Ο Ρωμαίος και η . . . Άννα

Κεφάλαιο 7ο

Anna's POV:

Με κοιτούσε μέσα στα μάτια...χαμένος εκεί...δεν ανοιγόκλειναν ούτε καν τα βλέφαρα του...τα κρατούσε ανοιχτά...

Ο Κώστας τον σκουντούσε και η Ζωή κουνούσε το χέρι τής μπροστά στα μάτια του...

-Τι να σκέφτεται άραγε?

Ξαφνικά γούρλωσαν τα μάτια του

-Έχω ξεχάσει να βγάλω τα ρούχα μου απο το πλυντήριο γαμω!

Οι άλλοι είχαν κατουρηθεί απο τα γέλια και γω τον κοιτούσα σοβαρή...

-Τον μαλακα και γω που νόμιζα ότι σκέφτεται εμένα...ή έστω τι θα μπορούσε να κάνει με εμένα στο σπίτι του...έλεος...

-Αχ ρε μαλακα να σε καλά με έκανες και γέλασα

Ο Κώστας προσπαθούσε να βρεί την ανάσα του

-Μμ ναι εγω πρέπει να φύγω γιατί δεν εχω μονο τα δικά μου ρούχα μέσα στο πλυντήριο

Ο Κώστας γυρνάει απότομα το κεφάλι του και κοιτάζει τον Ρωμαίο με γουρλωμένα μάτια

-Καλα παω σπίτι τρέχοντας μην ανησυχείς...

-Ξέρει πολυ καλά τον φίλο του...

-Πώς με ξέρεις

Λέει ο Κώστας χαμογελαστά στον  Ρωμαίο

Πάει να φύγει ο Ρωμαίος και του πιάνω το χέρι για να τον σταματήσω...

-Σίγουρα θα γίνει το επόμενο θύμα μου...κρίμα

-Να έρθω και γω μιας και τελείωσα ?

Μου χαμογελάει γλυκά και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν

-Φυσικά θα ήταν χαρά μου αλλα να ξέρεις είμαι πολύ βαρετός...

-Μην το λες...

-Και που είναι το κακό?

Χαμογελάει αδύναμα και αμέσως γυρνάει και προχωράει προς την έξοδο του Πανεπιστημίου

-Ελα θα χάσουμε το αστικό οπου να 'ναι έρχεται...

Λέει σιγανά και τον ακολουθώ

-Το ότι ξέρει ακόμα και τις ώρες που περνάει το αστικό με ξεπερνάει

Φτάσαμε στην στάση και αμέσως μετα απο 1 λεπτό ήρθε το αστικό

Δεν μιλούσαμε...που και που κοιταζόμασταν κλεφτά...είμασταν πάλι οι δύο μας

Άνοιξε η πόρτα απο το αστικό μπροστά του και άφησε εμένα να περάσω πρώτη