Küçükken hep hayallerle umutlarla dünya' ya bakış açısıyla baktım. Ama o hayaller içimde yok oldu.
Sokaklarda oynadığımız oyunlar , maç yapmak için gittiğimiz halı sahalar şimdi sigaraların izmaritleriyle kötü bir tablo bırakmıştı.
Ben bu hayatta nefes alıp bu olanlardan ders çıkarmak için yaşıyorum.
Ama her yaşadığımız zaman biz ölüyoruz...
Biz kadınlar bu sokaklarda ölüyoruz..
Hayat yaşam eskisi gibi umutlu mutlu bakımıyor çünkü onlar yaşadıkça ölüyor nefes aldıkça boğuluyor gibiydi...
O sokaklar hepimizin korkulu rüyalarında bir hızla hafızamıda geçip gitmesi gibiydi...
Kimisi anne şefkatini özlerken...
Gözyaşı döken çoçuklar şimdi annesizliğin acısıyla uyanıp gözlerini açıyorlar bu acımasız hayata....
"Karanlık ,korkunç, soluk, ruhsuz, renksiz, mutsuz, ölü ,soğuk bir sigara havasıyla birleşmişti Sokak..."
"Kötü havaya yayılan o koku o duman insanların vücudunu emiyordu sanki..."
" SOKAK "
15.11.2019
Akşam havada kötü kokular yayılmıştı bile gökyüzü siyah bir renge bürünmüştü. Bende bu gece o kapüşonlu çoçuğu o sokakta nasıl nefes alıp yaşadığını merak etmiştim. Ama o çoçukta bu sigaranın tadına varmıştı. Ama o farkında değildi. O mutsuz insanlarla kötü vahşet sokakta nasıl yaşıyordu buna çok şaşırıyordum ama bir türlü cevap alamıyordum.
Sabah o sokaktan geçersem o çoçuğu araştırıp soruşturmalıyıdım. Buğulu karanlık pencerede durup daldım siyah düşlerime bunun farkında bile olmasam biraz yatağıma uzanıp kafamı boş duvarlara doğru bakarak düşünmeye çalıştım.
Niye kafayı taktığımıda anlayamıyordum çözemiyordum bir türlü bu problemi bir yanda babamın bana sinirli olmasından diğer tarafta o kötü vahşet sokaktan geçen olayın şokunu atlatamıyordum.
Bu 15 Kasım gecesinde nedense o yıldızlar bile eskisi gibi parlamıyordu.
Biraz düşünüp siyah düşler alemine dalmıştım.
Ve hayatın acımasız gününde rüzgarlarla birlikte yapraklarda eşlik ede ede dökülüyordu bu soğuk kış mevsiminde...
Sabah güneşsiz , ölü , soğuk bir havanın esmesiyle yüzüme soğuk bir tokat yiyerek açtım gözlerimi kaktığım gibi havaya baktığım zaman bana negatif enerji veriyordu...
Saate baktığımda baya geç kalıcaktım. Hemen üzerime gotik siyah pantolonumu ve deri ceketimi giyip kafama siyah beremi takıp telefonumu alıp tam unutmuşken dün akşam beni kurtaran o çoçuğun deri siyah ceketinide alıp aile üyelerini uyandırmadan gizli gizli kendimi izmirin sokaklarına atıp derin bir nefes alıp yürümeye başladım.
Yürüdükçe yollar bitmiyordu sanki bir daha hiçbir zaman çıkış ve dönüş yolumu bulamayacağım gibi...
Dün akşam geçtiğim o sokaktan geçerken kalp atışlarımda hızlanma çarpıntı geliyordu. O sokaktan geçtiğimde her yerde ve her insanın elinde yanmaya devam eden sigaralar vardı.
Yanınmda geçen bir çoçuk bana o kadar değişik bakıyordu ki bütün cesaretimi kaybedicek gibi oldum.
Ve onu aramadan işe gitmiyicektim. Onu iyi insanın bir derdi olduğundan emindim. Ama neden bu kötü yaşamı tercih ediyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SOKAK
Fiksi RemajaAdını bilmediğim bir sokaktan geçerken onu gördüm. Yine hep acı çekerken gittiği o yanlızlık köşesinde elinde yanmaya devam eden sigarasıyla , o bankta soğuk bakışlarla denizin durgunluğunu izliyordu. Sokakları adı gibi bilen ,18 yaşında bir gençti...
