POV EVA
We staan hier nu al een uur en hij heeft nog niks gezegd. Hij heeft alleen zijn armen om me heen geslagen. Ik maak me los uit zijn armen en ren naar boven. waar is mijn mobiel. Ik pak mijn mobiel en zoek het nummer van Lisa op. “neem op neem op” roep ik. “Heey Eef kan het een andere keer ik ben nu huiswerk aan het maken en anders moet ik nakomen als ik het niet af heb.” Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik snik. “Eva gaat het wel” zegt ze nu serieus. “ik heb het gezegd” en nu begin ik weer heel hard te huilen “Eva ik kom je nu ophalen en dan kom je bij mij logeren” ze drukt de lijn weg. Nu hoor ik dat er op de deur geklopt word. “Eva mag ik asjeblieft even binnenkomen” klinkt er vanaf de andere kant. “dat mag wel alleen ik ga zo weg” zeg ik zo emotieloos als maar kan. Mijn tranen zijn al weg. De deur gaat open. Ik besluit om mijn tas in te gaan pakken zodat ik hem niet aan hoef te kijken. “Eva waar ga je heen dan?” “wat maakt jou dat uit” zeg ik geïrriteerd. “het maakt me zeker wat uit daarom vraag ik het ook” zegt hij zuchtend. Waarom die zucht. “ik ga naar Lies toe nu goed” “waarom ga je naar Lisa? Ga je daar nu ook wonen?” hij klink gebroken. “wat denk je wel niet van me ik ga naar Lisa toe omdat ik even bij jou weg wil. Het is maar voor één nachtje” terwijl ik dat zeg hoor ik de bel. “doei Floris” voor dat hij kan antwoorden ben ik al weg. Weg van hem. Weg van alles om me heen. Gezellig bij Lisa.
“je moet me alles vertellen Eef” zegt ze en ploft op haar bed. Ik zucht. Eva dit keer ga je niet huilen. Je bent geeft watje. “hij begon vanavond het gesprek. Hij vroeg allemaal dingen over de gene op wie ik verlieft ben. Toen heb ik gezegd dat ik op hem verlieft ben en hij zei niks. We bleven zo een half uur staan. Ik in zijn armen. Het leek wel alsof hij in shock was. Ik rende naar boven. ik heb alles verpest. Hij zei zelf nog dat ik het tegen degene moest zeggen doe ik het en dan zegt hij niks” dit keer ben ik niet verdrietig. Wel gekwetst maar ik ben nu vooral boos op hem. Waarom? Geen idee. “Eva hij heeft je terwijl je aan het vertellen was wel al 10 keer gebeld misschien is het een idee om hem terug te bellen?” zegt ze voorzichtig. Ik kijk op me mobiel en inderdaad al 10 gemiste oproepen. “ik wil hem niet spreken” zeg ik. “dan bel ik hem wel en zeg ik dat je hem niet meer wilt spreken.” Zonder dat ik ermee in stem pakt ze mijn mobiel en belt hem op. Misschien wel beter dat hij te horen krijgt dat ik hem niet wil spreken anders gaat hij me steeds bellen en blijft hij moeite doen voor niets. “Sorry Floris ik ben Eva niet. Ik ben Lisa maar Eva wil je niet spreken. Maar als ik haar dit zeg denk ik dat ze er wel over na wil denken... Sorry Floris maar ik kan haar niet dwingen om met je te praten… ja… ik zou het haar doorgeven. Misschien is het beter dat je het haar zelf zegt… snap ik… ik zet hem wel even op luitspreker…” zo irritant als je maar één persoon hoort. “Eva?” hoor ik. ik zwijg. “Eva ik zou het fijn vinden als je terug komt. Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven wat je hebt gezegd. Het heeft tijd nodig. Alleen ik zou het wel leuk vinden als je toch weer naar huis komt…” hoor ik dat nu goed? Is hij serieus aan het huilen? “denk er maar over na” “ik bel je wel met haar antwoord aangezien ze zelf niet wilt bellen” zegt Lisa en ze hangt op. Ik staar nog steeds voor me uit. “Eef? Misschien is het beter dat je met hem gaat praten. Het heeft tijd nodig. Je kent hem niet zo heel lang en hij is veel ouder. Maar hij geeft wel om je anders wou hij niet dat je terug komt naar huis.” Naar huis klink zo mooi. Hij noemt zijn huis nu ook mijn huis. Misschien is het ook wel beter dat ik terug ga. Wat moet ik anders? Ja bij Lies blijven slapen maar ik zou toch niet kunnen slapen. “Eef?” zegt ze voorzichtig. “ik denk ook dat ik naar huis moet” zeg ik uiteindelijk. Ze geeft me een knuffel. “tot morgen dan” zegt ze. Oh ja morgen weer naar school. “tot morgen Lies” zeg ik en loop naar beneden. “Eef wacht even. Mag ik nog het nummer van Floris?” ik kijk haar verbaast aan. wat moest ze daar nu weer mee? “ik had toch beloofd dat ik ging bellen als je een keuze had gemaakt” oh ja natuurlijk. Ik geeft haar het nummer en trek mijn jas aan. “tot morgen en succes nog” ik stapte op mijn fiets en reed weg. “Heey… hoi… Floris… nee toch hallo… of toch… nee… goede avond… toch maar hey” ik oefende op de fiets alle mogelijkheden om hem te begroeten. Ik druk op de bel en bijna meteen zwaaide de deur open en werden er twee armen om me heen geslagen. Alles wat ik geoefend had ben ik helemaal vergeten. “Eef ik dacht dat je nooit meer terug zou komen” zegt Floris. Nu pas zie ik dat hij huilt. Ik veeg zijn tranen weg. “Floris?” ik wacht tot hij me aankijkt. “ik laat je niet zomaar in de steek. Ik wil je niet kwijt maar ik heb ook tijd nodig net als jij dat nodig hebt” “maar…” hij maakt zijn zin niet af want hij moet al weer huilen. “kom gaan we even naar binnen praten we daar verder” zeg ik omdat we nog buiten staan.
Hoe loopt dit af? Comment. Tips en ideeën zijn altijd welkom. Hou van jullie.
Xxx me
