Ο Ρωμαίος και η . . . Άννα

Κεφάλαιο 2ο

Romeo's POV:

Έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό να ξεκολλήσει απο εκείνη και δεν τα κατάφερα... κάνεις δεν κατάφερε να πάει κόντρα στην καρδιά ουτε καν το ίδιο το μυαλό δεν μπορεί να φέρει διαφορετική εντολή...

Είχε όμως κάτι διαφορετικό πάνω της κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι αλλα όχι για πολύ γιατί αμέσως με πήραν απο αυτές τις σκέψεις τα μάτια της...τόσο μεθυστικά...ένιωθα το στομάχι μου να με σφίγγει...αλλα μου αρεσε...μου αρεσε να αντικρίζω αυτα τα σκοτεινά μάτια...ποτέ ξανά δεν είχα δει μαύρα μάτια...ακόμα και στο φως ήταν τοσο σκούρα...

-Στην δικιά μου ομως περίπτωση το Άννα βγαίνει απο το πουτ... εμ τίποτα αστο...εσενα πως σε λενε μικρέ?

Κοίταξα αμέσως το έδαφος...νευρίασα αρκετά δεν ξερω γιατί αλλά δεν ήθελα ούτε καν εκείνη να μιλάει με αυτόν τον τρόπο για τον εαυτό της παρόλο που μου ειναι μια άγνωστη...ένιωθα τόσο προστατευτικός με εκείνη...εκείνη την ώρα πέθαινα και δεν το καταλάβαινα...τα ματια μου δεν μπορούσαν να εστιάσουν στο έδαφος για πολύ...ετσι τα άφησα ανεξέλεγκτα να πάρουν τον δρόμο τους ...Αφέθηκα σε εκείνη...αλλα με εναν ασυνήθιστο τρόπο για μένα

Βλέμμα με βλέμμα...το πόδια μου άρχιζαν να πηγαίνουν επικίνδυνα κοντά της...δεν ήξερα τι εκανα...δεν θα ξεχάσω ποτε αυτό το άρωμα που με έκανε να κλείσω τα μάτια μου αμέσως για να αφεθώ στις νότες του...

Όταν τα ξανά άνοιξα πρόσεξα οτι εκείνη τα είχε κλείσει...έπρεπε να φύγω αλλά δεν ήθελα...

-Ρωμαίος

Έκανα την φωνή μου να φανεί ψιθυριστή αλλα παράλληλα τόσο βραχνή...σίγουρα αυτό δεν ήταν τυχαίο...εκείνη την στιγμή είδα κάτι σε εκείνη που με έκανε να εξαφανιστώ απο μπροστά της...εξάλλου για εκείνη θα ήταν απλά μια γνωριμία...τίποτα παραπάνω...

Χάθηκα μέσα στον κόσμο που δεν είχα προσέξει πριν ...κοίταξα την ώρα και είχαν περάσει μόνο 4 λεπτά...πως?πως είναι δυνατόν? Εγω ένιωθα πως ήμουν φυλακισμένος για αιώνες μέσα στα μάτια της...θα την ξαναδώ...είμαι σίγουρος...

Περπατούσα καθώς δεν ήξερα που πάω...σταμάτησα να δω το μέρος...δεν το γνώριζα...περίμενα να περάσει έστω και ένα ταξί...παλι καλά γιατι καθώς προχωρούσα ήταν ένα σταματημένο σε ένα στενό...έτρεξα...άνοιξα την πόρτα και μπήκα κατευθείαν μέσα...ο οδηγός κατάλαβε πως ήμουν βιαστικός

-Που πάμε?

Δεν έχασα χρόνο του έδωσα κατευθείαν την διεύθυνση μου και αμέσως φύγαμε...