Ο Ρωμαίος και η . . . Άννα

Κεφάλαιο 6ο

Romeo's POV:

Με κοίταξε πονηρά αλλά αμέσως μετά χλώμιασε

-Καλά τι παθαίνει?

Συνέχιζα να την κοιτάω μήπως και καταλάβω τι της συμβαίνει αλλά έκοψε αμέσως την σωματική μας επαφή αφού κοίταξε τα βρώμικα πλακάκια του διαδρόμου...

Άλλαξα και γω βλέμμα για να μην νιώθει άβολα και κοίταξα τον Κωνσταντίνο ο οποίος τόση ώρα δεν μιλούσε γιατί κοίταγε τον πισινό της καθηγήτριας μου που έφευγε

Τον σκούντηξα αλλα αυτός τον χαβά του οπως πάντα...όλη αυτή την διάρκεια ένιωθα να με καίει ένα επικίνδυνο βλέμμα αλλα δεν έδινα σημασία μέχρι που άκουσα μια κότα να γεννάει και έτσι γύρισα απότομα το κεφάλι μου και είδα την Ζωή να μην μπορεί να αναπνεύσει απο το γέλιο της

Αμέσως η καθηγήτρια μου παρατήρησε τον Κωνσταντίνο να μαζεύει τα σάλια του απο το πάτωμα

-Ζωγράφου παιδί μου...παντα τόσο ορεξάτος είναι ο φίλος σου?

Πάλι εμένα έκανε ρεζίλι...

-Όχι απλά...ξέρετε...αλληθωρίζει αρκετά...

-Αν πειστεί με αυτό θα γίνω μεεεεγάλος ηθοποιός στο μέλλον...

Κούνησε το κεφάλι της και έφυγε

-Δεν είναι σωστό να λες ψέμματα μικρέ

Είδα εκείνη να προσπαθεί να συγκρατήσει το γέλιο της...Ήταν τόσο χαριτωμένη...τόσο γλυκιά...τόσο όμορφη και τόσο αγνή παράλληλα

-Δεν λέω ψέμματα όντως αλληθωρίζει αφού κάθε φορά που κοιτάζει τον οποιονδήποτε δεν τον κοιτάει ποτέ στα μάτια...

Με κοίταξε γεμάτη απο περιέργεια

-Και δηλαδή τι κοιτάζει?

Είπε πονηρά θέλοντας να με γεμίσει απο υπονοούμενα

-Διαφορετικά μέρη του σώματος

Είπα απλά και όλοι άρχισαν να γελάνε

-Δηλαδή μικρέ τι μέρη του σώματος?

Έκανα ακόμα δύο βήματα προς το μέρος της...την κοίταξα απο πάνω μέχρι κάτω θαυμάζοντας την κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια πάνω της

-Προτιμώ να αφήσω το πονηρό μυαλουδάκι σου να απάντηση στην ερώτηση σου...

-Αυτή η κοπέλα...Νομίζω ότι με αλλάζει...όμως δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό...