POV EVA
Eindelijk die schoolbel. Waarom duurt een schooldag altijd zo lang? Ik pak mijn fiets. Lekke band. Voor de zoveelste keer deze week. Ik besluit om maar te gaan fietsen om van die trutten af te zijn. Ik fiets rustig maar diep in gedachten. Mijn gedachten worden ruw verstoord door een harde klap. Daarna is alles zwart.
Als ik wakker word zie ik een witte kamer. Aan mijn arm zitten allemaal slangetjes die er niet horen. Ik wil ze er uit trekken maar ik heb er geen keacht voor. Dan zie ik dat er een man naast mijn bed zit. Het is een man die ik nog nooit heb gezien. "Waar ben ik?" Zeg ik met mijn laaste kracht maar voor ik antwoord krijg ben ik al weer weg.
Als ik mijn ogen voor de tweede keer weer open doe merk ik dat ik nog steeds op de zelfde plek ben. Die zelfde man zit nog steeds naast mijn bed. "Waar ben ik? Wie ben jij? Waarom ben ik hier? Ik wil naar huis" riep ik in paniek. "Het komt allemaal goed. Je ligt in het ziekenhuis. Ik en mijn parter zaten midden in een achtervolging en had de sirenes aan. Je lette niet goed op en toen werd je door ons aangereden. Ik ben Floris Wolfs. Ik voel me schuldig omdat ik je heb aangereden en wou weten hoe het met je was". Ik werd rustig van zijn worden. "Nou het gaat perfect dus je kan weer gaan" het kwam er botter uit dan dat ik bedoeld had daarom zij ik er ook meteen achteraan "sorry zo bedoel ik het niet". Ik keek naar mijn handen. "Je ouders zijn al gister ingelicht maar zijn nog niet langsgekomen". "Die komen ook niet hoor. Ze hebben het ve te druk". Zij ik. Waarom bleef hij nog. Hij ziet toch dat het weer goed komt. "Vind je het fijn als ik na mijn werk bij je langs kom?" Vroeg Floris. Ik ben gewend om alleen te zijn en voor mezelf te zorgen maar hier in het ziekenhuis kon ik bijna niks dus vind ik het wel gezellig. Ik knikte instemmend en nam afscheid.
