⛓ Zincir ⛓

Bölüm 2

Keşke şaka olsa her şey ama değil işte. O kadar şeye rağmen bide...

Evlendirecekmiş beni.

Zaten hayatım bitmişti, bide bu çıktı.
İstemedim. Baba yapma dedim. Dinlemedi, bağırdı. Tokat attı, dövdü. Sonra da beni odama atıp *zincir* vurdu bileğime, hayatıma...

Annem, gitmiş babamın zorluklarından. Yani babam öyle dedi, gitti dedi. Bende zorluğu ekledim yanına.
Anne sevgisi çok güzel bişeymiş diyorlar. Ben yaşayamadım. Babam anca bağırdı, vurdu bana. Hep zorla yaptırdı istediğini, şimdi ki gibi. Evlendirecekmiş ya beni. Sebebi de parası bitmiş, para karşılında hiç tanımadığım bi adama verecekmiş beni.

Bunları o adamın babasıyla konuşurken duydum. Onu dinlediğimi fark edince kızdı ilk. Sonra da "baba yapma, daha fazla kıyma şu canıma." deyince...

İşte böyle şimdi de cezamın bitmesini bekliyorum, sessizce ağlayarak. Sesimi duyarsa yine yapacak çünkü, o soğuğa atacak beni.

Buzlu suya...

Değişik bir tarzı var değil mi babamın? Bana kızıp, dövünce beni, eğer ağlarsam "ne ağlıyorsun lan" deyip küvete buz ve soğuk su doldurup içinde ağlama şiddetime göre durdurtuyor. Eğer çok ağlıyorsam, ki bu yaşandı 4 saat durdum o buz gibi suda. Az ağlıyorsam da en az 1 saat kaldım.

Ben de ağlamamın sesini duydurtmamak için çırpınıyorum şuan. Allah'ım nolur duymasın diye dua ediyorum.

Kaç kere kaçtım, buldu beni yine. Kaçma sebebimi yaşattı tekrardan.

Yarın evleneceğim adam ve ailesiyle tanışacakmışım. En kısa zamanda da evlenicekmişim. Boşanma gibi bir şansım da yokmuş. Ancak o adam boşanırsa belki, diye düşünüyorum.

Gözlerim uykusuzluktan değil de yorgunluktan kapanırken kapı açıldı. Zebellah gibi dikildi başıma. Zincirlerimi açtı. "Zıbar yat şimdi. Sabah da erken kalk, kocanla tanışmaya gideceğiz." deyip, kapımı kilitleyip gitti.