Ο Ρωμαίος και η . . . Άννα

Κεφάλαιο 3ο

Anna's POV:

Ένοιωσα τον ήλιο να με καίει μέσα απο τον παράθυρο και συνειδητοποίησα ότι είχε κιόλας ξημερώσει...

Καθόμουν στο κρεβάτι μαζί με τις σκέψεις μου...δεν κοιμήθηκα ουτε μία στιγμή...φοβήθηκα πως αν ξυπνήσω όλα αυτά θα είχαν χαθεί...εκείνος θα είχε χαθεί...Ακόμα και το όνομα του ήταν τόσο σπάνιο σαν εκείνον...

Ολο αυτό που έγινε χθές πίστευα ότι ήταν κάποιο παραμύθι...όνειρο...γιατι πραγματικά δεν το πίστευα ουτε εγω...

Το χειρότερο βέβαια είναι ότι μαζί του ένοιωσα μια άλλη...μια άλλη Άννα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει μέσα μου...και έπρεπε να την ξεχάσω πάλι αλλά δεν μπορούσα...δεν υπήρχαν επιλογές για μένα...μου τις ειχε πάρει κάποιος και ένοιωθα σαν μαριονέτα...όμως...ευτυχισμένη μαριονέτα...

Δεν είχα καν αλλάξει ρούχα...ήθελα να κρατήσω αυτό το άρωμα όσο πιο πολύ γινόταν...ήθελα να το έχω για πάντα...

Σχεδόν τον λυπάμαι...

Αν τον ξαναδώ μπορεί και να τον κάνω να ξεχάσει τα όμορφα συναισθήματα που έχει...

Είναι πολύ καλός...και σίγουρα θα πληγωθεί...αν όχι απο μένα τότε σίγουρα από κάποια άλλη...Χωρίς η άλλη να έχει καταλάβει τι πλάσμα είναι...

Πρέπει να τον ξαναδώ...

Δεν γίνεται όλο αυτό να είναι τυχαίο...

Και αυτο ακριβώς φοβάμαι...

Μηπως αυτός θα είναι η ποινή μου...

Ο Θεός πρέπει να θέλει να με τιμωρήσει...

Αλλά δεν θα τον αφήσω...

Ήμουν...Είμαι και θα ειμαι μια σκύλα...και οχι το σκυλάκι του καθενός...

Έπρεπε να αντισταθώ...

Ήταν μια δοκιμασία που έπρεπε να την κερδίσω...

Και θα την κερδίσω...

Το υπόσχομαι...

Σηκώθηκα και τίναξα τα μακριά μου μαλλιά και έπειτα έβγαλα με δυσκολία αυτά τα ρούχα...ήταν σαν τα ρούχα μου να ήθελαν να γίνουν δέρμα μου...

Δεν μπορούσα να τα πετάξω στα άπλυτα...θα ένιωθα τύψεις αν το έκανα...τα άφησα κατω απο το μαξιλάρι μου...

Έβαλα κάποια αλλα ρούχα μου τα οποία ήταν ελάχιστα προκλητικά...

Εδω και μία εβδομάδα έλεγα να ξαναρχίσω την σχολή μου και να πηγαίνω κανονικά στα μαθήματα...άλλωστε την σήμερον ημέρα αν δεν έχεις πτυχίο είναι δύσκολο να επιβιώσεις...