POV EVA
Als hij weg eens moet ik heel diep zuchten. Waarom is hij hier? Omdat hij mij mag. Maar hoe mag. Vind hij me leuk of... "Eva van Dongen wat denk je wel niet. Die man is ongeveer 15 jaar ouder dan jou en jij denkt dag hij je leuk vind?" Zeg ik tegen mezelf. Het is 8 uur maar ik hou niet van uitslapen ookal heb ik hier niks te doen. Ik zet maar de tv aan ik heb toch niet veel meer te doen.
Het is half 6. Floris komt over een half uur. Áls hij überhaupt komt. Hij heeft er gister niks over gezegd. Elke minuut voelt als een uur. De laatste 5 minuten voor 6 uur geef ik de moet op. "Eva vsn Dongen hoe dom kun je zijn om eerst te denken dat hij je leuk vind en nu te denken dat hij elke dag gaat komen". Misschien had ik dit beter niet tegen mezelf kunnen zeggen want op dat moment komt Floris binnen. Hij heeft een grote grijns op zijn gezicht. "Praat je altijd tegen mezelf als je alleen bent?" Vraagt hij en zijn grijns word nog groter. "Nee maar dit ziekenhuis is zo hopeloos saai dat ik wel tegen iemand moet gaan praten om nog een leuke dag te hebben." Zeg ik nu ook lachend. Als we zijn uitgelachen is het stil. Niet omdat we niks te zeggen hebben maar omdat we wat we willen zeggen niet durfen zeggen. Uiteindelijk verbreekt Wolfs de stilte. "Eva ik sprak voor dat ik binnen kwam de dokter en je mag morgen naar huis. Als je maar wel goed verzorgd word". Dit kan niet. Ik kan niet weg. Mijn vader heeft het veel te druk. Als hij thuis is slaapt hij. Blijkbaar laat ik zien dat iets us want Floris zegt: "eef gaat het wel goed met je?" Natuurlijk wist hij niet wat er is. Moet ik hem de waarheid vertellen of gewoon zeggen dat ik een beetje misselijk ben. "Eef?" Zegt hij nog een keer als hij t te lang vind duren. "Mijn vader is nooit thuis alleen om te slapen. Maar... laat maar is niet belangrijk". "Je kan mij alles zeggen ik zeg niks tegen niemand beloofd". Ik moet lachen. "Ik vroeg me alleen ac waarom je me Eef noemt in plaats van Eva" zeg ik. Hij word weer net zo rood als gister misschien nog wel roder. Ik kan mijn lach niet inhouden. Het ziet er echt komisch uit. Hij kijkt me beledigend aan. "Je lijkt net een tomaat" ik lig helemaal dubbel. "Maar uh eva" zegt hij met een serieuze toon. Nu kijk ik hem serieus aan. "Je kan wel tijdelijk bij mij wonen. Dan neem ik een weekje vrij om voor je te zorgen". Dat is zo lief maar ik voel me wel schuldig. Alleen omdat ik hier lig komt hij elke dag naar mij toe en ik doen niks voor hem. "Tot morgen Flo" zeg ik met een grijns. Waarom Flo? Eva wees eens origineel. Maar hij lacht. "Tot morgen schoonheid"
