ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုးတဲ့အသံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။
" sorry... ငါ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားမိဘူး။ ငါ အရမ္းလြန္သြားတယ္ထင္လို႔။ ငါ အဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္ေပမယ့္ ငါ ဘာလုပ္လုပ္ အသုံးဝင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္။ ငါတို႔ ေနာက္လဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အဲ့မေကာင္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို မင္းေမ့လိုက္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ "
အခ်ိန္အၾကာႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက လူစကားနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ ( အရမ္းရက္စက္လို႔ )
သူ႔မ်က္လုံးေတြက မႈိင္ေတြေနဆဲပဲ။ သူ တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာတယ္။
" ငါလဲ အရမ္းစိတ္ထဲမထားပါဘူး။ မင္းလဲ အနာဂတ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ေနသြားဖို႔ ငါဆုေတာင္းပါတယ္ "
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္အျပန္ ရထားစီးတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြ်န္ေတာ္ႏွလုံးသားေတြ ေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ျပာက်သြားၿပီေတာင္ ထင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ Pachelbelရဲ႕ " Canon "ကို အေခါက္ရာေပါင္းမ်ားစြာ နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြကလဲ အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေဆာင္ခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီး တစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ပ်င္းရိစြာနဲ႔ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္သြားခါနီးမွ ပစၥည္းေတြကို ပစ္စလက္ခတ္ သိမ္းဆည္းတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲတစ္ခု အလ်င္စလို က်င္းပခဲ့ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကားကိုသြားဖို႔ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ တ႐ုတ္ကလူေတြအားလုံးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တမင္သက္သက္ မဆက္သြယ္ခဲ့တာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္သြယ္မိရင္ သူ ရည္းစားရသြားၿပီ ဒါမွမဟုတ္ သူအိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြကိုပါ ၾကားရမွာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ နာက်င္သည္ျဖစ္ေစ ခ်ိဳၿမိန္သည္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးယဥ္ကမ႓ာထဲမွာပဲ ေနဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္။
YOU ARE READING
If only time stopped at the moment we first met
Lãng mạnIf Only Time Stopped at the Moment We First Met [ Burmese Translation ] တကယ္လို႔ အခ်ိန္ေတြက ငါတို႔စေတြ႕တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ရပ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ~ တစ္ဖက္သတ္ အခ်စ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ~ ေက်ာင္းက ျပသနာေကာင္ေလးနဲ႔ အတန္းေခါင္းေဆာင္ေလးတို႔ရဲ႕ၾကားက ပုံျပင္ ~ Auth...
