Όταν είμαι κοντά σου...

βιβλίο 2(Αχιλλέας)

Τελικά κάτσαμε στο πάρκο . Είδαμε τον Αχιλλέα με κάτι φίλους του. Και αυτός μας είδε. Ήταν πολύ αμήχανο..😓.
Βιβλίο 2
(Αχιλλέας)

-Πω πω ναι ήταν ωραία φάση αλλά τελικά δεν έγινε κάτι...Αχιλλέα που χάθηκες?
-ε?
-α χελοοου
-ναι ναι σας ακούω συγγνώμη .
-Ήρθε η Αδελφή σου . Κάθεται στο από εκεί παγκάκι με μια άλλη κοπέλα. Από πότε η αδελφή σου έχει φίλους χαχα
- Γη καλεί Αχιλλέα.
-Εδω είμαι ρε παιδιά σας ακούω!
-τότε γιατί δεν απαντάς ?
-ορίστε σας απάντησα!
- ο νεύραα.. συνήθως όταν βλέπεις την αδελφή σου δεν δίνεις καν σημασία τι έγινε τώρα?
-ούτε τώρα δίνω.
-γενικά τις τελευταίες μέρες είσαι κάπως. Όλα καλά;
-Καλά είμαι.
Τότε γύρισα και κοίταξα τη Μυρσίνη. Και ήμουν χαμένος για λίγα δευτερόλεπτα. Μέχρι που γύρισε και με κοίταξε και αυτή και τότε για κάποιο λόγο πανικοβλήθηκα. Μα τι να λένε άραγε;;Ο φίλος μου ο Γιώργος με παρακολουθούσε όλη αυτή την ώρα χωρίς να το έχω καταλάβει.
-που κοιτ..περίμενε .οοο τώρα αλλάζει το πράγμα.. ε πές το ρε αδελφέ!
Γύρισα και τον κοίταξα με περιέργεια.
Ξαφνικά γύρισε στον Κωστή και ψυθίρισε κάτι δυνατά για να το ακούσω .
- το παιδί...είναι ερωτευμένο..
-Τι;; Εγώ;
-ναι εσύ!
-με την αδελφή μου;;
-καλά ποιόν κοροϊδεύεις ? Με την κοπέλα δίπλα.. η καινούργια είναι έτσι?
-ο ελάτε τώρα αλήθεια το πιστεύετε αυτό;
-ναι!
- όχι!
-Έλα πως τη λένε.
-Δεν ξέρω!
-Ξέρεις!
......
-Μυρσίνη.
-ουάου ωραίο όνομα. Ιιι κοίτα κοκκίνησεε.. ποτέ δεν σε έχω ξαναδεί έτσι φίλε να προσέχεις..
-καλά κοροϊδέψετε εσείς εγώ πάω σπίτι.
- γιατί φεύγεις από τώρα?
- έχω κάτι μαθήματα και ..
-εσύ και μαθήματα δεν πάτε μαζί!
-καλά ίσως πάω να γράψω λίγη μουσική στη κιθάρα.
-καλά.. ξέρω τι είναι . Και εσύ το ξέρεις. Αλλά πήγαινε αν θές.
Έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Μα τι γίνεται με εμένα;
Και όμως μέχρι τότε δεν το είχα συνηδειτοποιήσει .. με περιέβαλε ένας πανικός. Πρώτη φορά νιώθω κάτι τέτοιο. Πρέπει να ανησυχώ?
-Ειι Αχιλλέα!
Ωχ! Η αδελφή μου.. παίξτο κουλ!είπα στον εαυτό μου. Όπως και πρίν!
- Αχιλλέα! Που πας; Γιατί με γράφεις;

Τι νά κάνα; Άρχισα να πλησιάζω τα κορίτσια .. εντομεταξύ οι φίλοι μου με παρακολουθούσαν εκείνη την ώρα ..καλά που δεν είχαν και ποπ κόρν μαζί τους😒.
-Γειά σας κορίτσια.
-Για που το έβαλες αδέλφι μου;
-σπίτι βασικά..
-τόσο νωρίς πως και έτσι;
-εεμ απλά έτυχε τώρα. Ίσως πάω να παίξω λίγο κιθάρα να μάθω κανένα τραγούδι ή κάτι τέτοιο.
-τέλεια! Α και η Μυρσίνη παίζει κιθάρα.
-αλήθεια;
Και τότε ήταν που γύρισε με κοίταξε. Και μου απάντησε .
-Ναι μαθαίνω. Προσπαθώ δηλαδή ..
-ωραία ..
Τότε ήταν που πήρα το θάρρος και το είπα..
-Ίσως να παίξουμε μαζί καμία μέρα..
- ωραία θα ήταν !
-ε παιδιά άμα είναι πάμε όλοι μαζί σπίτι.
-ναι.
Αρχίσαμε περπατάγαμε το δρόμο του γυρισμού. Η αδελφή μου έφευγε μπροστά σταδιακά χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι..και εγώ είχα μείνει πίσω.. με τη Μυρσίνη. Έπρεπε κάπως να πιάσω κουβέντα ήταν πολύ άβολο
-soo τι τραγουδια παίζεις στην κιθάρα;
-διάφορα. Κυρίως ξένα.
-και εγώ.Ποιό είναι το αγαπημένο σου είδος μουσικης;
-η μουσική είναι η ζωή μου.. δεν θα μπορουσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή..ακούω πολλά είδη
Αχ! Ήταν τόσο όμορφο να τη βλέπεις να μιλάει για το πάθος της! Είχα μαγευτεί για λίγα δευτερόλεπτα..
- ουάου
-τι;
-τίποτα απλώς.. φαίνεται να αγαπάς πολύ τις τέχνες.. όπως και εγώ .
-ναι είναι αλήθεια ..
Για λίγα δευτερόλεπτα κοιταζόμασταν ..ήταν αμήχανο .. ήταν όμορφη..πολύ όμορφη και γλυκιά. Και τότε ήμουν σίγουρος..ότι είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα..
-