×ᴘsʏᴄʜᴏʟᴏɢɪᴄᴀʟ sᴜᴘᴘᴏʀᴛ ʟɪɴᴇ×

-14-

Bazen karşınıza ilişkiden asla korkmamanızı sağlayacak kadar özel, düzgün, sizi hiç yormayacak ve sizin için şans sayılacak bir insan da çıksa, yine de atlatması kolay olmayan bir öğrenilmiş çâresizlik durumdur, yeni bir ilişkiye başlama korkusu.

Geçmişiniz, heves edip de yarım kalmış ilişkiler enkâzı ile doluyken buna bir yenisini daha eklemek, aynı yıpranmaları; aynı tekbaşınalıklar sonrası kendini tamir etmek zorunda kalma durumlarını yaşamak istemezsiniz. En arada kalıp da "Denesem mi?" diye düşündüğünüz zamanlarda, geçmişinizdeki bu yıkık dökük harâbeler gözünüzün önünden şöyle bir geçer ve yapmakla yapmamak arasında bocalarsınız.

Yeni birisini tanımak, hikâyesini dinlemek, ona alışmak, onu düşünmek ilk gençlik yıllarında en yüksek seviyesindeyken, zaman içinde azalan bir eğilime sahiptir. Olgunlaştıkça insana; hikâyelere doyar, sadece bir bakışla anlaşılmayı beklersiniz. Geçmişteki o heyecanlı başlangıçların, edilen kallâvi sözlerin, gelecek planlarının hepsi birer boş laflara dönüp uzay boşluğunda yerlerini almışken yüreğinizi yeniden ve yeniden emin olamadığınız şeyler için tüketmek istemez; idâreli kullanmaya çalışırsınız. Zaman daha da değerlidir artık.

Bakugou Katsuki'de bu yüzden bir adım atamıyordu işte. Nasıl atacaktı ki? Kirishima'nın evine taşınalı 2 ya da 3 hafta civarı olmuştu. Araları iyiye gitmesi gerekirdi ama sanki bir şeyler olduğundan farklıydı. Ve bu belirsizlik onun gün geçtikçe iştahını kapatmıştı.

Birkaç gün önce, Kirishima'nın odasında girdiği vakit, masada yere yatırılmış bir resim gördü. Resimde yeşil gözleri olan bir çocuğun Kirishima'nın beline sarıldığı ve bu zamana kadar Kirishima'da göremediği gülümsemesini dikdörtgen bir çerçevede küçük bir ana sığdırılmış olduğunu fark etti. Tam o sırada içeri giren Kirishima'nın ise yüzü garip bir şekilde şekil değiştirmiş ve hızlıca Bakugou'nun elinden çerçeveyi almıştı. O kadar yüzü değişmişti ki Bakugou onu gerçekten tanımadığını düşündü. Tabii ya, o bu zamana kadar kimi severse sevsin insanları hep kendi gibi sanıyordu. Soru sormadı, odadan ayrıldı. Çünkü eğer soru sorsaydı Kirishima'nın hiddetli öfkesi altında kendine hakim olamayacak ve bir daha orada bulunamayacaktı.

Bir başka gün ise takvimde işaretli olan tarihe dikkatle baktı. Kirishima birkaç gündür pek garip davranıyordu. Odasındaki çerçeveyi kırmış olmalıydı. Çünkü yerlerde kırıklar vardı ve resim yakılmış bir şekilde çöp kutusundaydı. Aynı zamanda o günden sonra eve biraz geç gelmeye başladı. Bakugou ise onun bu durumuna içten içe üzülüyor fakat sormak için ise hiç bir adım atmıyordu. Bu yüzden, Kirishima evde olmadığı bir vakitte Mina'dan yardım alabilmek için eline telefonu aldı.

- Alo, Mina... Ben Katsuki... Zamanın varsa bir şey sormak istiyorum..

- Hey! Benim küçük bebeğim, neyin var? Sesin çok kötü geliyor? Bir şey mi oldu?

- Sadece bana bir cevap ver... İnsanlar aniden değişir mi? Birden bire...?

- Aslında evet... üç ihtimal olabilir:
1 - Sana söylemediği ciddi bir sorunu vardır.
2- Kafasında kurduğu bir şeyler olabilir veya yalan söylediğini fark etmiştir. Güveni sıfırlamıştır.
3- Başka birisiyle birliktedir.

-Aslında... Sevgili anlamında sormamıştı--

Bakugou kırmızı ve tüm gece uyumadan Kirishima'yı beklediğini belli eden gözleri ile telefonda konuşurken bir el aniden elindeki telefonu çekip kapattı ve boynuna sarıldı. Bakugou bu beklenmedik kollar karşısında direnmedi. Ama karşılık da vermedi. Sadece zamanın akışına kendisini bıraktı. Kirishima'nın kolları arasındayken gözlerinden farkına varamadan damlalar teker teker aşağıya indi. Ei, kolundaki ıslaklığı fark edip geri çekildiğinde, Bakugou'nun kızarmış ve çökmüş yüzüne günler sonra ilk defa baktığını düşündü. Çok korktu, elleri ile yüzünü avuçları arasına aldı, alnını alnına doğru yasladı ve birkaç saniye öylece durdular. Tam Bakugou bir şey diyeceği sırada Ei, usulca elinden tutup "Benimle gel" dedi. Bakugou da onu takip etmeye başladı.