×ᴘsʏᴄʜᴏʟᴏɢɪᴄᴀʟ sᴜᴘᴘᴏʀᴛ ʟɪɴᴇ×

-12-

[⚪Kirishima]
Bugün için teşekkürler Bakugou, gerçekten güzel bir gündü.
*Görüldü, 16 Ekim 23:03*

[⚪Kirishima]
İyi misin? Bir sorun yok ya? Mesajımı görünce bana yazmayı unutma.
*Görüldü, 18 Ekim 10:46*

[⚪Kirishima]
Yanlış bir davranışta mı bulundum... Eğer öyleyse özür dilerim... Ben, bir daha seni rahatsız etmeyeceğime söz veriyorum.

[⚪Bakugou]
Üzgünüm... Seni endişelendirdim... Şu anda iyiyim.

[⚪Kirishima]
İyi olduğuna emin misin? Birkaç gündür mesajlarıma görüldü atıyorsun ve... Sanırım gerçekten bu durum kendimi suçlamama neden oluyor...

[⚪Bakugou]
İçimde bir tür varoluş sıkıntısı vardı, o gün mesajına geri cevap yazmak istedim. Ama harfler yetersiz kaldığı için evden ayrılıp bir çiçekçiye girdim. Ve önüme çıkan sarı laleleri paketleyip tam sana geliyordum ki Sero bana bir telefon açtı ve... Hoş olmayan bir takım olayların gerçekleştiğini duydum. Bu yüzden...

[⚪Kirishima]
Anlatmak istemiyorsan sıkıntı değil, fakat varoluş sıkıntısından kastın ne?

[⚪Bakugou]
Kuralları senden önce binlerce, milyonlarca yıllık bir birikimin sonucunda konmuş bir dünyaya, topluma doğduğunda insan, algıları, alışkanlıkları, istekleri, beğenileri vs. toplum tarafından şekillendirilmiş olduğundan, doğal olarak angaje oluyor o da diğer insanların koşuşturmalı hayatlarına, bir yandan kendisininkini de şekillendirmeye çalışarak.

İlkokuldan itibaren o sınav senin bu sınav benim yarışıp duruyorsun herkesten iyi okullarda okuyup sana diğerlerinden daha rahat yaşama koşulları sunacak iyi kazançlı işlerde tercih edilen olabilmek için.

Sonra bir gün belki hayatında bir şeyler ters gitmeye başladığından belki de ortada dişe dokunur hiçbir sebep yokken 'Ben ne yapıyorum, bunları neden yapıyorum' gibi sorular sorarken buluyorsun kendini.

İlk başlarda kendinde arıyorsun sorunu; 'Acaba yaşama enerjimi mi kaybettim' diyorsun, 'Bir yerlerde bir şeyleri eksik mi bırakıyorum' diye sorup duruyorsun. Bir zaman 'Sorun bende sanırım' diyerek kendince çözümler üretmeye çalışıyorsun; yeni hobiler edinmeye çalışıyorsun kafanı bir şeyler meşgul etsin de düşünmeye fırsatın kalmasın diye, bilmediğin yabancı dilleri öğrenmeye çalışıyorsun sanki başka dillerde konuşanlar bu tür sıkıntılar yaşamıyorlarmış gibi ya da arkadaşlarınla daha fazla vakit geçirmeye çabalıyorsun sanki onlar içindeki sorunları daha fazla deşmeyecekmiş gibi...

Sonra 'Acaba başka insanlar da bu tür sorunlar yaşamış mı' diye meraklanıyor, bakış açını kendinden daha geniş bir çerçeveye çeviriyor, filmler bulup izliyor, kitaplar alıp okuyorsun. Düşünüyor, sorguluyorsun...sonra bu konuda biraz daha tecrübe kazanmış olarak kendine, çevrendekilere değil de genel olarak hayata, yaşamaya, var olmaya takıyorsun.

Hayata azıcık da olsa bilimsel bir çerçeveden bakabilen, kendini insanların zamanında bir ihtiyaçtan kaynaklı olarak yarattığı şeylerle kandırabilen bir insan değilsen çektiğin sıkıntı giderek daha fazla acı vermeye başlıyor.

Ne 'Hayat tamamen anlamsız, bir rastlantı sonucu varız ve bu dünyada kendimizi bir şeylerle kandırıyoruz, en iyisi buna bir son vermeli' deyip fişi çekebiliyor ne de sorunu yok sayıp 'En iyisi insanların geneli gibi çok da kafaya takmadan herkes gibi yaşayıp duracaksın' diyerek yoluna devam edebiliyorsun...