Only You ✔️

Chapter I

Rosé's POV

"Lisa-ah, open the door. Please! You have to eat. Hindi ka pa kumakain simula kaninang umaga." Nag-aalalang tawag ko kay Lisa habang mahinang kumakatok sa pintuan ng kwarto niya.

Kaninang umaga pa siya ganyan. Nagising ako nang mga bandang 4am. Nakita ko siyang nakatayo sa may terrace ng bahay namin. Nakatulala. Malayo ang tingin.

Napanaginipan nanaman niya siya siguro. I sighed before walking towards her. Hinawakan ko ang balikat niya, she slowly turned her gaze on me. I wasn't shocked to see the sadness and longing in her eyes. She was always like this. Since the day that girl left her.

Saglit siyang napatingin sa mata ko pero agad rin naman niyang binawi.

"Are you okay, Lisa-ah?" I know it's a stupid question. I know, she is going to lie.

She shook her head and turn her back at me then start to make her way towards her room.

"Lisa-ah." I say her name once more but I'm not expecting for her to look back. Sanay na ko. Sanay na ko sa cold aura ng kapatid ko.

She's not like this before. She's so bubbly and a crackhead. She makes everyone around her laugh with her corny jokes. She makes everyone around her happy. Napakagaling niyang makisama. Siya yung tipo ng babae na hindi mauubusan ng kwento sa sobrang kadaldalan. Sobrang sweet, caring and loving. Nasa kanya na nga ata ang lahat eh. Kaya halos lahat ng kakilala niya at hindi pa niya kilala, nagkakagusto sa kanya.

But not until that day came. She turned into a cold hearted-person. She never talk to anyone again. She prefers to stay in her room for the rest of the day. Lagi nalang siyang tahimik. Minsan, hindi pa kumakain. Katulad ngayon.

She didn't even bother to open the door but thankfully, it wasn't locked. Simula nung nagtangka siyang magsuicide before, sinabihan namin siya na wag na wag ila-lock ang pinto ng kwarto niya. Lahat kami sa bahay ay sobrang nataranta sa kanya. Halos buong kama niya basang basa ng dugo na nanggaling sa wrist na hiniwa niya. Simula noon, oras-oras ko siyang kinakatok o sinisilip sa kwarto niya para malaman kung anong ginagawa niya.

Sa loob ng isang taon, walang nagbago. Araw-araw pa rin siyang nakaupo sa kama niya habang nakatulala sa bintana.

Pumasok ako nang tuluyan sa kwarto niya. Hindi rin naman kasi siya nagreklamo. Tumabi ako sa kanya na nakaupo sa kama niya.

"Lisa-ah..." feeling ko papatak na luha ko anytime. Hindi ko alam pero sobrang natatakot akong mawala ang kapatid ko.

Naramdaman niya atang paiyak na ko kaya lumingon siya sa akin pero hindi niya ko tinignan sa mata. Hindi na rin kasi siya tumitingin deretso sa mga mata ng mga tao. Hindi ko alam kung bakit nagkaganoon.

Nakatingin lang siya sa kamay ko kaya naman hinawakan ko ang kamay niya at pinisil pisil iyon.

Ngayon, nakatitig lang siya sa mga kamay naming magkahawak.

"Do you want your sister to be lonely?" I asked her. She hook her head immediately.

"Then please, Lisa-ah. Eat your dinner, please?" I pleaded. Simula nung naging ganto siya, hindi na rin siya lumalabas ng bahay at nakikihalubilo sa mga kaibigan niya. Halos isang taon na rin siyang nag-stop sa pag-aaral dahil hindi rin naman siya pumapasok. Minabuti nalang nila Mommy at Daddy na pahintuin siya.

I am a year older than her. Kaya naman sa ngayon, ako muna ang nagtututor sa kanya.

"Kumain ka na, Okay? I'll bring your foods here. Wait for Unnie, okay?" I pat her head when she nodded. I smiled at her and kissed her temple before running outside her room to get the foods.