If only time stopped at the moment we first met

~ 10 ~

ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသားထဲက ေနရာကြက္လပ္က ႀကီးသထက္ ႀကီးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကို ျပဳျပင္ဖာေထးဖို႔ နည္းလမ္းမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ရည္းစား(မိန္းကေလး)တစ္ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္ အတန္းခ်ိန္တစ္ခုမွာ အားလုံး သီခ်င္းဆိုၿပီး ကၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ " I just happen to love you"ကို ဆိုခဲ့တယ္။ သီခ်င္းၿပီးခါနီးေလေလ ကြ်န္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းရခက္လာလို႔ အျမန္ အဆုံးသတ္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ေတြေပၚ  ေခါင္းေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ျပန္ေမာ့မလာေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို တိတ္တဆိတ္ၾကည့္ေနတဲ့ အဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ့။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ရည္းစားျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတူတက္ရတဲ့ အတန္းတစ္ခုမွာ သူမက စကားလာေျပာတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ ဆိုတယ္ဆိုတာ သူမ အလိုလို သိတယ္တဲ့။ သူမက ေျပာေသးတယ္။ သီခ်င္းဆိုေနတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္အမူအရာကို ၾကည့္ရင္ အဲ့ဒီလူကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ အဲ့မိန္းကေလးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္လိမ့္မလဲဆိုၿပီး သူမရဲ႕စကားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အဆုံးသတ္လိုက္ေပမယ့္ သူမရဲ႕မနာလိုစိတ္ကို ႀကိဳးစားဖုံးကြယ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားမရွိဘူး။ သူမသာ အမွန္ကိုသိရင္ ဘယ္လိုထင္မလဲ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးတတ္ဘူး။

ေနာက္ဆုံးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္မၿမဲခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းရင္းက သူမက ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ့စာေတြကို တိတ္တဆိတ္ ယူဖတ္လို႔ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သိသြားတဲ့အခါ ေအးစက္စြာနဲ႔ပဲ လမ္းခြဲဖို႔ စေျပာလိုက္တယ္။ သူမ အထင္ေတြမွားသြားခဲ့တယ္။ သူမ ထင္တာက...  အဲ့စာေတြထဲမွာ ဘာလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မွ မရွိဘူး။ ေရးထားတာေတြကလဲ ဘာမွ အေထြအထူးမဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္စာေတြပဲ။ ဘာလို႔ အဲ့စာေတြကို မပို႔တာလဲလို႔ သူမက ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္သိတာက သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ တကယ့္တကယ္ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္တစ္ခု ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သီးသန္႔အိမ္ မရေတာ့ အျခားလူအခ်ိဳ႕နဲ႔ တူတူ မွ်ေနရတယ္။ အဲ့ဒါက အရမ္း မသက္မသာျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားကို သြားဖို႔ အခြင့္အေရးရတိုင္း ႀကိဳးစားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မသိစိတ္က ပူေဆြးေသာကေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဒီေနရာကေနထြက္သြားၿပီး ဘယ္သူကမွ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမသိတဲ့ေနရာမွာ ဘဝသစ္တစ္ခုကို စခ်င္တာ။ အဆုံးသတ္မွာ လမ္းခြဲရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားလဲ ထပ္မထားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာက ထြက္သြားဖို႔ပဲ ရွိတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံလည္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ လီက်န္႔ယြင္ထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ရွိတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အမ်ားႀကီးရွိေနမလဲဆိုတာ ဘယ္သူ သိႏိုင္မလဲ။ တကယ္ေတာ့ သူက တစ္ကိုယ္တည္း ေနတဲ့သူျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လီက်န္႔ယြင္ကို ႀကိဳက္ရတဲ့အခ်က္ေတြကို ေျပာခိုင္းရင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲမွာ။  ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ဖူးတဲ့ အေတာ္ေလး ပေဟဠိဆန္တဲ့စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းလိုေပါ့ ။
" သူက ကြ်န္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ သူပဲ "။
// " This is just the taste I want " //

ကြ်န္ေတာ္ ရယ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ခံစားခ်က္ဆိုတဲ့အရာေတြက အရမ္း ႐ွဳပ္ေထြးဆန္းၾကယ္လြန္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေနၿပီး သူတို႔က သူတို႔အတြက္ ဘာမွကို မလုပ္ေပးဘူး။

ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တာက...
ဒါဟာ ကံၾကမၼာ... ဒါဟာ ႀကိဳတင္စီရင္ၿပီးသားျဖစ္တယ္။

တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာထိုင္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ ေရွး႐ိုးရာအာ္ပရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို အမွတ္မထင္ ဖတ္ၾကည့္ဖူးတယ္။ သာမန္ကာလွ်ံကာ စာရြက္ေတြကိုလွန္ရင္းနဲ႔  စာသားတစ္ေၾကာင္းကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။

" အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ခါ စတင္ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးမသတ္ဘူး "

ကြ်န္ေတာ္က အေသးအဖြဲေတြကို ဇာခ်ဲ႕ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို မုန္းခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္စာဘာသာမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ မေတာ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာသားက ကြ်န္ေတာ္ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ မင္သက္သြားေစတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ထဲက ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈက ခဏေလးနဲ႔ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သြားခဲ့ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္က သူ လို႔ ေခၚတဲ့ အဆိပ္မိေနတာ။
ၿပီးေတာ့ သူကပဲ အဆိပ္ေျဖေဆး ျဖစ္ေပးႏိုင္တယ္။