POV EVA
Ik ren zo hard als ik kan maar kom niet vooruit. Het lijkt wel alsof ik aan de grond genageld sta. “rennen Eef dit is je kans je kan het” schreeuw ik tegen mezelf maar er komt geen geluid uit mijn mond. Waarom lukt alles wat ik wil niet en doet alles alleen maar meer pijn. Ineens word ik hard doorelkaar geschut. Ik gil zo hard als ik kan en deze keer komt er heel veel geluid uit. “eva” hoor ik.
“eva” hoor ik harder. Ik doe mijn ogen open maar doe ze meteen weer dicht. “Eef wat is er?” hoor ik Floris lief zeggen. Als ik eindelijk aan het ligt gewend ben kijk ik hem zo neutraal mogelijk aan. “Eef gaat het wel?” nu barst ik in huilen uit. Ik voel een beschermende arm om me heen. “ik… ik… Floris… mag… ik bij jou slapen?” vraag ik onzeker. “natuurlijk mag dat” zegt hij en helpt me om op te staan. Ik kruip zo dicht mogelijk tegen hem aan. volgens mij vind hij dat niet erg want hij slaat beschermend een arm om me heen. Ik val al snel in slaap.
Sorry heel kort stukje maar ik heb het super druk met school. Morgen een proefwerk maatschappijleer. Vanavond theater. Woensdag met school naar Amsterdam kom dan half 6 op school terug. Donderdag heb ik een proefwerk NaSk en donderdag avond ga ik met een groepje sinterklaas vieren en vrijdag avond heb ik kerstmusical repetitie.
