Chapter 11

709 43 27
                                    

We are at Josh’s mansion.

Everything happened so quickly earlier. Wala sa plano ang pagpunta namin dito at mas lalo ang pagsama ko sa kanya dahil sa pagkakaalam ko, hinihintay niya 'ko para pumunta kay Ms. Daphne nang biglang mag-ring ang phone niya.

He answered it, and the first thing I heard was his firm "no" before he hung up. I wanted to ask more, but his brow was furrowed again, halatang mainit ang ulo kaya sumunod na lang rin ako nang mauna siyang bumaba.

Not long after, one of the Le Feuvres, Adrien Ken Le Feuvre, met us downstairs. Seryoso ang mukha nito na sinabi kay Josh na kailangan niya na umuwi sa mansion. Pero hindi siya pinansin ni Josh at naunang naglakad.

Hindi ko talaga alam ang mga nangyayari mula kanina pa at para lang akong puppy na sumusunod sa kanya. Hanggang sa nakarating na nga kami dito dahil muling may tumawag at doon ay kumaripas siya ng takbo papunta sa exit ng university.

While holding my hand.

"Fuck it!"

"J-Josh.."

Ayan na naman siya na parang anytime ay magwawala na lang bigla. He looks frustrated and restless, pacing around the living room and sometimes tugging at his own hair in frustration.

Hindi ko naman maiwasang makaramdam ng takot. First of all, medyo nakakatakot ang atmosphere sa mansion nila Josh lalo pa ngayong halatang bad mood siya. Second, because of Josh himself.

"Tangina! Ano na, Mando!? Wala pa din bang balita kay mom!?" Napahawak na lang ako sa dibdib ko dahil sa gulat nang bigla na namang sumigaw si Josh sa isa sa mga tauhan nila.

"We can't contact her secretary, young master. Pero last update nito ay lalanding na ang eroplano na sinasakyan nila—"

"And that was about 30 minutes ago! Ilang minuto na ang nakakalipas, bakit wala pa ding next update!?"

The man named Mando didn’t speak, probably because he himself had no idea kung bakit wala pa ding next update. Naguguluhan pa rin ako at maraming tanong pero nanatiling tikom ang bibig ko dahil wala ngayon ang tamang oras sa pagtatanong.

Lalo pa't mukhang about sa 'mom' niya ang usapan dito.

"Ay, jusko!" I exclaimed when I suddenly heard things crashing.

I saw Josh, sitting on the sofa with broken and scattered items in front of him. I noticed his hands shaking in anger, his fists clenched tightly.

I want to help.

So I stood up without thinking and approached him. May bahid man ng kaunting takot ay lakas loob ko siyang kinulong sa aking bisig at pansin kong natigilan siya.  I expected him to push me away, but he didn’t.

Parang may kung anong kislot akong naramdaman sa puso ko nang maramdaman ko ang pagpatak ng likido sa aking kamay. I couldn’t move as he let himself lean against me.

"It's all my fault.."

He's crying.

And for the first time, I saw a Le Feuvre being vulnerable and defenseless.

Opposites CollideTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon