⋆ 𝑨𝒓𝒕𝒊𝒇𝒊𝒄𝒊𝒂𝒍 𝒍𝒐𝒗𝒆
ένα βήμα προς
την αλήθεια❁
❁
καθομαι στο κρεβατι μου ξαπλωμενη σκεπτικη
απο τη μια ο νικος ειχε δικιο χθες αλλα απο την αλλη ο γιωργος δεν θα με θυμαται καν
διωχνω αυτες τις σκεψεις καθως νιωθω το στρωμα να βουλιαζει
" καλημερα μαμα " μου λεει γλυκα ο ιωσηφ και βολευεται στο κρεβατι
" καλημερα μικρο ζιζανιο " και του δινω ενα φιλακι στο μετωπο
" μαμα " και κανει μια παυση καρφωνοντας με αυτα τα γλυκα ματακια του " θυμασαι τι μου υποσχεθηκες χθες στο αεροπλανο ?" νομιζω πως την εβαψα
" για θυμησε μου " του απανταω γλυκα
" επειδη η κιθαρα μου και πολλα πραγματα μας ειναι στο σπιτι μας στο μανχαταν ειπες οτι οταν ερθουμε εδω θα παμε να αγορασουμε μια κιθαρα και να βρουμε και ενα δασκαλο " λεει σοβαρος
κοιτα σοβαροτητα οχτω χρονων παιδι
" και δεν θα το αποφυγεις μαμα μου το υποσχεθηκες " μουτρωνει για τα καλα
" ειπα εγω οτι δεν θα το κανουμε θες να παρουμε και τη νονα με το νονο μαζι ? " το ρωταω για να τον ηρεμησω
" φυσικα παρε τηλεφωνο " και σηκωνεται απο το κρεβατι τρεχονταας για να βρει το κινητο μου
επιστρεφει στο δωματιο μετα απο λιγα λεπτα χαμογελαστος δινοντας το κινητο μου
" αντε παρε ρε μαμα " παιρνω το κινητο μου και καλω τη μαρκελλα
" ξυπνα υπναρου σηκω ντυσου και παρε το νικο μαζι γιατι εχουμε να βρουμε τη καλυτερη κιθαρα για τον ιωσηφ "
το χαμογελο του δεν περιγραφεται ετσι εχω να τον δω απο οταν μου ζηταει να μιλησω για το μπαμπα
YOU ARE READING
Artificial love
Romance' 𝙩𝙝𝙚 𝙨𝙩𝙖𝙧𝙨 𝙖𝙧𝙚𝙣'𝙩 𝙚𝙣𝙤𝙪𝙜𝙝 𝙩𝙤 𝙢𝙚𝙖𝙨𝙪𝙧𝙚 𝙢𝙮 𝙡𝙤𝙫𝙚 𝙛𝙤𝙧 𝙮𝙤𝙪, 𝙣𝙤𝙩 𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙞𝙛 𝙮𝙤𝙪 𝙘𝙤𝙪𝙣𝙩 𝙩𝙝𝙤𝙨𝙚 𝙧𝙚𝙛𝙡𝙚𝙘𝙩𝙚𝙙 𝙞𝙣 𝙢𝙤𝙤𝙣𝙡𝙞𝙩 𝙤𝙘𝙚𝙖𝙣𝙨.' Γιώργος και Στέλλα ένα παρελθόν γεμάτο αναμνήσεις...