If only time stopped at the moment we first met

~ 8 ~

ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားအသစ္(မိန္းကေလး)ရတိုင္း သူမအေပၚ ေကာင္းမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားေပမယ့္ လမ္းခြဲျခင္းနဲ႔ပဲ အၿမဲ အဆုံးသတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္းစားေဟာင္းတိုင္းက ေျပာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ ခ်ိဳသာမႈေတြ ရွာလို႔မရဘူးတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ႐ိုမန္႔တစ္လဲမဆန္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ ထူးျခားတဲ့႐ူးသြပ္မႈေတြလဲ မခံစားရဘူးတဲ့။ သူတို႔မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေရွ႕မွာမွ ကြ်န္ေတာ္က ပုံမွန္မဟုတ္ေလာက္ေအာင္ ႐ူးသြပ္တဲ့ အခ်စ္မ်က္ကန္းေလး ျဖစ္ေနမွာ။

ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ လီက်န္႔ယြင္ဆီ စာေတြေရးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္မေျပာျပဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုပဲ ေဖာ္ျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး တျခားဘယ္သူကမွ ဒီစာေတြကို နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီကေန ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ စာအရွည္ႀကီးေတြေရးၿပီး သူ႔ကိုသေဘာက်ေနတဲ့အေၾကာင္း အရိပ္အႁမြတ္ေပးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ သမာ႐ိုးက် စာေတြပဲ ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့စာေတြဟာ တစ္ေစာင္မွ အပို႔မခံခဲ့ရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္ အသုံးမဝင္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုမွမလုပ္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္နာက်င္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္စရာနည္းလမ္းမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီစာေတြကို တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားတယ္။ အဲ့စာေတြကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲသိတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္အေနနဲ႔ သိမ္းထားခ်င္တယ္။

တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထက္တန္း အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႕ဆုံပြဲလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့ဆီ ဆရာေတြက ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ႐ွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၿပီး ဘာကိုစိုးရိမ္ေနလဲဆိုတာ သိေနတယ္။ သူ အိမ္ျပန္လာေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႕ဆုံပြဲကိုေတာ့ လာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို အမွတ္မထင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ မသြားဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဆရာမေတြက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပြဲကိုလာဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကို မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ အဲ့ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႕ဆုံပြဲကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ႀကီးမားတဲ့သီခ်င္းဆိုခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္လာတာနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
" မင္းေျပာေတာ့ မလာဘူးဆို... ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါတို႔ကို မင္းမ်က္ႏွာေလး လာျပၿပီေပါ့"
ဝမ္ေရွာင္းယုံရဲ႕အသံက ကြ်န္ေတာ့္နားထဲ ဆူညံေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာေနရင္း လူတိုင္းကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လီက်န္႔ယြင္ကို ျမင္လိုက္တဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ သူအံ့ၾသသြားတဲ့ပုံက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ မပိုရင္ေတာင္ မေလ်ာ့ဘူး။ နဂိုက အျပံဳးေရးေရးေလးရွိေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္တဲ့အခါ ျဖဴေဖ်ာ့သြားၿပီး အျပံဳးလဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာအမူအရာက ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။

ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အဲ့ေန႔က လူတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက တစ္ခုခုကို ေတြးေနသလိုနဲ႔ ေထာင့္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတာထက္ ပိုၿပီးပိန္သြားၿပီး ပိုေခ်ာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔သူ႔အမူအရာေတြကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားဖူးတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ လူအစစ္က ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ရွိေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕လို႔ မခံစားရဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြက ညံ့လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲက သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အရာအားလုံးက တကယ့္လက္ေတြ႕နဲ႔ မတူဘူး။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မီတာအနည္းငယ္ပဲ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ေနေပမယ့္ အရမ္းေဝးကြာေနသလို... လက္လွမ္းလိုက္႐ုံနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ရတဲ့ အကြာအေဝးဆိုေပမယ့္ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ၾကား ကမ႓ာႀကီးတစ္ခုလုံး ျခားေနသလို ခံစားရတယ္။

ဝမ္ေရွာင္းယုံနဲ႔တျခားသူေတြက သီခ်င္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ကေနၾကတယ္။ က်န္တဲ့သူအားလုံးကလဲ မိိုက္ကိုလုဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ မဆိုရေသးတာလို႔ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ပဲ က်န္လို႔ထင္တယ္။ မိုက္ကို မရမွာ စိုးရိမ္ေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံံး သီခ်င္းဆိုတာ ေမာသြားၾကၿပီး သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ကို အာ႐ုံစိုက္လာၾကတယ္။