If only time stopped at the moment we first met

~ 2 ~

သူ ဒီတစ္ခါ တကယ့္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကို အရွက္ခြဲလိုက္တာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ စားပြဲကို ေဒါသတႀကီး ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ရန္ျဖစ္ဖို႔ အရွိ္န္ယူလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္ကံက မေကာင္းတာလဲ။ တ႐ုတ္ဘာသာစကားဆရာမက အတန္းထဲဝင္လာၿပ္ိး သူ႔ကို ေခၚတယ္။ သူမက ခုနကျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြက အာ႐ုံမစိုက္ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ အမွန္တကယ္ ကလဲ့စားျပန္ေခ်မွာ။

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့အထိ ေစာင့္တယ္။ သူက တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။ လမ္းထဲမွာ လူလဲ သိပ္မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကိုတားလိုက္ၿပီး သူနဲ႔စကားေျပာစရာရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ ျငင္းခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘဲ တစ္ေနရာကို ဆြဲေခၚခံလာရၿပီး အေသအေၾက အ႐ိုက္ခံရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းတဲ့ကိစၥလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္ႏွာေတာင္ ျပစရာမလိုဘူး။ ဒါက ဆရာႀကီးရဲ႕ အျပစ္ေပးတဲ့နည္းလမ္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အဖြဲ႕ထဲက အၾကင္နာတရားအကင္းမဲ့ဆုံးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဝမ္ေရွာင္းယုံကို ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့လဲ ေမးလိုက္တယ္။ သူက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ အားပါးတရ ျပန္ေျပာျပတယ္။ စကားအဆုံးမွာ ဝမ္ေရွာင္းယုံက -

"ဆရာ ဘာမွ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္တာပဲေလ။ သူ႔အသားနာမယ့္ေနရာေတြခ်ည္း ေရြး႐ိုက္ခဲ့တာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ျပန္ျပင္ေပးၿပီး အခု မင္းအ႐ိုက္ခံထားရတာ ဘယ္သူမွမသိေတာ့ဘူး။ မင္း ငါတို႔အေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာမယ္ဆိုရင္ ငါ မင္းေတြေျခေထာက္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူး လို႔ သတိေပးခဲ့တယ္။"

ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေမးလိုက္တယ္။ " အဲ့ေကာင္ တစ္ခုခုေျပာေသးလား "

ဝမ္ေရွာင္းယုံ ခဏစဥ္းစားျပီး ေခါင္းခါတယ္။
"မေျပာဘူး။ သူ အသံတစ္ခ်က္မွေတာင္ မထြက္ဘူး။

" အသံေတာင္မထြက္ဘူး? "
ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။
" ဆက္မ႐ိုက္ဖို႔ေတာင္းပန္တာမ်ိဳး? မဟုတ္ရင္ဆဲတာမ်ိဳးေရာ? "