείο.
